Ποιος είναι ο κόσμος που ζούμε; Σε ποιον μικρόκοσμο ανήκουμε; Είμαστε με όλους ή με κάποιους; Αφήνουμε τα όρια ελεύθερα ή επιλέγουμε τις οριοθετήσεις τους; Είμαστε υπέρ του συνθήματος «όλοι δικοί μας είμαστε» ή «οι δικοί μου είναι οι λίγοι»;
Όλα αυτά είναι σκέψεις που περνούν απ' το μυαλό μέσα σε ένα πολύβουο μελίσσι όπως είναι μια κοινωνία, όπως η δική μας, η οποία ποτέ δεν ησυχάζει από τα τόσα απανωτά, ακατάπαυστα, αγχωτικά, θέματα και γεγονότα, τα οποία χρεώνουν και φορτώνουν τη χώρα με βαριές υποχρεώσεις…
Νιώθω πως όλα αυτά γίνονται βοή και αχός! Ισοδυναμούν με θόρυβο, καθώς τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, παρέες, καφενεία, κλπ, όλοι συζητάμε, φωνάζουμε διαφωνώντας ή συμφωνώντας… Ζούμε μέσα σε έναν κόσμο που κραυγάζει σκεπτόμενος.
Τόσο εξωστρεφής!
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει, είναι οξύτατο και έχει να κάνει με… υπαρξιακή τοποθέτηση γύρω από τις επιλογές μου, σχετικά με ποιον κόσμο θα συνυπάρξω, θα συναναστραφώ, θα συσκεφθώ, θα μοιράσω τις σκέψεις και τις προσδοκίες μου…
Έχω παρατηρήσει πως καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου, όποτε βρισκόμουν μέσα σε πλήθος, επέλεγα την απομόνωση. Στεκόμουν σε μια γωνιά, με ένα ποτήρι στο χέρι, μοναδική απόδειξη «συμμετοχής» μου στην ανομοιογενή παρέα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr.
