Του Γιάννη Λοβέρδου
Η δήλωση, που φέρεται ότι έκανε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μετά τα τρομακτικά, και πρωτοφανή επεισόδια στην Τούμπα, την περασμένη Κυριακή, ήταν ότι «εγώ είμαι αποφασισμένος να ξεκαθαρίσω την κατάσταση στο ποδόσφαιρο χωρίς να υπολογίζω το πολιτικό κόστος». Η δήλωση αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, το άκρον άωτον της συριζαίϊκης υποκρισίας, που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση αυτή προεκλογικά και μετεκλογικά. Και τούτο διότι είναι εντελώς αντίθετη με τις συμπεριφορές και την στάση, που έχουν τηρήσει ο κ. Τσίπρας κι οι σύντροφοι του από τότε που κατέλαβαν την εξουσία.
Προφανώς απευθύνονται προς πολίτες, που ούτε μνήμη ούτε κρίση διαθέτουν. Αφού εκτιμούν ότι οι ψηφοφόροι είναι γίδια, που μπορούν να τα ταΐζουν σανό. Αλλά εμείς δεν ξεχνάμε ότι δύο περίπου χρόνια πριν, η κυβέρνηση Τσίπρα, επί υπουργίας του προκατόχου του κ. Βασιλειάδη, του κ. Στ. Κοντονή, σημερινού υπουργού Δικαιοσύνης, είχε και πάλι διακόψει το πρωτάθλημα για να το...«εξυγιάνει» και να διαμορφώσει ένα σύγχρονο, υποτίθεται, θεσμικό πλαίσιο, που θα επέτρεπε την ομαλή διεξαγωγή των πρωταθλημάτων και των άλλων διοργανώσεων, χωρίς βία και διαφθορά.
Αλλά ενώ κι επί υπουργίας Κοντονή είχε και πάλι απειληθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο με Grexit, από τις διεθνείς ομοσπονδίες, και πάλι τίποτα επί της ουσίας δεν έγινε. Το πρωτάθλημα άρχισε και πάλι κι η κατάσταση επιδεινώθηκε, αντί να βελτιωθεί. Όπως, πολύ φοβάμαι, ότι θα γίνει και πάλι.
Θα βρεθεί κάποιου είδους φόρμουλα να επαναρχίσει το πρωτάθλημα, με κάποιες ποινές εναντίον του κ. Ιβάν Σαββίδη και του ΠΑΟΚ, που τελικά θα πέσουν λίγο- πολύ στα μαλακά. Και σε λίγους μήνες θα μένουμε και πάλι εμβρόντητοι για την έκταση των βίαιων επεισοδίων, που θα πλήττουν τους αγώνες, τα γήπεδα κι όχι μόνον. Και τούτο διότι, όπως συμβαίνει διαχρονικά, ούτε η σημερινή κυβέρνηση έχει καμιά πρόθεση να επιβάλλει το νόμο και την τάξη, όπως είχε κάνει αποφασιστικά η βρετανική κυβέρνηση της Thatcher το 1985 στην Αγγλία μετά τα τραγικά γεγονότα στο Χέϊζελ των Βρυξελλών.
Δεν υπάρχει η πολιτική βούληση, διότι τα κόμματα κι οι πολιτικοί είναι όμηροι της διαπλοκής τους με τους ισχυρούς επιχειρηματίες, που διαφεντεύουν τις ομάδες και με τους οργανωμένους συνδέσμους των οπαδών, που έχουν πολλές ψήφους και μπορούν να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Γι'' αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι το σύνολο των βουλευτών, των αιρετών αξιωματούχων και των πολιτευομένων στην Βόρειο Ελλάδα, απέφυγαν συστηματικά να διαχωρίσουν την θέση τους από τον Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος με την ένοπλη εισβολή του στον αγωνιστικό χώρο στην Τούμπα, μας διέσυρε διεθνώς, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αποκαλείται παγκοσμίως ως η «ποδοσφαιρική Κολομβία της Ευρώπης».
Αποτελεί κοινό μυστικό οι ιδιαίτερα θερμές σχέσεις, που διατηρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι οι κορυφαίοι παράγοντες του, ο κ. Τσίπρας, το «δεξί χέρι» του Ν. Παππάς, ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος αλλά κι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ Πάνος Καμμένος, με τον μεγαλοεπιχειρηματία εκ Ρωσίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, είχε λειτουργήσει, όπως ο ίδιος δήλωσε, ως ο «λαγός» του κ. Παππά για να ανέβει το τίμημα του. Δεν είναι τυχαίο ότι οι στενές του σχέσεις με το καθεστώς της Μόσχας και τον πρόεδρο Putin είχαν προκαλέσει την αμερικανική δυσφορία για την πρόθεση του να εξαγοράσει, επικεφαλής κονσόρτιουμ επιχειρηματιών, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ενώ η εμπλοκή του με τα μέσα ενημέρωσης, είτε αυτά ήταν το Μega, είτε «Τα Νέα» και «Το Βήμα», είτε το Κανάλι Ε και ο Πήγασος, αποτέλεσαν έμμεση δήλωση φιλοσυριζαίκης υποστήριξης εκ μέρους του κ. Σαββίδη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι ακόμα η βεβιασμένη απόφαση του κ. Βασιλειάδη να διακόψει το πρωτάθλημα ήταν έμμεση υποστήριξη προς τον κ. Σαββίδη. Αφού το πρόβλημα γενικεύεται ενώ, υποστηρίζεται, θα αρκούσε η τιμωρία όσων ευθύνονται για τα πρωτοφανή, επαναλαμβάνω, επεισόδια της προηγούμενης Κυριακής.
Για μια ακόμα φορά, η κυβέρνηση, με κουτοπονηριά κι επιπολαιότητα, όπως συνήθως πράττει στα μεγάλα ζητήματα, επιχειρεί να θεραπεύσει το τραγικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στο ποδόσφαιρο, με την ανεξέλεγκτη συμπεριφορά ολιγαρχών και την βίαιη δράση συμμοριών, που δεν ενδιαφέρονται για την πρόοδο του ποδοσφαίρου η του αθλητισμού γενικότερα, αλλά που εξυπηρετούν είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα συγκεκριμένα επιχειρηματικά κι άλλα συμφέροντα.
Ο χουλιγκανισμός φυσικά δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Δυστυχώς πλήττει την χώρα επί δεκαετίες. Όμως, η συνεχής, ουσιαστικά, ατιμωρησία των φαινομένων αυτών τα έχουν καταστήσει ανεξέλεγκτα. Και πολύ φοβάμαι ότι σύντομα πάλι θα μιλάμε για ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση της βίας. Η Ελλάδα σε συνεχή κατρακύλα κι απαξίωση των θεσμών και του νόμου, ολοένα και περισσότερο θυμίζει μετασοβιετική δημοκρατία, την οποία γνωρίζουν από πρώτο χέρι άνθρωποι, όπως ο κ. Σαββίδης.
