Όποιος έχει τα περισσότερα χρήματα έχει και μεγαλύτερες πιθανότητες να πάρει τηλεοπτική άδεια. Αυτή ναι! Είναι μία αριστερή άποψη για τα πράγματα. Ο Αλ Καπόνε έζησε σίγουρα σε λάθος εποχή και σε λάθος χώρα. Αν ζούσε στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να γίνει ο άρχοντας της ενημέρωσης. Της ψυχαγωγίας ήταν έτσι ή αλλιώς…
Ταξιδεύοντας σε μία θάλασσα από ψέματα, ο κόσμος μας σίγουρα δεν θα γίνει καλύτερος. Το τηλεοπτικό προϊόν είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση και γι' αυτό υπάρχει το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Μπορεί να μην λειτουργεί σωστά, μπορεί να μην αποδίδει τα αναμενόμενα, αλλά η ουσιαστική του κατάργηση (όπως συνέβη στην πράξη με τον περίφημο διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών) δεν ήταν η λύση.
Μέχρι στιγμής στον διαγωνισμό Παππά συμμετέχουν οι παλαιοί ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών και ορισμένοι (λίγοι) νέοι παίκτες στο παιγνίδι, η παρουσία των οποίων δεν προσδίδει και κάποια σοβαρή προοπτική αναβάθμισης του προϊόντος. Αυτός είναι και ο λόγος που ο κ. Παππάς άφησε την επιχειρηματολογία του παρελθόντος και επικεντρώνεται πλέον στις δηλώσεις του μόνο στο τίμημα.
Ήμουν από εκείνους που είχαν διαφωνήσει δημόσια με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Την ίδια ώρα σημείωνα και την παθογένεια του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα και την ανάγκη της μετεξέλιξής του σε ένα σύγχρονο πλουραλιστικό μέσο ενημέρωσης, πολιτισμού και ψυχαγωγίας. Δυστυχώς, η κυβέρνηση Σαμαρά διάλεξε τότε την ευκολότερη λύση του λουκέτου, αντί να αναζητήσει και να βρει έναν νέο Μάνο Χατζιδάκι και να παραδώσει στους Έλληνες δημιουργούς το έργο της αναγέννησης της ΕΡΤ. Το χειρότερο όλων είναι ότι η μετέπειτα χειρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της ΕΡΤ δικαίωσαν την… κακή επιλογή Σαμαρά! Η ΕΡΤ είναι σήμερα πολύ χειρότερη από εκείνη που έκλεισε ο Σαμαράς. Είναι ένα κομματικό φερέφωνο της κυβέρνησης. Όμοιό του δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν.
Το ίδιο θα συμβεί και με τις τηλεοπτικές άδειες. Είναι αλήθεια ότι το τηλεοπτικό προϊόν είχε εκφυλιστεί εδώ και καιρό. Η ιδιωτική τηλεόραση παρουσίαζε έντονα στοιχεία παρακμής. Ηθοποιοί, θεατρικοί συγγραφείς, μουσικοί, έγιναν άεργοι, επειδή η τηλεοπτική βιομηχανία βρέθηκε σε αδυναμία να χρηματοδοτήσει νέες παραγωγές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα τηλεοπτικά κανάλια γέμισαν με φθηνές ξένες παραγωγές και με επαναλήψεις των πρώτων χρόνων της ιδιωτικής τηλεόρασης. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι τι θα αλλάξει σε αυτή την κατάσταση με τον διαγωνισμό! Όταν τα πρόσωπα είναι τα ίδια με εκείνα που συμμετείχαν μέχρι σήμερα στα τηλεοπτικά δρώμενα, γιατι να υποστηρίξει κάποιος ότι θα αλλάξουν τρόπο σκέψης. Το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, όμως, θα μπορούσε να ορίσει κανόνες, να επιβάλλει πολιτικές που να υπερασπίζονται την ποιότητα του τηλεοπτικού προϊόντος.
Εκείνο που γίνεται φανερό με τον διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών, όπως έγινε και με την ΕΡΤ, είναι ότι η κυβέρνηση νοιάζεται μόνο για τον έλεγχο της πληροφόρησης. Η προπαγάνδα είναι βασικό στοιχείο της πολιτικής της κουλτούρας. Όχι ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχαν ανάλογες αντιλήψεις, αλλά σίγουρα όχι σε αυτόν τον βαθμό.
Θανάσης Μαυρίδης
