«Έχω επί της ουσίας μια Πολιτεία που ναι μεν μου δίνει το δικαίωμα να κάνω αυτό το επάγγελμα νόμιμα, μου δίνει άδεια εργασίας δηλαδή, αλλά για να το ασκήσω σε κάποιο χώρο, μου βάζει 50 και βάλε προϋποθέσεις, κάτι εκ των πραγμάτων εξαιρετικά δύσκολο έως πρακτικά αδύνατο.
Κι έτσι ακολουθούν αυτόφωρο, σου κάνουν μηνύσεις, τρως πρόστιμο. Οπότε γιατί να πάει κάποια ή κάποιος να βγάλει άδεια εργασίας, όταν δεν θα μπορεί επί της ουσίας να ασκήσει αυτό το επάγγελμα νόμιμα; Για να τραβιέται κάθε λίγο και λιγάκι με την αστυνομία; Εγώ όσες ξέρω, δεν βγάζουν πια άδεια.
Μην ξεχνάτε ότι τα «σπίτια» δεν ανήκουν στην πλειοψηφία τους στις εργαζόμενες στο σεξ. Δυστυχώς, χωρίς να μπορώ να το αποδείξω, σε αυτά «δουλεύει» πολύ το trafficking. Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς και πολλά πράγματα για να καταλάβει ότι όταν βλέπει ένα κοριτσάκι 16-17 ετών τρομαγμένο, μιλάμε για trafficking βασικά.
Η παρανομία άλλωστε είναι λίγο σαν τη Λερναία Ύδρα στην εργασία του σεξ. Αγγίζει τα πάντα. Ακουμπάει σχεδόν σε κάθε θέμα που αφορά τη κοινωνία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, την υγεία, την ασφάλεια, την οικονομία, τις ανθρώπινες σχέσεις, τα σεξουαλικά πρότυπα και πάει λέγοντας», αναφέρει χαρακτηριστικά στο liberal.gr η Άννα Κουρουπού, εργαζόμενη στο σεξ και διευθύντρια του Red Umbrella Athens (Σύλλογος Θετική Φωνή), πρωτοβάθμιου φορέα πρόληψης και ενδυνάμωσης εργαζόμενων στο σεξ, επισημαίνοντας πως είναι τέτοια η συχνότητα της ψυχολογικής και όχι μόνο βίας στο εν λόγω επάγγελμα, που γίνεται «κανονικότητα».
Συνέντευξη στην Ευφροσύνη Παυλακούδη
- Από τους 300 με 400 οίκους ανοχής που υπολογίζεται χονδρικά ότι υπάρχουν στο Δήμο Αθηναίων, (στην Αττική συνολικά, γύρω στους 600), μόνο 2 διαθέτουν ενεργή άδεια. Γιατί πιστεύετε πως η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι παράνομη;
Γιατί με το παρόν νομοθετικό πλαίσιο η εργασία στο σεξ είναι μεν νόμιμη τυπικά, αλλά με τις ρυθμίσεις, τους περιορισμούς μάλλον που θέτει, την καθιστά επί της ουσίας αδύνατη, ωθώντας έτσι στη παρανομία βασικά. Γιατί ναι μεν σου δίνει θεωρητικά το δικαίωμα να εργαστείς, αλλά πού; Κι έτσι ακολουθούν αυτόφωρο, σου κάνουν μηνύσεις, τρως πρόστιμο. Οπότε γιατί να πάει κάποια ή κάποιος να βγάλει άδεια εργασίας, όταν δεν θα μπορεί επί της ουσίας να ασκήσει αυτό το επάγγελμα νόμιμα; Για να τραβιέται κάθε λίγο και λιγάκι με την αστυνομία; Εγώ όσες ξέρω, δεν βγάζουν πια άδεια.
Για να το κάνω πιο λιανά, έχω επί της ουσίας μια Πολιτεία που ναι μεν μου δίνει το δικαίωμα να κάνω αυτό το επάγγελμα νόμιμα, μου δίνει άδεια εργασίας δηλαδή , αλλά για να το ασκήσω σε κάποιο χώρο, μου βάζει 50 και βάλε προϋποθέσεις, κάτι εκ των πραγμάτων εξαιρετικά δύσκολο έως πρακτικά αδύνατο. Εκτός δηλαδή των δικαιολογητικών από πολεοδομία, αρχαιολογική υπηρεσία, ΔΕΗ κ.λπ., απαιτεί να βρω χώρο που σε απόσταση 200 μέτρων περιμετρικά και όχι όσο βλέπει το «μάτι», να μην υπάρχουν πλατείες, εκκλησίες, παιδικές χαρές, φροντιστήρια, αθλητικά κέντρα, ΚΑΠΗ, σχολεία και ένα σωρό άλλα. Κι άντε εσύ να βρεις στην Αθήνα τέτοιο χώρο. Φέξε μου και γλίστρησα.
Στην επαρχία πάλι είναι πολύ πιο εφικτό, λόγω ρυμοτομίας. Π.χ. στη Θεσσαλονίκη, επειδή και αυτή είναι μια μεγάλη πόλη και υπήρχε το ίδιο πρόβλημα, ο τότε δήμαρχος ο κ. Μπουτάρης, τα «μετέφερε» λίγο έξω από την πόλη. Όχι όμως απομονωμένα ή στο μαύρο σκοτάδι κάπου ερημικά. Και είναι έτσι ευχαριστημένοι και οι μεν και οι δε. Τουλάχιστον τα άτομα που εργάζονται εκεί, έχουν πλέον το κεφάλι τους ήσυχο.
- Σε τέτοιο όμως καθεστώς παρανομίας που επί της ουσίας ωθεί τρόπον τινά η Πολιτεία, παρουσιάζονται πολλοί κίνδυνοι που τα άτομα που εκδίδονται επ’ αμοιβή καλούνται να αντιμετωπίσουν. Ποιοι θεωρείτε πώς είναι οι πιο σημαντικοί από αυτούς;
Όταν εκτίθεσαι, όπως κάθε ελεύθερος επαγγελματίας, πόσο μάλλον τη νύχτα και δη σε αυτόν τον χώρο, εννοώ είσαι γυμνός, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έχει όλο το πακέτο, εκτίθεσαι δηλαδή πλήρως, οι κίνδυνοι είναι από παντού. Τι να μιλήσουμε για τον δρόμο; Μια πέτρα στο κεφάλι, ένα φτύσιμο, μια ροχάλα που μπορεί να μην πλήττει τη σωματική σου ακεραιότητα, αλλά επηρεάζει αρνητικά τη ψυχική σου υγεία.
Βία δεν είναι μόνο το ξύλο, όπως θεωρούν πολλές γυναίκες. «Μου πίεσε λίγο το λαιμό και με εξευτέλισε, αλλά δεν με χτύπησε», λένε. Είναι τέτοια η συχνότητα, που γίνεται «κανονικότητα». Για ’μενα όταν κάποιος σε αρπάζει από τον λαιμό για να σε ακινητοποιήσει, βία είναι. Όταν σε προσβάλλει κάποιος με βάναυσο τρόπο, ειδικά στην Ομόνοια και τη Λεωφόρο Συγγρού που είναι ορόσημα ως περιοχές για το συγκεκριμένο επάγγελμα, πάλι βία είναι. Η αφανής βία που λέμε. Δεν αφήνει δηλαδή μώλωπες, σημάδια στο σώμα σου, αλλά αφήνει αλλού ως γνωστόν.
- Μιλήσατε για άτομα που εργάζονται στον δρόμο προηγουμένως. Η κόντρα που λένε ότι υπάρχει μεταξύ των ατόμων εργάζονται σε πιάτσες κι αυτών που δουλεύουν στα «σπίτια» ισχύει;
Δεν υπάρχει καν. Είναι τελείως διαφορετικοί κόσμοι κυριολεκτικά. Γιατί εκ των πραγμάτων είναι εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες εργασίας. Ο πρώτος είναι πολύ πιο επικίνδυνος και πιο ελεύθερος βέβαια, γιατί μπορείς να πας και να φύγεις, όποτε θες, ενώ παλιότερα αλλά και πρόσφατα και να πας και με όποιον επιθυμείς.
Μην ξεχνάτε ότι τα «σπίτια» δεν ανήκουν στην πλειοψηφία τους στις εργαζόμενες στο σεξ. Δυστυχώς, χωρίς να μπορώ να το αποδείξω, σε αυτά «δουλεύει» πολύ το trafficking. Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς και πολλά πράγματα για να καταλάβει ότι όταν βλέπει ένα κοριτσάκι 16-17 ετών τρομαγμένο, μιλάμε για trafficking βασικά.
Αλλά με ποια εχέγγυα να πας να το καταγγείλεις, ποιος νόμος θα σε προστατέψει ακριβώς; Και εσένα και τη κοπέλα. Είδαμε και τι έγινε με τη περίφημη δίκη του γνωστού φούρνου που βούιξε ο τόπος πως διέθετε μια καλοστημένη επιχείρηση trafficking… τίποτα. Αθωώθηκαν. Οι τρεις κοπέλες που τους κατήγγειλαν όμως, δεν εμφανίστηκαν ποτέ στα δικαστήρια και η άλλη κοπέλα, η Μολδαβή αν δεν κάνω λάθος, που κατήγγειλε ένα άλλο κύκλωμα trafficking, έγινε το δικαστήριο και την απέλασαν. Καταλαβαίνετε τι γίνεται; Οπότε γιατί κάποια κοπέλα να καταγγείλει κάτι; Σίγουρα θα τη σκοτώσουν στο τέλος. Να βρεθεί σε κάνα χαντάκι στα αζήτητα.
Μην ξεχνάτε ότι η εμπορία ανθρώπων αποτελεί στις μέρες μας το τρίτο μεγαλύτερο οργανωμένο έγκλημα στον κόσμο, μετά την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών και το λαθρεμπόριο όπλων.
- Οπότε τι προτείνετε πώς πρέπει να γίνει;
Είναι πολύ δύσκολο να καταπολεμηθεί όλο αυτό. Εμείς προτείνουμε να πηγαίνει η ίδια η κοπέλα να δηλώνεται στην αστυνομία και όχι στη νομαρχία με δικηγόρους, χωρίς τη φυσική της παρουσία και να μην ρωτά καν η νομαρχία που είναι αυτές οι γυναίκες. Καταλαβαίνετε τι σας λέω; Εμείς πήγαμε σε πάρα πολλές συναντήσεις με φορείς και τη Πολιτεία, βάλαμε κάτω το νόμο, το είδαμε από εδώ, το είδαμε από ’κει, το λιώσαμε. Βγήκε ένας υπέροχος νόμος για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά έγιναν οι εκλογές και χάθηκε η ευκαιρία. Ήταν έτοιμος ο νόμος, τον είχε η Αχτσιόγλου στα χέρια της.
- Τι το διαφορετικό πρότεινε δηλαδή;
Έλεγε π.χ. η άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος να είναι επικράτειας κι όχι ο κάθε νομός να θέλει άλλη άδεια. Μια ταλαιπωρία απίστευτη. Δεκατρία χαρτιά θέλει μόνο η άδεια εργασίας. Και μετά εξετάσεις για ναρκωτικά, αιματολογικές, ακτινογραφία θώρακος, πιστοποιητικό γεννήσεως, αγαμίας κ.λπ. Ένα σωρό χαρτιά για να πας να βγάλεις μια άδεια η οποία σου παίρνει τόσο χρόνο και χρήμα για να πας σε μια άλλη πόλη. Και αν ξαναγυρίσεις στη προηγούμενη πόλη που ήσουν, δεν ισχύει πια η άδεια, οπότε φτου κι απ' την αρχή. Εάν θες να είσαι νόμιμη μιλάμε. Επίσης πιο σημαντικό, δεν θα ήταν οι υποχρεωτικές, στιγματικές εξετάσεις με τέτοια συχνότητα.
Η ουσία είναι ότι και την άδεια να έχεις, πάλι μπλεγμένη θα βρεθείς στην Αθήνα, γιατί δεν υπάρχουν χώροι νόμιμοι με βάση το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο για τους λόγους που εξήγησα νωρίτερα. Στην επαρχία υπάρχουν χώροι. Είναι καθαρά χωροταξικό το πρόβλημα. Στην άδεια εγκατάστασης και χρήσης, παρουσιάζονται τα περισσότερα κωλύματα.
Ας πούμε στη Ρόδο, στα Χανιά, στη Λάρισα που έχω δουλέψει, τα «σπίτια», oι οίκοι ανοχής ή μάλλον καλύτερα οι χώροι παροχής σεξουαλικών υπηρεσιών όπως κανονικά θα πρέπει να τα λέμε –και δεν είναι θέμα political correct, είναι όμως όροι που λειτουργούν ως στίγμα στους εργαζόμενους στο σεξ- λειτουργούν με άδειες, νόμιμα, γιατί τηρούν τις προδιαγραφές που ζητά ο νόμος. Κάνουν μερικοί δήμοι και τα στραβά μάτια και έτσι οι κοπέλες εκεί κάνουν τη δουλειά τους ήσυχα, χωρίς να έχουν πάρε-δώσε κάθε λίγο και λιγάκι με την αστυνομία όπως εδώ στην Αθήνα.
Και υπόψιν οι άδειες για τους χώρους παροχής σεξουαλικών υπηρεσιών, έχουν ισχύ για 3 χρόνια. Δηλαδή τρως όλο αυτό πακέτο για τη χαρτούρα που σας εξηγούσα παραπάνω και μέχρι να τελειώσεις, πρέπει να ξαναρχίσεις από την αρχή πάλι την ίδια διαδικασία.
- Επί της ουσίας με όσα περιγράφετε είναι πολύ πιο εύκολο κάποιος να παρανομήσει, παρά να ακολουθήσει τις επιταγές του νόμου για την εργασία στο σεξ…
Ακριβώς. Το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο ωθεί στη παρανομία βασικά. Και ξέρετε η παρανομία είναι λίγο σαν τη Λερναία Ύδρα στην εργασία του σεξ. Αγγίζει τα πάντα. Ακουμπάει σχεδόν σε κάθε θέμα που αφορά τη κοινωνία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, την υγεία, την ασφάλεια, την οικονομία, τις ανθρώπινες σχέσεις, τα σεξουαλικά πρότυπα και πάει λέγοντας.
- Θέλω να σας ρωτήσω κάτι τώρα που πολλοί έχουν ως εύλογη απορία. Αφού, λένε, οι περισσότερες που εργάζονται στο σεξ ισχυρίζονται ότι αρχικώς αναγκάστηκαν να εκδίδονται επ’ αμοιβή, γιατί στη συνέχεια να πιστέψουμε ότι είναι επιλογή τους τελικά;
Μα όταν λένε αναγκάστηκαν, εννοούν ότι είχαν 2-3 επιλογές και η μόνη που μπορούσε να τους προσφέρει τα απαραίτητα για να ζήσουν ήταν η εργασία στο σεξ. Είχαν δηλαδή ως επιλογή 2-3 δουλειές και αναγκάστηκαν να κάνουν την τρίτη. Είναι όπως και οι ντελιβεράδες που οι περισσότεροι κάνουν αυτή τη δουλειά λόγω ανάγκης, όχι ως πρώτη επιλογή. Μπορεί λοιπόν να αναγκάζονται αρκετές εργαζόμενες στο σεξ, να είναι η δεύτερη, η τρίτη επιλογή τους, αλλά δεν παύει να είναι επιλογή. Δεν σε εκβιάζει δηλαδή κάποιος.
Αν σε εκβιάζει, τότε μιλάμε για trafficking και εκεί μιλάμε για άλλες καταστάσεις. Και πλέον έχουν εξελιχθεί οι διακινητές trafficking. Δεν είναι όπως παλιά που τις κλείδωναν σε ένα δωμάτιο. Τώρα τις εκβιάζουν με τις οικογένειες τους, έχουν φωτογραφίες των συγγενών τους, των πατρικών τους, τις απειλούν κανονικότατα δηλαδή ότι θα σκοτώσουν μέλος της οικογενείας τους. Δηλαδή τους λένε, αν δεν κάνεις αυτό, αύριο δεν θα έχεις πατέρα π.χ.
- Ως πότε θεωρείτε ότι μπορεί κάποιος/α να εκδίδεται επ’ αμοιβή;
Εάν είσαι έξυπνος, διορατικός και σέβεσαι λίγο τον εαυτό σου, τον αγαπάς, κάνεις λίγες οικονομίες και κάνεις κάτι άλλο. Υπάρχουν δηλαδή κοπέλες που κράτησαν στην άκρη κάποια χρήματα, άλλαξαν πόλη, άνοιξαν ένα μαγαζάκι και ζουν μια άλλη ζωή από αυτή του εργαζόμενου στο σεξ. Εάν πάλι είσαι πολύ ματαιόδοξος ή για να ξεφύγεις και από τη μαυρίλα, υπάρχει κι αυτή, δεν είναι όλα ρόδινα προφανώς, θες να αγοράσεις ένα ρολόι 2.000 ευρώ π.χ., το κάνεις, αλλά το θέμα είναι να σου μείνει και τίποτε μετά. Είναι καθαρά προσωπικό θέμα και βέβαια και τύχης. Δηλαδή όπως σε όλα τα επαγγέλματα. Εάν έχεις προσωπικότητα και έναν προγραμματισμό στη ζωή σου και δεν λειτουργείς μονίμως παρορμητικά ή συναισθηματικά, αλλά και λογικά, αλλιώς θα το αντιμετωπίσεις.
- Για να περάσουμε λίγο σε ένα άλλο ζήτημα. Το μεταναστευτικό πώς έχει επηρεάσει τον εν λόγω χώρο;
Όταν είχαμε την μαζική έλευση από το περίφημο ανατολικό μπλοκ, έπεσαν οι τιμές, αυξήθηκαν οι απαιτήσεις των πελατών. Βέβαια άλλο Ρωσίδες κι άλλο Βουλγάρες ή Ρουμάνες. Τεράστια διαφορά. Οι Ρωσίδες είναι πανέξυπνες γυναίκες και προγραμματισμένες. Τώρα που έφυγαν αυτές λόγω οικονομικής κρίσης, έχουμε κοπέλες πολύ χαμηλού βιοτικού επιπέδου από άποψη φτώχειας και στάσης ζωής. Αυτές χωρίς να το θέλουν, κατέστρεψαν τη πιάτσα εκ των πραγμάτων. Δημιουργήθηκε ένας τρομερά αθέμιτος ανταγωνισμός, το οποίο είναι μόνο προς όφελος του πελάτη και του διακινητή trafficking βέβαια. Είναι οι νόμοι της αγοράς βασικά όπως σε κάθε επάγγελμα. Υπερπροσφορά, χαμηλές τιμές, όμως και χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών.
- Άρα γιατί πρέπει να αλλάξει ο νόμος μπορεί να σας ρωτήσει κάποιος προκλητικά. Θα αλλάξουν οι γυναίκες ή οι τιμές, αν αλλάξει αυτός;
Δεν έχω τέτοιες αυταπάτες, αλλά δεν γίνεται η εργασία στο σεξ να είναι ξέφραγο αμπέλι και να έχουμε διόγκωση του trafficking και άλλων παράνομων δραστηριοτήτων. Πρέπει να συμμαζευτεί όλη αυτή η κατάσταση. Μια νέα νομοθεσία θα βοηθήσει ψυχολογικά και κοινωνικά πολύ κόσμο.
- Η σύγκρουση που έχετε με τις γυναικείες οργανώσεις πώς την βλέπετε να εξελίσσεται;
Τα νέα κορίτσια, σε καινούργια φεμινιστικά κινήματα ή οργανώσεις είναι πιο συζητήσιμα ως προς εμάς. Π.χ. η ομάδα Φεμινιστικά Παραληρήματα στο fb, που είμαι και μέλος, που γίνονται πολλές συζητήσεις για την εργασία στο σεξ ανοικτά χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Υπάρχει μια στροφή στις νέες κοπέλες που ασχολούνται με διάφορα γυναικεία ζητήματα. Δεν μιλάνε για πορνεία, αλλά για εργασία στο σεξ, καταλαβαίνετε; Βέβαια με τις παλιές φεμινίστριες, μας χωρίζουν ακόμα πολλά. Δυστυχώς. Δεν μας θεωρούν γυναίκες καν που μπορούμε να έχουμε γνώμη για το ζήτημα βασικά. Οπότε δεν υπάρχει πεδίο συζήτησης.
