Του Νίκου Νταή
Οι Έλληνες πολιτικοί ζουν στον κόσμο τους. Αφού οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, τώρα την οδηγούν σε πόλεμο ερεθίζοντας τα εθνικά ανακλαστικά των ανθρώπων. Στρογγυλοκαθισμένοι στις πολυθρόνες και τα πολυτελή γραφεία τους, κι έχοντας εξασφαλίσει καλούς μισθούς και συντάξεις, στέκουν στην κορυφή ενός πελώριου κι ευθυνόφοβου συστήματος κρατικών και κομματικών υπαλλήλων που είναι μαθημένο να τους υπηρετεί. Δεν έχουν λοιπόν την αγωνία του Έλληνα φαντάρου αν θα πάει στη μάχη, ούτε το άγχος του Μυτιληνιού ψαρά, ταβερνιάρη ή ιδιοκτήτη δωματίων αν θα επιβιώσει οικονομικά κι αν θα έρθουν τουρίστες τους δύο σκάρτους μήνες που βαστά στο νησί η τουριστική περίοδος.
Αντί να αντιμετωπίσουν τις αμφισβητήσεις των Τούρκων επικαλούμενοι διεθνείς συνθήκες και διεθνείς οργανισμούς (όπως ταιριάζει σ' ένα δυτικό πολιτισμένο κράτος), οι πολιτικοί μας ακολουθούν τους Τούρκους στη φραστική οξύτητα και προβλέπουν εδώ και καιρό θερμά επεισόδια, χωρίς να κάνουν τίποτα για να τα αποφύγουμε. Σ' αυτά τα επεισόδια περιμένουν σα μωρές παρθένες τη βοήθεια των δυτικών συμμάχων, που όμως δε θα έρθει, γιατί οι σύμμαχοι δε θέλουν για πολλούς καλούς λόγους να αποξενώσουν την Τουρκία.
Όταν δύο γειτονικές χώρες διεκδικούν με επιμονή μια συνοριακή λωρίδα σα δική τους, η διαφωνία πρέπει να οδηγηθεί στο διεθνές δικαστήριο. Αλλιώς μπορεί να προκαλέσει πόλεμο. Η ειρηνική λύση είναι χίλιες φορές προτιμότερη και οριστική, αφού θα λύσει μία χρονίζουσα διένεξη με το κύρος μιας διεθνούς νομικής απόφασης. Τι έχει να φοβηθεί η Ελλάδα σε μια δικαστική λύση της διαφοράς, όταν μάλιστα πιστεύει ότι οι ισχυρισμοί της βασίζονται σε διεθνείς συνθήκες;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Metarithmisi.gr
