Του Νότη Μαυρουδή
Από καιρό ήθελα να ασχοληθώ με την μεγάλη αυτή προσωπικότητα των θρυλικών cartoons με επίκεντρο εκείνον τον τύπο που ακούει (!!!) στο όνομα Λούκυ Λουκ (Lucky Luke) (για ευκολία: ΛΛ). Τον ξεχωριστό φίλο των νεανικών μας χρόνων, ο οποίος μας κράτησε καλή συντροφιά και σε… αγωνία, παρ' όλο που γνωρίζαμε πως θα κατατροπώσει τους πάντες, αφού ήταν ο μόνος που κατάφερνε να πυροβολεί πριν απ' τη σκιά του… Το αποδεχόμασταν αυτό το κατά συνθήκη ψέμα. Ήμασταν ήδη έτοιμοι να συνυπάρξουμε με τον μυθικό κόσμο των σκίτσων και των ευφάνταστων σεναρίων που ζητούσαν τη δική σου συναίνεση για να αποδεχθείς τον πρωταγωνιστή, τον Λούκυ Λουκ, αναμφισβήτητο νικητή των πάντων!
Δεν ξέρω πώς και είχα αρχίσει να τσακώνομαι με τους συνομήλικούς μου, οι οποίοι θαυμάζανε-όπως κι εγώ-το… πρόσωπο. Όμως παράλληλα υποστήριζα-θυμάμαι-πως, η αποκλειστική και σταθερή στάση τού Λ.Λ. να υπηρετεί το νόμο ό,τι κι αν εκφράζει αυτός και να τιμωρεί όποιον τον παραβαίνει, καταπατούσε το… συναισθηματικό μου δίκαιο!
Ήταν από τους πιο πιστούς εκφραστές τού… δόγματος «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό». Ο Λούκυ Λουκ και ο Βουλγαράκης…
Ήμασταν όμως «ηθικά» στο πλευρό των αφελών και πάντα γκαφαδόρων παρανόμων, αδελφών Ντάλτον, ίσως επειδή η τότε εξουσία (και ό,τι αυτή εκπροσωπούσε) είχε καταλήξει να είναι αμείλικτη, ρατσιστική και να χτυπάει τους μαύρους, τους κομμουνιστές και τους φτωχούς.
Ο «άνθρωπος» σκίτσο με το καουμπόικο καπέλο, το στάχυ στο στόμα, το μαντήλι στο λαιμό, το τσουλούφι μπροστά, πάντα με το στριφτό τσιγάρο, ο… απόλυτος προστάτης τού αμερικάνικου νόμου, ο μόνος αναβάτης τού πιο έξυπνου αλόγου, της Ντόλυ, με τον πιο χαζό, ανόητο, περιορισμένης αντίληψης, σκύλο Ραντανπλάν που ντροπιάζει όλα τα άλλα σκυλιά του κόσμου (και γι' αυτό ο πιο συμπαθής από τους πιο… γραφικούς σκύλους), ο οποίος, από… φρουρός στις φυλακές συμπάθησε τον Λουκ και τον ακολούθησε στις αποστολές.
Ο Λ.Λ., φιγούρα σίγουρα εμβληματική για το ευρύτατο παγκόσμιο κοινό, νιώθω πως… ξεγέλασε την παιδική μας αθωότητα, «θρέφοντάς μας» πνευματικά με έναν πιστό υπηρέτη τού νόμου σε μορφή καρτούν, στις εποχές στις οποίες, κατά τ' άλλα, η μεταπολεμική κουλτούρα τής ρήξης και των ανατροπών, σε προοδευτική κατεύθυνση, κρατούσε καλά.
Με το διαμορφωμένο σύστημα αξιών, κατά την ψυχροπολεμική μεταπολεμική περίοδο, σε βαθύτατη κρίση, η οποία απλώθηκε και επικράτησε στο δυτικό ημισφαίριο ή τέλος πάντων σε ό,τι εννοούσαμε ως «καπιταλιστικό σύστημα», η διάθεση των νέων φοιτητικών και πνευματικών κινημάτων, τα οποία ταρακούνησαν έως έναν βαθμό τις κοινωνίες των αμερικανικών και ευρωπαϊκών χωρών, έδειχναν πως η εναντίωση θα πρέπει να έχει ως στόχο την προστασία απέναντι στην αδικία, τον ρατσισμό, την βελτίωση της Εκπαίδευσης και την πνευματική ανανέωση, την αλληλεγγύη προς τον αδύναμο. Παράλληλα η αντίσταση στις εξουσίες και στον ολοκληρωτισμό ήταν τα κεντρικά συνθήματα, με τα πανεπιστήμια και τα φοιτητικά κινήματα σε εγρήγορση και στην πρώτη γραμμή για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γνωστές ιστορίες του '60, ακόμα και στη χώρα μας, η οποία δοκιμάστηκε με την επτάχρονη χούντα και την απομόνωσή της από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Ας μην περιγράψω περισσότερο αυτά τα χιλιοειπωμένα πράγματα. Ελπίζω πως έφτιαξα με λίγα λόγια το Τοπίο της επικρατούσας κατάστασης.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
