Του Νότη Μαυρουδή
Και τώρα ήρθε η στιγμή τής Αποτέφρωσης!
Δεν είναι άσχημα. Αρχίζουμε να συζητούμε όλα τα αυτονόητα που ευχόμασταν να πραγματοποιηθούν, σε μια χώρα που περίμενε προ πολλού να τακτοποιήσει εκκρεμότητες, τις οποίες άλλες χώρες τής ΕΕ έχουν, χρόνια τώρα, νομοθετήσει και εντάξει στο Σύνταγμά τους.
«Είναι αρχή ακόμα» υποστηρίζουν αρκετοί συμπολίτες μου. Διαφωνώ κάθετα. Θυμάμαι επί χρόνια να μας απασχολεί το θέμα τής καύσης των νεκρών, να το συζητάμε, να μας κεντρίζει το ενδιαφέρον σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο και να ερχόμαστε φυσικά σε «πνευματική σύγκρουση» με τη μόνιμη άποψη τής Εκκλησίας τής Ελλάδος η οποία διαφωνεί και αντιδρά άκομψα και άγαρμπα σε τέτοια σπουδαία και ουσιώδη θέματα, που έχουν να κάνουν με τα ατομικά δικαιώματα και την πρόοδο τής ελληνικής κοινωνίας. Αλλά μην ξεχνάμε και τους επαγγελματίες της αντίρρησης για πολιτικούς λόγους, που ξέρουν να ανακατεύουν την τράπουλα…
Όποιος ισχυρίζεται πως ακούει για πρώτη φορά το θέμα, περί αποτεφρώσεως, είναι βαθιά νυχτωμένος και απομακρυσμένος από εκείνους τους παράγοντες που βοηθάνε τη χώρα να βγει από το πνευματικό… λουμπάγκο στο οποίο έχει περιπέσει. Δηλαδή, από τους αργούς ρυθμούς ανάπτυξης (σε στιλ σαλιγκαριού) σε όλα τα επίπεδα.
Η πρόσφατη σημαντική νομοθετική μεταρρύθμιση, περί ταυτότητας φύλου, ομολογουμένως τάραξε τα νερά τού βαθύτερου ελληνικού κοινωνικού συντηρητισμού και με έκανε να νιώσω πως θαρρείς και άναψε πράσινο φως για παραπλήσιες αλλαγές, οι οποίες έχουν να κάνουν με την ανατροπή αυτών των πνευματικών αγκυλώσεων στις οποίες αναφέρθηκα ακροθιγώς παρά πάνω…
Συμβαίνει πολύ συχνά. Ένα νομοθέτημα, που είτε αφορά μειονότητες είτε το σύνολο της κοινωνίας, απασχολεί σίγουρα την πλειοψηφία τού πολιτικού και πνευματικού κόσμου, αφού τα σημαντικά θέματα, τα οποία αφορούν τις σύγχρονες κοινωνίες, δεν παύουν να παράγουν προβληματισμό και ιδεολογικές ζυμώσεις, έστω και αν όλα αυτά απαιτούν χρονοβόρες νοητικές διαδικασίες.
Πώς θα μπορούσε η αποτέφρωση να μην απασχολεί τον άνθρωπο, αφού πρόκειται για την απόφασή του σχετικά με την τελευταία κατοικία του; Την τελική κατάσταση τού σώματός του; Του σαρκίου του; Της ακολουθίας στην πράξη των ιδεών του, οι οποίες συνέθεσαν και την ηθική υπόσταση της προσωπικότητάς του; Τα τρία στάδια του περάσματος από τον… μάταιο τούτο κόσμο, είναι η γέννηση, η ζωή και ο θάνατος. Στάδια που όλοι τα γνωρίζουμε και αργά ή γρήγορα, φαντάζομαι το έχουμε κατανοήσει αυτό, κάποια στιγμή θα πρέπει να κλείσουν οι λογαριασμοί και κανείς μας δεν γλυτώνει απ' αυτή τη διαδρομή. Το περιβόητο «τέλος» έχει να κάνει με επιλογές και τώρα ήρθε η ώρα, η πολιτεία, να προχωρήσει στην υλοποίηση τού υπάρχοντος νόμου καύσης νεκρών και να δημιουργηθούν αποτεφρωτήρια σε όλη την Ελλάδα, για να δώσει στον πολίτη το δικαίωμα, εκτός από την κλασική-θρησκευτική ταφή και την επιλογή τής εναλλακτικής πολιτικής ταφής, που απλά σημαίνει: α π ο τ έ φ ρ ω σ η.
Η πρώτη, διαρκεί σε χρόνο. Ταφή, Σαράντα, Μνημόσυνα, Ενοικίαση ή αγορά τάφου, εννοείται επί πληρωμή, η επώδυνη εκταφή, οστεοφυλάκια, συμφωνίες με γραφεία κηδειών, συναλλαγές με το αζημίωτο με την Εκκλησία, τους ιερείς, τελετές με πολυελαίους, δίχως πολυελαίους, με κεριά, χορωδίες, συμμετοχή θεσμών, Δημαρχιακών Επιτροπών, με στεφάνια, με καφέδες, κονιάκ της πιο φτηνής κατηγορίας, όλα «έτσι όπως πρέπει». Όλα καθορίζονται από τις θρησκευτικές παραδόσεις και από την ανθρώπινη ματαιοδοξία, των εν ζωή συγγενών τού εκλιπόντος, θεός σχωρέστον…
Τη δεύτερη θα την ονόμαζα: απέριττη! Χωρίς φιοριτούρες και καμώματα, η εναπομείνασα τέφρα θα σκορπιστεί-συνήθως-στους πέντε ανέμους, στη θάλασσα ή σε έναν τόπο βουνήσιο, σε κάποιο σημείο τής Εθνικής οδού όπου έγινε το δυστύχημα… Τίποτ' άλλο. Με ταπεινότητα και με απλή κατάθεση ψυχής και σώματος.
Η δυνατότητα που θα δοθεί ας ελπίσουμε πως δεν θα συγκεντρώσει ξανά τους πάγιους αρνητές τής εξέλιξης τέτοιων θεσμών, οι οποίοι απελευθερώνουν τις κοινωνικές ομάδες από τη δύναμη των αραχνιασμένων αρνητικών παραδόσεων, παραδόσεις οι οποίες βαλτώνουν, κάθε σκέψη αλλαγής τού τρόπου επιλογής τού οριστικού και αμετάκλητου τέλους μας.
Αρκεί να σκεφτούμε πως μετά από το τέλος αυτό, δεν υπάρχει παρά μόνο ό,τι καταγράψαμε στις συνειδήσεις όσων μεταγενέστερων επιζούν… Ας έχουμε την τελευταία επιλογή όλη δική μας.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
