Του Νότη Μαυρουδή
Είναι ή δεν είναι η Αθήνα πόλη τού φόβου και τού τρόμου; Ιδιαίτερα μετά την εν ψυχρώ δολοφονία τού δικηγόρου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου, ακούω από πολλές ραδιοφωνικές συχνότητες πως η Αθήνα είναι πλέον πόλη «τρομοκρατών, δολοφόνων», «παρανομίας» και τόπος ανεξέλεγκτης δράσης συμμοριών…
Δεν είμαι σίγουρος αν θα πρέπει να υιοθετήσω έναν τέτοιον μιντιακό παροξυσμό, για τον οποίο εύκολα διαπιστώνω πως οφείλεται στην παραγωγή «μηνύματος» που περιέχει κατ' εξοχήν αντιπολιτευτική πρόθεση. Όντως, οι ζοφερές περιγραφές του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε, στην ίδια την πόλη, δημιουργεί άμεση ψύχωση και αρνητικά συναισθήματα για τις αρμόδιες υπηρεσίες τού κράτους (την ελληνική Αστυνομία επί του προκειμένου και τον πολιτικό της προϊστάμενο), που έχουν προορισμό να προστατεύουν τους πολίτες από το οργανωμένο έγκλημα, αλλά και την παραβατικότητα. Είναι εκ του μη όντος τέτοιες αναφορές, σε μια συγκυρία όπως αυτή που διανύουμε; 'Όχι θα έλεγα… Είναι όμως υπερβολικές, όταν απεικονίζεται η Αθήνα με χρώματα… μαφιόζικα, κολομβιανά και μεξικάνικα!
Δεν θα ισχυριστώ πως η Αθήνα αποπνέει τη γαλήνη και την ηρεμία που βίωνε σε παλαιότερες εποχές. Απεναντίας, με συγκεντρωμένο στην Αττική τον μισό πληθυσμό τής χώρας και εκατομμύρια τουρίστες, οι οποίοι σταματάνε και συγκεντρώνονται σε πρώτη φάση στο λεκανοπέδιο, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καμία πόλη εν ειρήνη… Επί πλέον, η ριζωμένη κυβερνητική αντίληψη πως δεν ενοχλούμε και πολύ τους «επαναστατημένους», τους «εξεγερμένους», τους, διαφόρων ειδών, «μπαχαλάκηδες», ρουβίκωνες, το… φοιτηταριό των μολότοφ και των «τιμωρών πρυτάνεων», των πέριξ των Εξαρχείων εξαχρειωμένων από τα ναρκωτικά, των «ειδικών δυνάμεων» ναζιστών χρυσαυγιτών, που δρουν πάγια εναντίον μεταναστών, ακόμα και εκείνων των, πνευματικά κυρίως, εξαθλιωμένων «στρατευμάτων των ΠΑΕ», που δεν χάνουν την ευκαιρία να επιδεικνύουν την τζάμπα μαγκιά τους με τον σκληρότερο τρόπο...
Από παλιά πιστεύαμε πως αυτή η ύποπτη… κάλυψη (τις περισσότερες φορές ανοχή) της Αστυνομίας και της αδράνειας που συχνά επιδείκνυε και συνεχίζει να δείχνει, ως προς την επιβολή τού νόμου, στους πάσης φύσεως παραβάτες-τρομοκράτες-μπαχαλάκηδες-δολοφόνους, θα άλλαζε άρδην με τη δημιουργία μιας διαφορετικής Αστυνομίας, η οποία θα προστάτευε τον πολίτη, τις γειτονιές, τις συνοικίες, την πόλη… Φανταζόμασταν, εμείς οι αδαείς, πως θα αρκούσε να αλλάξει η… κυρίαρχη μήτρα. Η πολιτική αντίληψη των μηχανισμών τού κράτους περί «προστασίας του πολίτη»! Για άλλη μια φορά δεν το βλέπουμε να πραγματοποιείται…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Metarithmisi.gr
