Μετά την κατάκτηση της Αφρίν, με τους εγκλωβισμένους Κούρδους και τους βανδαλισμούς των κατακτητών Τούρκων τού Ερντογάν, μια συζήτηση για τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή, γύρω από την εκστρατεία τού αδίστακτου Σουλτάνου στη Συρία και μάλλον στο Ιράκ (όπως απειλεί ο αδίστακτος), είναι περιττή οποιαδήποτε συζήτηση περί… δικαίου, ηθικού και της ανάγκης για ειρηνική επίλυση των πολιτικών και λοιπών προβλημάτων τής Μ. Ανατολής.
Κάθε προσπάθεια, για λογική συζήτηση, μάλλον δεν θα είχε αποτέλεσμα αφού μόνο ανεπίδεκτοι δεν μπορούν να κατανοήσουν πως σήμερα, στην εποχή μας, τα ανδρείκελα, τα οποία κυβερνούν σε πολλές χώρες του κόσμου, δεν σταμάτησαν, ούτε στιγμή, να αποφασίζουν και να διατάσσουν τον όλεθρο, αδιαφορώντας για την ματαίωση της καθημερινότητας εκατομμυρίων ανθρώπων, να μην υπολογίζουν την απώλεια ζωών, να αδιαφορούν για την καταστροφή πολιτιστικών μνημείων, να κλείνουν τα μάτια μπροστά στον ξεριζωμό και τους σφαγιασμούς αθώων παιδιών και πολιτών, να αχρηστεύονται περιουσίες και δημόσιες υποδομές, να εκτοξεύονται βόμβες τοξικών θανατηφόρων αερίων, και να προβαίνουν ακόμα και σε εθνοκαθάρσεις…
Ο κόσμος γέμισε από παράφρονες ηγέτες τούς οποίους, όλο και συχνότερα οι γελοιογράφοι, σε όλο τον κόσμο, τους σκιτσάρουν με το χαρακτηριστικό χιτλερικό μουστάκι… Υπερβολές; Όχι βέβαια. Απεναντίας, αυτό το μουστάκι που ρίχνει, επί 80 περίπου χρόνια, την βαριά… σκιά του στον κόσμο και σηματοδοτεί την απόλυτη ρατσιστική μανία, όλο και το… φοράνε ηγέτες, για να επιβάλλουν το απόλυτο κενό τού εγκεφάλου τους και συγχρόνως να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των Μεγάλων Αρχηγών τής διακίνησης πολεμικού υλικού από τις πιο επικερδείς βαριές βιομηχανίες, οι οποίες δεν είναι άλλες από εκείνες της παραγωγής οπλικών συστημάτων! Το μουστάκι αυτό, το πιο διάσημο και φρικτό μουστάκι, δε έχει χάσει τίποτα από τον συμβολισμό του.
Ο Χιτλερισμός, επίκαιρος πάντα, για να σπείρει κανείς τον τρόμο και τη φρίκη, έχει εξελιχθεί κάτι σαν… παράσημο για εκείνους τους μικρόνοες, ηλίθιους, διαστροφείς που επιδεικνύουν τέτοιες συμπεριφορές.
Είναι πολλά τα πρόσωπα-ηγέτες που… εκμεταλλεύονται τις εξουσίες τους, τις μετατρέπουν σε υπερεξουσίες, οργανώνουν το κράτος κατά τη βούλησή τους, με στόχο την απόλυτη αυτοκρατορία τους. Πάρτε παράδειγμα παλιούς και σύγχρονους ηγέτες, οι οποίοι εκφόβιζαν και εκφοβίζουν: Τραμπ-Κιμ-Ερντογάν-Μποκάσα-Μομπούτου, ηγέτες της Αλ Κάιντα-τωνΤαλιμπάν-του ISIS-της ΜπόκοΧαράμ-της Αλ Σαμπάμπ-της Φαρκ-Ασιάτες-Αφρικανοί ηγέτες, αδίστακτοι μακελάρηδες, ακόμα και ανθρωποφάγοι, που δεν σταμάτησαν να ματώνουν τους λαούς τους και να καταχρώνται, μετά βουλιμίας, τον πλούτο τής χώρας τής οποίας ηγήθηκαν και ηγούνται. Τους «πάει» το χιτλερικό μουστάκι και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα απολύτως από τον Γερμανό… πρωταγωνιστή τού Β' παγκόσμιου Πολέμου. Μπορεί οι σημερινοί να είναι αντίγραφα, αλλά δεν παύουν να μας προκαλούν μεγάλη ανησυχία για τον μεγαλοϊδεατισμό τους και, κατά περίπτωση, του θρησκευτικού φονταμενταλισμού τους.
Η ζωή μας έχει γεμίσει από τέτοιους δικτατορίσκους και-δυστυχώς-αυτό δεν θα το συναντήσουμε μόνο σε υψηλό επίπεδο ονομάτων, αλλά και σε χαμηλότερο… εξουσιαστικό επίπεδο. Σχετικό παράδειγμα των ημερών, ο μητροπολίτης Αμβρόσιος, ο οποίος με τις λέξεις που χρησιμοποιεί κατ' επανάληψη, έχει… κερδίσει παρόμοιο μουστάκι πανηγυρικά! Όμως δεν χρειάζεται να είσαι δημόσιο πρόσωπο, για να ταυτιστείς με έναν τέτοιο συμβολισμό. Συναντάς στην καθημερινότητά σου δικτατορίσκους, στους δρόμους, στις πλατείες, στις οικογένειες, στη συζυγική ζωή, στην ερωτική συμπεριφορά, στη νυχτερινή ζωή, στα γήπεδα, στις δικαστικές αίθουσες, στην πολιτική (κι όχι μόνο στο ακροδεξιό τμήμα των καθισμάτων)…
Η κοινωνία και η ζωή μας, παρόλο τον εκδημοκρατισμό που διαθέτει, περιέχει και πλήθος αυταρχισμού, τον οποίο δεν δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε από τις κατά περίπτωση συμπεριφορές.
Το συγκεκριμένο μουστάκι μάς συνδέει με ένα κεντρικό πρόσωπο, μια εποχή, πολλές εικόνες, μνήμες άμεσες ή έμμεσες, μια απεχθή α ι σ θ η τ ι κ ή η οποία ρίζωσε στο θυμικό των κοινωνιών, ιδιαίτερα εκείνων που έζησαν από κοντά τις θηριωδίες και την απόλυτα παρανοϊκή σκληρότητα. Έγινε σωματική αίσθηση και ταυτίστηκε με κάτι αποκρουστικό. Για φαντάσου: σαν να ζεις σε μια σπηλιά γεμάτη σκουπίδια και κουφάρια ζώων. Μια ατμόσφαιρα που σε πνίγει από την οσμή θανάτου.
Ο… φίλτατός μου Τσάρλι Τσάπλιν, ενσάρκωσε με επιμονή και επιτυχία, στην ταινία «Ο Μεγάλος δικτάτωρ», τον «μουστάκια» φτιάχνοντας τον απόλυτα πολιτικό κινηματογράφο. Δυστυχώς δεν μου προκύπτει, από πουθενά, πως κάτι αντίστοιχο έγινε και για τον σύντροφο Στάλιν του οποίου το τσιγκελωτό μουστάκι συμβόλισε μια «άλλη όψη» τού αυταρχισμού τής εποχής, με άφθονες δολοφονίες και απαράδεκτες εκκαθαρίσεις διαφωνούντων…
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
