Της Αλίκης Χατζή
Καιρό τώρα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης – και όχι μόνο – γίνονται πρωτοφανείς αλητείες και η πολιτεία με την κοινωνία υπνώττουν. Το Αριστοτέλειο έχει καταντήσει σκουπιδότοπος, μικρές συμμορίες με κάλυμμα την «επανάσταση» (;), την εξέγερση» και άλλες κοινότοπες μπούρδες, επιτρέπουν την ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών, ληστεύουν βιαιοπραγούν, κατακρατούν τα δωμάτια των φοιτητικών λεσχών και αυτό λογαριάζεται ως πράξη εθνεγερσίας και ξεσηκωμού!
Την ίδια στιγμή, το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα που κάλεσε ο Υπουργός Γαβρόγλου - ως καθ 'υλη αρμόδιο – να «καθαρίσει» τα Πανεπιστήμια απ' όλη αυτή τη βρωμιά, μπουκάρει στην Πρυτανεία και τα κάνει γης μαδιάμ γιατί ο Πρύτανης δεν τοποθετείται στο βασικό ερώτημα «μέσα ή έξω από το ΝΑΤΟ». Μη ξεχνιόμαστε! Αυτό απαιτεί το επαναστατικό τυπικό που εφαρμόζεται απαρεγκλίτως από το υποδειγματικό φοιτητικό ρωμαλέο προοδευτικό κίνημα, το οποίο σημειωτέον, δεν έχει ανάλογο του σε καμιά βαρβαρική χώρα της Δύσης.
Στο μεταξύ, ο πραγματικά άπορος φοιτητής λιμοκτονεί για να σπουδάσει …
Έτσι γίνεται στην Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Δεκαετίες αγώνα πέρασαν για να κάνει πράξη επιτέλους η κυβέρνηση Τσίπρα «τα ιδανικά». Χρειάζεται μόνο ο καταγγελτικός λόγος, η μαγκιά, ο τσαμπουκάς, η αδιαλλαξία: ό, τι δηλαδή καταστρέφει τον διάλογο και τη δημοκρατία. Και το κόμμα, βέβαια, ξέρει το ποίημά του: όλα τα κάνει υπέρ του διαλόγου και της δημοκρατίας.
Έτσι έμαθαν κι οι οπαδοί του κι αυτό πράττουν τώρα που τους κατέχει και η αλαζονεία της εξουσίας: Καταστρέφουν αυτό για το οποίο αγωνίζονται. Αγωνιζόμαστε για την πατρίδα, τη διαλύουμε. Αγωνιζόμαστε για τον λαό, τον καταστρέφουμε. Αγωνιζόμαστε για το κοινωνικό κράτος, το εξαερώνουμε. Αγωνιζόμαστε για την παιδεία, κρατάμε αγωνιστικά κλειστά τα πανεπιστήμια, ως άβατα και άνδρα ανομίας.
Ο δρόμος της επίλυσης περνά από την εκ θεμελίων καταστροφή και ποτέ προς την εύρεση λύσης. Η λύση για τη χώρα μας είναι απαγορευμένη και ταυτίζεται παραδόξως με την υποταγή και το ξεπούλημα. Σαν η λύση των προβλημάτων να χαλάει τον τζίρο των κομματικών παραγκών που έχουν στηθεί στις αγωνιστικές εξέδρες του πολιτικού μας τσίρκου. Μας ενδιαφέρουν τα ακροβατικά, οι ταχυδακτυλουργίες, το θέαμα και οι εντυπώσεις εν γένει και όχι οι λύσεις.
Αντιμετωπίζουμε πρόβλημα στα πανεπιστήμια για παράδειγμα: τα κλείνουμε, τα καταστρέφουμε, τα καταλαμβάνουμε. Όσο περισσότερο είναι κλειστά, όσο δεν παράγουν μόρφωση, τόσο δικαιώνεται ο αγώνας όλων εκείνων των κομματικών παρασίτων που τρέφονται από την ανωμαλία και την περιδίνηση των προβλημάτων. Η λύση είναι ο εχθρός του λαού, η δημιουργικότητα σκοτώνει την αγωνιστικότητα, η αποτελεσματικότητα καταπατά τα λαϊκά δικαιώματα. Αυτές είναι μερικές θεμελιώδεις αρχές της πολιτικής πρακτικής όπως ασκείται εξακολουθητικά, ενθέρμως και ευδοκίμως στη χώρα της Αριστεράς του Τσίπρα.
