«Να προσέχετε». Αυτή είναι η παρακαταθήκη που άφησε με επιστολή της στον πρωθυπουργό η μητέρα του 11χρονου κληρωμένου σημαιοφόρου Αφγανού Αμίρ, αφού έζησε τη βία και την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας στο πρόσωπο των γονιών, των δασκάλων, των χρυσαυγιτών και των υπουργικών παραγόντων. Μια υποκρισία εμετική και θρασύδειλη. Που είναι εκτεταμένη και καλά κρυμμένη πίσω από φιλόξενες μειοψηφίες και τις καθωσπρέπει δηλώσεις μιας κοινωνίας ολόκληρης.
Και επειδή τα πράγματα δεν έχουν γραφτεί με το όνομά τους, να τα σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια:
Ο Αμιρ κληρώνεται να παρελάσει με την ελληνική σημαία στις 28 Οκτωβρίου. Αντ αυτού παρελαύνει κρατώντας μια ταμπέλα που έγραφε «6ο Δημοτικό σχολείο Δάφνης»! Ξεφτίλα. Όχι δική του.
Τι έγινε πραγματικά; Κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει το θάρρος να πει! Ούτε ο σύλλογος γονέων, ούτε ο σύλλογος δασκάλων, ούτε το υπουργείο! Βγάζουν φανφαρόνικες και ηρωικές ανακοινώσεις χωρίς να λένε τίποτε για την ταμπακιέρα! Εμείς όμως ξέρουμε. Και θα πούμε.
Το υπουργείο στις 29 Οκτωβρίου, δια στόματος του γραμματέα Γιώργου Αγγελόπουλου δηλώνει ότι θα υπάρξει ανακοίνωση την επαύριο 30 Οκτωβρίου «μετά από αναλυτική πληροφόρηση από τους εμπλεκόμενους φορείς». Μέχρι σήμερα, 7 Νοεμβρίου δεν υπάρχει καμιά ανακοίνωση!
Αντίθετα, στις 29 Οκτωβρίου το υπουργείο διατρανώνει ότι «η Πολιτεία εγγυάται την ισότιμη μεταχείριση όλων των μαθητών» και «συγχαίρει όλους τους εκπαιδευτικούς και μαθητές που τίμησαν πανελλαδικά άψογα την εθνική εορτή»! Προφανώς και για την αθλιότητα σε βάρος του Αμιρ.
Από την άλλη πλευρά, πριν την παρέλαση, ο 11χρονος πρόσφυγας δήλωσε ότι είναι χαρούμενος που θα παρελάσει με τη σημαία και ότι «όλοι οι συμμαθητές του τού έδωσαν συγχαρητήρια.» Αλλά, παρ όλα αυτά παρέλασαν με τη σημαία αντ' αυτού όταν τους ορμήνεψαν οι δάσκαλοί τους! Γιατί, αυτά παράγει το μέσο ελληνικό σπίτι και το σχολείο. Ωραία λόγια να λένε τα παιδάκια μας μέχρι να' ρθει η ώρα να τα υπερασπιστούνε στην πράξη.
Αφού οι δημοσιογράφοι, ως συνήθως, ανέδειξαν το ντροπιαστικό γεγονός, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου έβγαλε μια ανακοίνωση από την οποία γίνεται πεντακάθαρο ότι είναι οι γονείς που αντέδρασαν να κρατάει τη σημαία ο μικρός Αφγανός! Παρ όλο που η ανακοίνωση είναι γεμάτη ωραία λόγια κενά περιεχομένου για την ισότητα των παιδιών, για την ταμπακιέρα δε λέει κουβέντα και αφήνει να εννοηθεί ότι υπήρχε «κάτι» που δε στέρξαμε να το μάθουμε κι εμείς οι υπόλοιποι θεατές του ντροπιαστικού θεάματος της ταμπέλας. Ντροπιαστικού για το σχολείο και τη χώρα.
Συνεπίκουρη κατέφθασε και η συνδικαλιστική ομοσπονδία των δασκάλων να επιτεθεί σε ΜΜΕ (ο εύκολος στόχος) και στο υπουργείο, ότι συκοφαντούν εμμέσως τους δασκάλους σαν υπεύθυνους για την αρπαγή της σημαίας από τον Αμίρ. Με λυγμώδη ανακοίνωση για τον ηρωισμό των δασκάλων που δίνουν την ψυχή τους μπλα μπλα μπλα μπλα.
Μετ ού πολύ, κάτι καλόπαιδα με τη χρυσαυγίτικη σφραγίδα «Κρυπτεία» (που υμνούσε ο Κασιδιάρης) πετροβόλησαν το σπίτι του Αμιρ και απείλησαν την οικογένειά του να φύγει από τη χώρα.
Η μόνη που έκανε καθώς πρέπει τη δουλεία της ήταν η εισαγγελέας του Άρειου Πάγου, που διέταξε αμέσως έρευνα για αυτή την επίθεση.
Με καθυστέρηση μιας βδομάδας, και αφού είδε προπαγανδιστικό φαΪ ο πρωθυπουργός κάλεσε τον Αμιρ και την οικογένειά του στο Μαξίμου και του χάρισε μια ελληνική σημαία. Ο άνθρωπος που τη σημαία την είχε για ένα αχρείαστο πανί μέχρι πριν 2 χρόνια (ίσως και σήμερα) και που στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου στέκεται με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια σταυρωμένα λες και θα λερωθεί από κανένα ιδεώδες, είδε το φώς του και ανακάλυψε τη σημασία της!
Εκεί στο Μαξίμου, η μητέρα του Αμίρ θέλησε να του διαβάσει ένα σύντομο γράμμα, αλλά ατύχησε. Μέσα στο γράμμα του ζητούσε να βοηθήσει τον αδερφό της που υποφέρει στο Hot Spot της Μυτιλήνης και να ξανασυνδεθεί με τον άντρα της που έχει ζητήσει άσυλο στη Γερμανία. Και γράφει, χωρίς αυτό το γράμμα να έχει δημοσιευτεί σε καμιά από τις δήθεν πονόψυχες και δήθεν αριστερές φυλλάδες και τρόλ της δήθεν ριζοσπαστικής αριστεράς:
«Πρώτα σας ευχαριστώ θερμά. Επιτρέψτε μου ως αιτούσα άσυλο, ως μητέρα και ως Αφγανή γυναίκα να σας αναφέρω κάποια ζητήματα. Το περιστατικό που συνέβη σε μένα και τα παιδιά μου ήταν τρομακτικό, αλλά είναι πιο τρομακτικό και θλιβερό για σας, για την Ελλάδα. Δυσφημεί την Ελλάδα κι εσάς. Να προσέχετε. Είμαι μια γυναίκα με τρία ανήλικα παιδιά και δεν έχουμε κάποιον να μας προστατεύει.
Αρζού Χιματιάν»
Έτσι άρχισε το γράμμα που δε έστερξε να πει στον πρωθυπουργό η Αφγανή μητέρα του 11χρονου Αμιρ.
Ο οποίος κληρώθηκε να εκπροσωπήσει ως σημαιοφόρος το σχολείο του, αλλά γονείς της ελληνικής φυλής δεν το επέτρεψαν. Και δεν ξεσηκώθηκαν οι άλλοι γονείς εναντίον τους!
Και δεν ξεσηκώθηκαν οι δάσκαλοι και ο διευθυντής εναντίον τους! Έτσι μεγαλώνουν τα παιδιά τους, που δεν αρνήθηκαν να σηκώσουν τη σημαία για να υπερασπιστούν τον Αμιρ. Κι ας είναι μόνο 11 χρονών. Αλλά, αυτά τα παιδιά τα βάζουνε μπροστάρηδες να φωνάζουν όταν είναι να γίνει καμιά κατάληψη ή καμιά διαμαρτυρία στα σχολεία. Τότε δεν είναι 11 χρονών τα παιδιά!
Και δεν έχει τολμήσει το υπουργείο εδώ και 10 μέρες να πει στον κόσμο τι έγινε επιτέλους και έκαναν οι Έλληνες αυτοί έναν Έλληνα λιγότερο. Γιατί προκλήθηκε τόση βία σ ένα παιδί και σε μια οικογένεια ικετών; Από γονείς, δάσκαλους, πολιτικούς αληταράδες και κράτος. Πόσο αργοκίνητο είναι πια το υπουργείο ή μπας και θέλει να καλύψει λαό και συντεχνίες;
Πόσο υποκριτική είναι επιτέλους αυτή η κοινωνία; Πόση σαπίλα κρύβεται πίσω από τα ντουβάρια και πίσω από τα κούφια λόγια; Πόση βρωμιά και δειλία πίσω από τα καθωσπρέπει παρουσιατικά; Πόσοι πολλοί κρύβονται πίσω από τους λίγους που είναι ακόμα έμπρακτα Άνθρωποι σ αυτή τη χώρα;
Η Αρζού Χιματιάν, μητέρα του Αμιρ και απροστάτευτη, το έγραψε: «Το περιστατικό είναι τρομακτικό για μας, αλλά είναι πιο τρομακτικό και θλιβερό για σας, για την Ελλάδα». Για ποια Ελλάδα Αρζού; Για ποια Ελλάδα;
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
