Του Γιώργου Μαυρωτά*
Συζητήθηκε στις επιτροπές και σήμερα θα συζητηθεί στην ολομέλεια το νομοσχέδιο για την προώθηση του θεσμού της υιοθεσίας και αναδοχής. Σκοπός είναι αφενός να μπει μια τάξη σε ένα ασαφές τοπίο και από την άλλη να απλουστευθούν οι διαδικασίες προς όφελος των θετών γονέων και αναδόχων, αλλά κυρίως προς όφελος των παιδιών.
Αντί τα φώτα όμως να στραφούν στην απλούστευση και συστηματοποίηση των διαδικασιών, η όλη συζήτηση περιστράφηκε (και περιστρέφεται) γύρω από το άρθρο 8 το οποίο περιγράφει τις προϋποθέσεις των αναδόχων όπου συμπεριλαμβάνονται και ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Και επειδή εκεί εμπίπτουν και τα ομόφυλα ζευγάρια, σηκώθηκε μεγάλος θόρυβος.
Σημειωτέον ότι η Ιερά Σύνοδος, στην ακρόαση των φορέων στη Βουλή, είχε αντιρρήσεις στο να συμπεριληφθούν ως ανάδοχοι όσοι γενικά έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης (επειδή θεωρεί ότι είναι πιο χαλαρή η σχέση τους) και όχι ειδικά με τα ομόφυλα ζευγάρια. Άλλωστε, οποιαδήποτε διάταξη που θα έκανε διάκριση μεταξύ ομόφυλων και ετερόφυλων ζευγαριών που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, θα έπεφτε στο πρώτο δικαστήριο.
«Τα παιδιά θα δέχονται bullying» και «Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη» είναι τα δύο επιχειρήματα που ακούστηκαν από πολλούς. Ας τα δούμε λοιπόν. Καταρχήν θεωρώ ότι όσοι ισχυρίζονται ότι τα παιδιά με αναδόχους ομόφυλα ζευγάρια θα δέχονται bullying, άθελά τους προφανώς, προλειαίνουν το έδαφος γι αυτό το bullying. Ο στιγματισμός τέτοιων περιπτώσεων ξεκινάει από κάτι τέτοιες δηλώσεις και θα έπρεπε μάλλον να κινηθούμε προς την αντίθετη κατεύθυνση.
«Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη» λένε κάποιοι πολιτικοί. Μα αν ήταν ο πολιτικός να σύρεται πίσω από την κοινή γνώμη και όχι να προσπαθεί να την διαμορφώσει με ορθολογικά επιχειρήματα, τότε παύει να είναι χρήσιμος. Οι πολιτικοί είναι για να βλέπουν μπροστά και να παίρνουν καμιά φορά και αποφάσεις που δεν αρέσουν στην πλειοψηφία, αν κρίνουν ότι υπαγορεύονται από τα δικαιώματα ή τα εθνικά συμφέροντα. Οι πλειοψηφίες συνήθως έχουν μεγαλύτερες αδράνειες κυρίως σε κοινωνικά ζητήματα και χρειάζονται ενημέρωση, ευαισθητοποίηση και εκπαίδευση. Επίσης, η πλειοψηφία δεν μπορεί να περιορίζει ατομικά δικαιώματα ούτε τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις μπορούν να περιορίζουν το πραγματικό συμφέρον των παιδιών.
Τέλος, υπάρχει η άποψη να καταψηφίζονται από την αντιπολίτευση τα νομοσχέδια, ανεξαρτήτως περιεχομένου, αν δεν ψηφίζονται από τους ΑΝΕΛ. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που έχει αποδείξει ότι έχει όση συνειδησιακή ευλυγισία χρειάζεται ώστε να μην πέφτει από την καρέκλα της εξουσίας, μια τέτοια πρακτική φοβάμαι ότι είναι ατελέσφορη. Το μόνο που θα πετύχαινε είναι την ταλαιπωρία ομάδων συμπολιτών μας μόνο και μόνο για μια δυο μέρες «κυβερνητικής κρίσης» και αντίστοιχων πρωτοσέλιδων και συγχρόνως την «ηρωοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια αυτών των ομάδων. Η αξιοπιστία ενός χώρου κτίζεται όταν σε θέματα αρχών δεν αλλάζει στάση ανάλογα με το τι ψηφίζει ο ακροδεξιός εταίρος της κυβέρνησης. Αλίμονο αν δώσουμε τα κλειδιά των δικαιωμάτων στον κ. Καμμένο επειδή έχουμε την ψευδαίσθηση ότι έτσι πλήττεται η κυβερνητική συνοχή.
Για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα της αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια. Το ζητούμενο είναι να εστιάσουμε στο συμφέρον των παιδιών. Πώς δηλαδή θα βρουν ένα ζεστό, οικογενειακό περιβάλλον ώστε η αποϊδρυματοποίηση να γίνει πράξη.
Θεωρώ ότι όπως αξιολογούνται από τους ειδικούς τα ετερόφυλα ζευγάρια για την καταλληλότητα να είναι ανάδοχοι, το ίδιο θα πρέπει να γίνεται και με τα ομόφυλα. Άλλωστε οι επιστήμονες αποφαίνονται ότι μπορούν να γίνουν το ίδιο καλοί γονείς με τους ετεροφυλόφιλους και οι ομοφυλόφιλοι. Σε αυτά τα θέματα η επιστήμη πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο και η πολιτική τον τελευταίο.
Σίγουρα όμως οι κοινωνίες δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Αλλά σε αυτή τη σταδιακή μετάβαση προς μια κοινωνία με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, με ανοχή στο διαφορετικό, χωρίς ρητορική μίσους πρέπει όλοι να συνδράμουμε. Δεν θεωρώ οπισθοδρομικούς όσους αντιδρούν, αλλά απλώς λιγότερο πληροφορημένους με αποτέλεσμα να βάζουν τα στερεότυπα πάνω από τα δικαιώματα και κυρίως πάνω από το συμφέρον των παιδιών. Των παιδιών που σίγουρα θα προτιμούν το περιβάλλον μια οικογενειακής αγκαλιάς από το περιβάλλον ενός ιδρύματος όσο φιλόξενο και αν προσπαθεί να είναι. Η κοινωνική αμηχανία απέναντι στα «αόρατα» παιδιά των ιδρυμάτων πρέπει να βοηθήσουμε να γίνει κοινωνική ενσυναίσθηση, ώστε να φωλιάσουν σε οικογένειες που θα τους προσφέρουν τη φροντίδα και αγάπη που όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη.
* Ο κ. Γιώργος Μαυρωτάς είναι βουλευτής Αττικής - το Ποτάμι.
