Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός. Η φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα από το 2000 μέχρι το 2009, πενταπλασιάστηκε. Και στη συνέχεια, με επέμβαση των «τοκογλύφων» του Μνημονίου, άρχισε να πέφτει ραγδαία, με αποτέλεσμα να πλησιάζει πια στα ποσοστά του 2000.
Την ίδια ώρα, σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης διατηρούνταν, στο ίδιο σταθερό επίπεδο, δημιουργώντας το μεγάλο ερώτημα αν στην Ελλάδα, εξαπλώνονται τακτικά επιδημίες ή μαζικές μολύνσεις του πληθυσμού.
Από εκεί και πέρα, η σημασία ενός «σκανδάλου» τύπου Novartis, δεν παίζει παρά το ρόλο του «στάσιμου» στη διαχρονική τραγωδία του δημόσιου βίου μας. Τα αδικήματα που η κυβέρνηση προσπαθεί να προσάψει στους εμπλεκόμενους έχουν παραγραφεί και η διαδικασία είναι αστεία ως προς την αποτελεσματικότητά της.
Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλήξουμε σε ενόχους, από τη στιγμή που κανένα μέρος της δικαστικής έρευνας δεν θα οδηγήσει σε καταλογισμό ευθυνών. Τουλάχιστον, έτσι αποφαίνονται όλοι οι έγκριτοι νομικοί που γνωρίζουν την υπόθεση.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Από το ΄89 μέχρι σήμερα, αυτή η χώρα παράγει συνεχώς υπόπτους αλλά σπανίως ενόχους. Ο μοναδικός πολιτικός που μπήκε φυλακή σε 30 χρόνια διεφθαρμένου ελληνικού κράτους είναι ο Τσοχατζόπουλος κι αυτός επειδή τον κάρφωσε κατά λάθος η πεθερά του… Είτε γιατί υπήρξε ακραία περίπτωση απληστίας είτε γιατί έσπασε με χίλιους τρόπους, το φράγμα της αμοραλισμού που μπορεί να διαθέτει ένας πολιτικός.
Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα λειτουργεί ως μία καλολαδομένη μηχανή παραγωγής υπόπτων ενώ ταυτόχρονα, συγκαλύπτει, με τεράστια επιτυχία, κάθε περίπτωση ενοχής. Εν τω μεταξύ, όσο πολλαπλασιάζονται οι ύποπτοι τόσο εξαφανίζονται οι ένοχοι. Όχι απλώς εξαφανίζονται αλλά δημιουργείται η εντύπωση ότι για να καταδικαστεί κάποιος, με την κατηγορία της κατάχρησης, θα πρέπει να του πέσουν τα κλεψιμαίικα μπροστά στην κάμερα και να το δει όλη η Ελλάδα.
Όσο για την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύεται ο σατανικότερος μαθητής μιας σχολής από την οποία αποφοίτησαν «αριστούχοι» σκηνοθέτες αδιέξοδων σεναρίων. Οι ύποπτοι είναι πιο χρήσιμοι από τους ενόχους. Και για την διαιώνισή τους, υπάρχει αρκετός χρόνος που μπορεί να τους συγκρατήσει στη συνείδηση των μαζών ως θολές σκιές. Απαλλαγμένες από την καταδίκη αλλά αιωρούμενες ως διογκωμένες φιγούρες προς αποφυγή, αφορισμό και απαξίωση. Όχι ως ταυτότητες αλλά ως απρόσωπα δείγματα πρόκλησης μηδενισμού.
Την ίδια ώρα όμως, που εκτίθενται δημόσια τόσοι άνθρωποι, κάποιοι άλλοι επωφελούνται και απολαμβάνουν τα προνόμια της σιωπής και της δραστηριότητας στις παράνομες παρυφές του συστήματος.
Είμαστε μια χώρα υπόπτων. Ο ένας υποψιάζεται τον άλλον αλλά ποτέ δεν θέλει να τον καταδικάσει. Αρκεί που τον επιδεικνύει για να καλύψει τις δικές του αμαρτίες, αδιάφορος για τις πραγματικές του ευθύνες.
Τον πρωθυπουργό και την παρέα του εξέθρεψε το πολιτικό σύστημα που τώρα διαμαρτύρεται για τη στοχοποίησή του. Είναι όμως πλέον αργά. Τα «τέρατα» βγήκαν απ΄ το κλουβί και στράφηκαν εναντίον του. Άλλη μία γενιά υπόπτων εμφανίζεται μπροστά μας, με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον…
