Του Γιάννη Παντελάκη
Ο γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο αφελής από άλλους που δείχνουν παρόμοιες συμπεριφορές. Και οι οποίοι δεν είναι λίγοι. Ενδεχομένως το νεαρό της ηλικίας του σε συνδυασμό με την πολιτική του απειρία δεν του επιτρέπουν να ελιχθεί λίγο περισσότερο, όταν προσπαθεί να αιτιολογήσει δυο - τρεις διορισμούς συγγενών και φίλων στο Δημόσιο. Ή, να προτιμήσει τη, χρήσιμη σ'' αυτές τις περιπτώσεις, σιωπή. Αντί γι'' αυτά, αντί να επικαλεστεί διάφορα έστω αβάσιμα επιχειρήματα, όπως έκαναν άλλα κομματικά ή κυβερνητικά στελέχη που διόρισαν παιδιά, συζύγους, ξαδέλφια και συντρόφους, έγραψε ένα ολόκληρο άρθρο για το οποίο λογικά θα έχει μετανοιώσει. Αλλά είναι αργά. Αργά και γι'' αυτόν, αλλά και το ίδιο το κόμμα του, το οποίο δείχνει να μιμείται τις χειρότερες συμπεριφορές του παρελθόντος.
Με το άρθρο του αυτό, επιχειρεί να πείσει πως το αγωνιστικό παρελθόν της οικογένειάς του, αλλά και το δικό του σήμερα, αποτελούν ικανές προϋποθέσεις για τους διορισμούς. Το γράφει έμμεσα, αφού σε όλο το άρθρο αποφεύγει να μιλήσει για την ταμπακέρα και προτιμά ν'' αναφέρεται στην παρουσία προγόνων του στην αριστερά και τη δική του στον ΣΥΡΙΖΑ. Σαν ν'' αποτελεί αυτή η δράση ένα διαβατήριο το οποίο σήμερα σε οδηγεί παντού. Και ιδιαίτερα σε γραφεία υπουργών. Η ζημιά που κάνει με αυτό το άρθρο είναι μεγάλη. Και δεν αναφέρομαι στη ζημιά στον ΣΥΡΙΖΑ (γι'' αυτήν έχουν φροντίσει κορυφαία στελέχη του, που έκαναν ακριβώς τα ίδια), αλλά στη διάψευση της προσδοκίας που είχαν πολλοί άνθρωποι, ότι η πολιτική αλλαγή θα σήμαινε και αλλαγή εκείνων των νοοτροπιών που βύθισαν τη χώρα.
Η αφέλεια του γραμματέα είναι παροιμιώδης. Όπως και η αδυναμία του να κατανοήσει στοιχειώδη ιστορικά γεγονότα. Η θητεία του στον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον βοήθησαν να καταλάβει τι συνέβη με την αριστερά. Όσα γράφει για το ιστορικό παρελθόν της οικογένειάς του είναι κατά βάση σωστά. Το ελληνικό κράτος τα μετεμφυλιακά χρόνια χτίστηκε με τους όρους των νικητών. Αυτοί καθόριζαν το «πώς» και με «ποιους» αυτό θα λειτουργούσε. Οι διώξεις, τα κυνηγητά, οι εξορίες και οι διακρίσεις σε βάρος των ηττημένων ήταν βασικά χαρακτηριστικά της εποχής. Και των πολλών χρόνων που ακολούθησαν. Το επιχείρημά του, ωστόσο, που έμμεσα αναδεικνύεται μέσα από το άρθρο του, ότι δηλαδή γι'' αυτούς τους λόγους, επειδή η οικογένεια του έχει αυτό το παρελθόν, δικαιούται μερικές θέσεις στο Δημόσιο, αποτελεί μια αντίστροφη ανάγνωση της ιστορίας. Η αριστερά δεν διεκδίκησε να επαναλάβει τις μεθόδους εκείνες, ζήτησε να πάψουν να υπάρχουν.
Ο γραμματέας είπε φωναχτά αυτό που λένε χαμηλόφωνα άλλα στελέχη. Και έτσι, προκάλεσε μεγάλη φασαρία…
