Του Νότη Μαυρουδή
Πόσο σεβάσμιο είναι να κατακρίνεις μετά βδελυγμίας έναν «εκπρόσωπο» του Θεού; Πόσο σεβαστός γίνεται ένας τέτοιος «εκπρόσωπος», ο οποίος ξεστομίζει κουβέντες και λέξεις που προτρέπουν και ευνοούν εγκληματικές και φασιστικές ενέργειες;
Με ποιο δικαίωμα ένας τέτοιος «εκπρόσωπος» παραβαίνει την τακτική τής Αρχιεπισκοπής να απέχει λίγο πολύ από τον εριστικό και διχαστικό λόγο;
Με ποια δικαιολογία ένας τέτοιος «εκπρόσωπος» αναλαμβάνει να εκθέτει ανεπανόρθωτα τον σταθερό και πάγιο Λόγο τής Εκκλησίας, «αγαπάτε αλλήλους» και «ειρήνη ημίν», καταλήγοντας, με την κακότροπη συμπεριφορά του βασιλικότερος του Βασιλέως, με λέξεις και νοήματα χειρότερα του πιο ποταπού χρυσαυγίτη;
Αυτά και άλλα (ρητορικά) ερωτήματα προκαλούνται στην κοινή γνώμη, ακόμα και σε εκείνην που εκκλησιάζεται, η οποία διατηρεί αμετάβλητη την πίστη και τον σεβασμό της προς τους «εκπροσώπους» τού Υψίστου… Ο κόσμος είναι γεμάτος από αμετροεπείς, ακαλλιέργητους, αμόρφωτους νέους, μεσήλικες και γέροντες. Μία μάζα ημιμαθών αγροίκων, ανεξαρτήτου ιδιότητας και ταξικής τοποθέτησης, που τους λείπει η γνώση τού λόγου, η σκέψη, η αγωγή, η στοιχειώδης παιδεία, το ήθος, η επικοινωνιακή συμπεριφορά, ακόμα και η στοιχειώδης ευαισθησία απέναντι στον… πλησίον. Εύκολο πλήθος για να καταλήξει στις αγκάλες τού ρασοφόρου σκοταδισμού και του πιο… καθαρόαιμου εκπροσώπου του.
Ο λόγος για τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, παρακαλώ, Αμβρόσιο. Τέκνο και «εκπρόσωπος» τού Θεού κι αυτός. Έχει την αδυναμία (ή την ανικανότητα) να μην αντιλαμβάνεται το δικαίωμα στην ατομική ελευθερία αλλά και τις εποχές μέσα στις οποίες εξελίσσεται το ανθρώπινο είδος, οι αντιλήψεις, τα ήθη, οι κοινωνικές σχέσεις, ο έρωτας, το σώμα, οι εξαρτήσεις από γονίδια, τις ενδοοικογενειακές συμπεριφορές, τα αποτελέσματα των στερήσεων, τους πολυποίκιλους εθισμούς από ουσίες, τις σαρκικές σχέσεις, τις προσωπικές ιδιαιτερότητες, τον αυτοπροσδιορισμό τού κάθε πολίτη σε κάθε επίπεδο, τέλος, το δικαίωμα του καθενός να επιλέγει τρόπους ζωής, οι οποίοι σέβονται παράλληλα το κοινωνικό περιβάλλον…
Λεπτές ανθρώπινες ισορροπίες σε μια κοινωνία συντηρητική, αμετροεπή, επιθετική, με έντονες ρατσιστικές προσεγγίσεις, με εύθραυστες σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων.
Όλα συναινούν στη σκέψη πως, ο εν λόγω Μητροπολίτης, είναι ακατάλληλο πρόσωπο για να εκφράζει τον Λόγο τού Θεού και να δίνει το παράδειγμα ομονοίας που χρειάζεται το ποίμνιό του και γενικότερα ο λαός για να ζει «εν ειρήνη». Ο λαός όμως, για τον συγκεκριμένο και ακατάλληλο ιερέα, είναι μια υποτακτική και θεοφοβούμενη μάζα που εύκολα είναι διαχειρίσιμη και χειραγωγούμενη… κατά τα θρησκευτικά ειωθότα. Αγκυλωμένο αυτό το πόπολο, από τις παραδόσεις που συντηρεί η Εκκλησία τής Ελλάδος με επιμονή πάνω σε ζητήματα ηθικής, συμπεριφέρεται ως ο κόσμος να έχει κολλήσει στον βάλτο των εποχών.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο metarithmisi.gr
