Του Δημήτρη Καμπουράκη
Το ακούω συχνά. Είναι το έσχατο καταφύγιο του σκληρού πυρήνα των οπαδών του: «Ο Αλέξης είναι γάτα. Δεν τον βλέπεις πώς ελίσσεται, πώς ξεπερνά κάθε εμπόδιο που βρίσκει μπροστά του, με πόση μαεστρία εξουδετερώνει όποιον εμποδίζει τον δρόμο του; Χάνει ρε εκλογές ένας τέτοιος πρωθυπουργός; Αφού ο τύπος είναι γάτα με πέταλα».
Είναι η άλλη όψη της παλαιάς πάνδημης βεβαιότητας ότι «ο Ανδρέας έχει άσσο στο μανίκι». Βεβαίως, ο άσσος στο μανίκι δεν απέτρεψε ούτε την ήττα του Ανδρέα το 1989, ούτε την μετατροπή του περιβάλλοντος του σε τσίρκο (με Δήμητρες και αστρολόγους Θωμαδάκηδες) τα τελευταία ανήμπορα χρόνια της πρωθυπουργίας του. Ακόμα κι όταν ήταν στο Ωνάσειο, οι σκληροί οπαδοί του ήταν πεπεισμένοι ότι θα ξεπρόβαλε απ' το παράθυρο με το μανίκι του γεμάτο άσσους, δίχως να έχουν επίγνωση ότι στο κομοδίνο της εντατικής δίπλα του δεν υπήρχαν νικηφόρα τραπουλόχαρτα αλλά κομποσκοίνια, εικονίσματα, ξόρκια και θυμιατά. Τόσο τυφλοί ήταν.
Η θεωρία της ''γάτας'' είναι επίσης ένα ιστορικά επαναλαμβανόμενο είδος προσωπολατρίας, χαρακτηριστικό παράδειγμα κομμάτων, κοινωνιών και χωρών με ρηχή δημοκρατική θεσμική συγκρότηση. Η προσωπολατρία παραμερίζει κάθε ορθολογικό κριτήριο στην ανάλυση της πραγματικότητας, μετατρέπει τον οπαδό σε τυφλό υποστηρικτή του αρχηγού δίχως την παρεμβολή άλλων κριτηρίων. Όμως, όταν από μια λαϊκή στρατιά που ακολουθούσε έναν ηγέτη πιστεύοντας ότι την οδηγεί στον δρόμο του καλού, απομένει ένας λόχος σκληροπυρηνικών που έχει πλέον σύνθημα το «μαζί σου και στην κόλαση», κάτι έχει πάει πολύ στραβά. Καθότι το καλό και η κόλαση είναι αντίθετοι προορισμοί.
Όταν κάποιος «αριστερός» ή «κομμουνιστής» ή «δημοκράτης» αρνείται να κρίνει πρωθυπουργικές πρακτικές όπως η συνειδητή απόσταση λόγων και έργων, η πλήρης οσφυοκαμψία προς τους ξένους, η εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα, η εξαγορά βουλευτών, ο εκχυδαϊσμός του δημοσίου βίου κλπ, τότε έχει πάψει να έχει ιδεολογική ταυτότητα κι έχει γίνει ποδοσφαιρικός οπαδός Όταν βλέπει τον αρχηγό να δέρνει κι αντί να κρίνει την ηθική βάση του ξυλοδαρμού αυτός θαυμάζει την χειρουργική ακρίβεια των αρχηγικών κτυπημάτων, τότε έχει απολέσει την ιδιότητα του πολίτη κι έχει μετατραπεί σε κοινωνικό άθυρμα. Όσοι (άδολα και δίχως προσπορισμούς) έχουν απομείνει στον Αλέξη, έχουν πλέον μια θεολογική σχέση μαζί του. Όχι πολιτική, όχι ιδεολογική.
Δικαίωμα τους βεβαίως, πάντως καλό είναι να έχουν επίγνωση ότι η χορήγηση λευκής επιταγής είναι ίδιον των τυχοδιωχτών και των θυμάτων. Οι τυχοδιώκτες την δίνουν διότι έτσι κι αλλιώς δεν σκοπεύουν να την εξαργυρώσουν ποτέ, τα θύματα την δίνουν διότι είναι αφελείς και επιρρεπείς στην εκμετάλλευση τους. Το βασικότερο όλων όμως είναι ότι οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί, είτε είναι θύματα είτε τυχοδιώκτες, αδυνατούν να δουν γύρω τους με στοιχειώδη αντικειμενικότητα. Δέσμιοι της πίστης τους, θεωρούν πως κι αν ανεβαίνουν την πανεπιστημίου ανάποδα, αυτοί πάνε σωστά κι όλοι άλλοι λάθος. Επίσης είναι σίγουροι ότι δεν θα τρακάρουν…
