Του Νότη Μαυρουδή
Μου άρεσε πάντα να κάθομαι στο παράθυρό μου και να κοιτάζω τον έξω κόσμο. Κάπως έτσι συμπεριφέρονταν και οι παλαιές… κουτσομπόλες στις γειτονιές και το… σπορ αυτό, απ' ότι γνωρίζω, συνεχίζεται… Δεν είναι έτσι όμως. Η δική μου σκέψη έχει να κάνει με το να παρατηρώ και να κρίνω τον έξω κόσμο κάτω από μια διάσταση και μια ματιά κοινωνικότητας και όχι να παρακολουθώ τον γείτονα και να χώνομαι στα… προσωπικά του δεδομένα.
Θυμάμαι πως αυτή την συνήθεια την έχω από μικρή ηλικία, όταν έμενα σε μονοκατοικία και το παράθυρό μου έβλεπε σε μια αυλή και στον απέναντι τοίχο, αφού το σπίτι ήταν ένα ανήλιαγο ημιυπόγειο. Από τότε, μου γεννήθηκε η επιθυμία να βρεθώ σε ένα παράθυρο που να βλέπει… ολόκληρο τον έξω κόσμο.
Πάντα, ακόμα και τότε που ταξίδευαμε τα δημόσια μέσα μεταφοράς, έπιανα γωνία σε παράθυρο και έβλεπα τις ανθρώπινες κινήσεις. Ανθρώπους βιαστικούς να κυνηγούν τον χρόνο αντί να περπατάνε, άλλους να βαδίζουν ήρεμα, λιγότερο αγχωτικά, κάποιους άλλους να κάθονται αμέριμνα σε ένα παγκάκι, σε μια καρέκλα καφενείου και άλλους να περιμένουν ανυπόμονοι κι όρθιοι κάποιο ραντεβού επαγγελματικό, φιλικό, ερωτικό. Μετά από πολύχρονη παρατηρητικότητα, άρχισα να ξεχωρίζω την γλώσσα τού σώματος και τις κινητικές τους συμπεριφορές. Πράγματι, καταλάβαινα τις διαφορές εκείνων,οι οποίοι με απασχολούσαν στα διαλείμματα από την μελέτη τής κιθάρας ή από το διάβασμα ενός βιβλίου.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στo Metarithmisi.gr
