Οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν εκλογές στην Ελλάδα. Θέλουν τον Αλέξη να εφαρμόσει τα μέτρα, επειδή ο Αλέξης τους υπόσχεται κοινωνική ειρήνη και είναι κάθε λέξη, κάθε γράμμα αυτού του μνημονίου. Ο Αλέξης ελπίζει στο μεταξύ να μεταλλαχθεί σε σοσιαλδημοκράτη, σύντροφο του Ολανδρέου. Το παράδειγμα του Αντώνη δεν του είπε κάτι…
Ο Αντώνης Σαμαράς εγκαταλείφτηκε από τους Ευρωπαίους. Όταν είδαν ότι δεν είχε πιθανότητες να παραμείνει στην εξουσία, του έγνεψαν το μαντηλάκι. Δεν ήθελε ο ίδιος να το πιστέψει. Το διαπίστωσε σε εκείνο το μοιραίο ταξίδι του στο Βερολίνο.
Ο Αλέξης Τσίπρας περνάει τώρα περίοδο μέλιτος με τη Μέρκελ και τον Ολάντ. Γι'' αυτό άλλωστε θέλησε να τους «προστατεύσει» από το κακό ΔΝΤ. Ως νεόφυτος στη λέσχη των γαλαζοαίματων της ευρωπαϊκής πολιτικής δεν γνωρίζει ακόμη τους κώδικες επικοινωνίας. Αυτό είναι ακόμη πρόβλημα. Αλλά θα το ξεπεράσει, όπως ξεπέρασε τόσα και τόσα άλλα.
Οι Ευρωπαίοι φαίνεται να είναι ειλικρινείς μαζί του σε αυτήν τη φάση, αλλά είναι άγνωστο αν είναι διατεθειμένοι να τον στηρίξουν μέχρι το τέλος. Αν η προβιά του σοσιαλδημοκράτη είναι αρκετή για να ξεγελάσει τους τσοπάνηδες και να περάσει τελικά ανάμεσά τους, διεκδικώντας την έξοδό του από τη στάνη.
Η εμπειρία του παρελθόντος μας λέει ότι ο Αλέξης θα τυγχάνει της προστασίας των Ευρωπαίων όσο θα τους είναι χρήσιμος. Όταν πάψουν να το πιστεύουν, θα τελειώσει και ο πολιτικός του χρόνος.
Ελπίζουν στις Βρυξέλλες ότι ο Αλέξης θα μπορέσει να κρατήσει «νεκρό» τον χρόνο, ότι θα τους απαλλάξει από ένα πρόσθετο πρόβλημα. Η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει αυτήν τη στιγμή το Grexit. Το αποτέλεσμα των εκλογών στο Λονδίνο μπορεί να αλλάξει αυτήν την οπτική και μάλιστα κάτω από συνθήκες που δεν τις φανταζόμαστε. Για παράδειγμα, μία απόφαση των Βρετανών για έξοδο από την Ευρώπη μπορεί να μην λειτουργήσει καταστροφικά για τις αγορές και ένα τέτοιο ενδεχόμενο να αλλάξει εντελώς τη διάθεση των Γερμανών και των Γάλλων. Αλλά για σήμερα τα πράγματα έχουν όπως τα έχουμε περιγράψει.
Το πρόβλημα είναι ότι η παραμονή του Τσίπρα στην εξουσία προϋποθέτει μία χώρα που να λειτουργεί σε ρυθμούς που να θυμίζουν κανονικότητα. Θα συμφωνήσουμε ότι την Ελλάδα δεν την λες σήμερα και κανονική χώρα και δεν φιλοδοξούμε να δούμε σύντομα κάποια φανταστική αλλαγή. Αλλά είναι απαραίτητο να μοιάζει με κάτι δυτικό. Τουλάχιστον αυτό, για να κρατούμε και τα προσχήματα. Διότι εδώ κοντεύουμε να φτάσουμε στο μη περαιτέρω. Θα πει κάποιος ότι γι'' αυτές τις περιπτώσεις το πολιτικό σύστημα έχει ανακαλύψει τους ανασχηματισμούς. Όπως και τις συνεργασίες μεταξύ κομμάτων. Δίκιο έχει…
Όσο, πάντως, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα νομίζει ότι το κλείσιμο του ματιού από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών είναι το διαβατήριο για την παραμονή της στην εξουσία, τόσο πιο κοντά βρισκόμαστε –δυστυχώς– στο ατύχημα. Ο πρόσφατος χειρισμός του θέματος του ΔΝΤ θα μπορούσε –για παράδειγμα– να οδηγήσει σε ατύχημα. Όπως και η αίσθηση ότι η Ευρώπη θα είναι στο πλευρό του υπό τις οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτό δεν είναι ακριβές…
Το κακό με τα ατυχήματα είναι ότι δεν προβλέπονται. Αλλιώς δεν θα ήταν ατυχήματα. Ακόμη πιο κακό είναι ότι η ζημιά σε μία τέτοια περίπτωση θα είναι μεγάλη και το τελευταίο που θα μας ενδιαφέρει τότε θα είναι το ποιος θα βρίσκεται στην εξουσία. Όσο για τις συμμαχίες; Όποιος προλάβει να πηδήξει πρώτος στην πισίνα θα το κάνει και θα αφήσει τους άλλους να ψηθούν στη φωτιά. Είναι εκείνη η δύσκολη ώρα που λύνονται πρόωρα τα όποια συμβόλαια έχουν συναφθεί. Διότι οι αριστοκράτες της εξουσίας στην παλιά Ευρώπη θυμούνται πάντα αυτά που τους οφείλουν, αλλά ξεχνούν σχεδόν πάντα τις δικές τους υποχρεώσεις. Είναι το μάθημα που πήρε ο Αντώνης Σαμαράς. Μέχρι στιγμής ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να μην μαθαίνει από τα δικά του προσωπικά λάθη. Πόσο μάλλον από τα λάθη των άλλων…
Θανάσης Μαυρίδης
