Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Το ΑΠΘ πληροφορήθηκε πρόσφατα από αναρτήσεις στο διαδίκτυο για επικείμενη διοργάνωση κατασκήνωσης άγνωστων ομάδων από την Ελλάδα και το εξωτερικό με την ονομασία «No Border Camp», στο διάστημα από 14-24 Ιουλίου 2016, στην πανεπιστημιούπολη του ΑΠΘ. Το ΑΠΘ δεν έχει δώσει άδεια για την πραγματοποίηση των εκδηλώσεων αυτών, εκφράζει την αντίθεσή του και δηλώνει ότι αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση. Πέραν του προφανούς κινδύνου καταστροφών της δημόσιας περιουσίας του πανεπιστημίου, υπάρχει σαφής κίνδυνος για την υγεία των φοιτητών, των εργαζομένων, αλλά και των ιδίων των συμμετεχόντων από άποψη δημόσιας υγιεινής». Αυτή είναι η ανακοίνωση που εξέδωσε το ΑΠΘ, εν όψει της υπαίθριας κατασκήνωσης που προγραμματίζουν «ελεύθεροι» και «λυτρωμένοι» νέοι, στο χώρο του.
«Αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση!» Είναι η πιο δηλωτική φράση που αιωρείται πάνω από κάθε σχέση οποιασδήποτε διοίκησης με το υφιστάμενο περιβάλλον της. Το σχολείο, το πανεπιστήμιο, ο Δήμος, η Περιφέρεια, το ίδιο το ελληνικό κράτος «αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση». Λες και πολλαπλασιάζονται «γονιδιακές συμπεριφορές» μεταξύ ελληνικών κοινοτήτων και συστημάτων, χωρίς ποτέ να δημιουργείται ένα αντίδοτο κληρονομικότητας για το μέλλον.
Θεωρώ ότι η συζήτηση για το ανεξέλεγκτο των πανεπιστημίων δεν έχει πια νόημα, όταν ολόκληρη η χώρα λειτουργεί κάτω από ένα πλέγμα απενοχοποιημένης αυθαιρεσίας. Απλά, το περιβάλλον της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι τραγικά πρόσφορο να αποδώσει το «αισθαντικό» κοντράστ της «ελληνοφρένειας». Το «No Border Camp» υπάρχει ήδη εδώ και δεκαετίες, στη αυθαίρετη δόμηση, στην παραοικονομία, στην φοροδιαφυγή, στη ανεξέλεγκτη καταστροφή του περιβάλλοντος και στις εν γένει συμπεριφορές των Ελλήνων στην κοινωνική τους ζωή.
Αν η αστυνομία ακολουθούσε τις εντολές της Δικαιοσύνης. Αν η Δικαιοσύνη λειτουργούσε αποτελεσματικά με τις εγγυήσεις της πολιτείας. Και βεβαίως, αν η πολιτεία διέθετε τον στοιχειώδη σεβασμό στις πρυτανικές αρχές και στις διοικήσεις των πανεπιστημίων. Αν λοιπόν, συνέβαιναν όλα αυτά, θα βρισκόμασταν εγκλωβισμένοι σε μία «ξενέρωτη» δυτικού τύπου αστική δημοκρατία, όπου η ομοιομορφία, η τάξη και η αμοιβαιότητα των σχέσεών μας, θα είχαν συνθλίψει την γοητεία της αυθαίρετης φύσης μας! Κι έτσι, δεν θα είχαμε την ικανοποίηση να διαθέτουμε την ιδιόκτητη αστική μας παράγκα, κτισμένη σε μπαζωμένο ρέμα, δεν θα παρκάραμε στην πλατεία Συντάγματος, δεν θα καπνίζαμε σε κλειστούς χώρους και προφανώς δεν θα κάναμε κάμπινγκ «στο πλαίσιο διακρατικών αγώνων, ενάντια στην πολιτεία, την πατριαρχεία και το κεφάλαιο».
Έτσι λοιπόν, εφόσον είμαστε μια χώρα χωρίς εσωτερικά και εξωτερικά σύνορα, ας απολαύσουμε την ελευθερία της βαναυσότητας, αντλώντας χαρά από τα πρωτόγονα ένστικτα των αισθητικών μας αλμάτων. Και αν τυχόν, οι πρυτάνεις εκφράζουν την απελπισία τους για το χώρο της εποπτείας τους- παλαιότερα, δεν ασχολούνταν καν-, ας κατανοήσουμε το ρόλο τους, όπως κατανοούν, έμμεσα αυτοί τον δικό μας.
Θέλουμε δεν θέλουμε, οι πραγματικότητες είναι πολλές και όχι μόνο η δική μας. Κι αυτή που επικρατεί είναι όποια αποδέχεται με διάφορες μορφές η κοινωνία. Γιατί το ίδιο ακριβώς άτομο που δεν αντέχει την διάλυση των πανεπιστημίων ίσως είναι αυτό που νομιμοποιεί τον ημιυπαίθριο ή πετάει τα σκουπίδια έξω από τους κάδους.
Ας παραδεχτούμε λοιπόν, ότι οι συμβάσεις μας, οι δημόσιες και κοινόχρηστες συμβάσεις μας είναι ακόμα πρωτόγονες και γιατί όχι, «ερεθιστικές»! Ας συμφωνήσουμε πως σε ό τι αφορά στις συλλογικότητές μας, η αναρχική μας διάθεση είναι κυρίαρχη έναντι της χωροταξικής.
Γι αυτό λέμε και ξαναλέμε πως η μόνη διέξοδος – όχι για όλους αλλά για τους λάτρεις του αστικού πολιτισμού- είναι η ιδιωτικότητα. Γιατί εκεί – ας πούμε στο εσωτερικό των σπιτιών μας- όλα είναι καθαρά και σωστά ταξινομημένα. Αν λοιπόν δεν θέλουμε να περιμένουμε μερικές δεκαετίες ακόμα- ε κάποτε θα βαρεθούμε το «No Border Camp»- θα πρέπει να ιδρύσουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Μόνο έτσι θα εξασφαλίσουμε τον ιδιωτικό χώρο, την ιδιωτική έρευνα και την «ιδιωτική» μας «διάθεση» για να δημιουργήσουμε κάτι.
Κι ας μην βγει κανείς να μας πει για τα κρατικά πανεπιστήμια των Ευρωπαίων. Για μας μιλάμε τώρα, όχι για τους άλλους. Σε άλλους ταιριάζει το δημόσιο. Σε μας το ιδιωτικό! Ας αναγνωρίσουμε επιτέλους την ταυτότητα και τις ανάγκες μας…
