Μπορούμε να φανταστούμε τον κ. Τσίπρα να δίνει συνέντευξη το 2021, όπως έδωσε τώρα για το 2015. Το 2018 δεν υπάρχει ο Γιάνης Βαρουφάκης. Υπάρχει όμως ο Νίκος Κοτζιάς. Δεν υπάρχει το δημοψήφισμα, αλλά υπάρχει η υπογραφή για την Μακεδονία. Είναι απολύτως βέβαιο ότι ο Αλέξης θα ανακαλύψει νέες αυταπάτες και αυτή την φορά θα του φταίει ο Νίκος Κοτζιάς.
Είναι ο Νίκος Κοτζιάς ο Γιάνης Βαρουφάκης της εξωτερικής πολιτικής; Σίγουρα είναι ένας άνθρωπος που θα ήθελε να δει τον εαυτό του στον ρόλο του Κίσινγκερ των Βαλκανίων. Δεν ξέρουμε αν θα καταφέρει ποτέ μία τέτοια αναγνώριση. Αλλά όπως και ο Γιάνης Βαρουφάκης θα μπορεί στα σίγουρα να βγάζει στο μέλλον το ψωμί του με διαλέξεις στο εξωτερικό. Εκείνο που είναι αμφίβολο είναι αν θα πλήρωνε κάποιος στην Ελλάδα για να παρακολουθήσει ομιλία του. Να είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι δύο πρώην συνεργάτες του Γεωργίου Παπανδρέου του Ανδρέα συμμετείχαν στις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στον ξένο παράγοντα;
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν αντιλήφθηκε την «παγίδα» του Μακεδονικού. Ίσως επειδή δεν έχει καλή Παιδεία στα θέματα αυτά δεν μπόρεσε να καταλάβει τα της Μακεδονίας του Ίλιντεν. Από την άλλη είναι απορίας άξιο γιατί ο γνώστης Νίκος Κοτζιάς δεν τον προειδοποίησε σχετικά. Το Μακεδονικό θα συνοδεύει την φήμη του κ. Τσίπρα σε όλη του την μετέπειτα καριέρα. Αν τελικά μπορούμε να μιλάμε ακόμη για μία καλή καριέρα στην πολιτική.
Επιστρέφουμε στο θέμα της συνέντευξης. Μπορούμε, λοιπόν, να φανταστούμε τον κ. Τσίπρα να λέει ότι υποτίμησε το θέμα της Μακεδονίας. Ότι δεν ήξερε και είχε αφήσει όλους τους χειρισμούς στον Νίκο Κοτζιά. Θα είναι η πρώτη φορά που θα λέει την αλήθεια, αλλά και η πρώτη φορά που δεν θα θέλει κάποιος να τον ακούσει.
Ο κ. Τσίπρας δολοφόνησε την ελληνική Οικονομία το 2015. Ήταν κάτι στο οποίο πολλοί ψηφοφόροι του έκλεισαν τα μάτια τους και για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις προτίμησαν να ρίξουν μερικούς χορούς στο Σύνταγμα. Το Μακεδονικό, όμως, δεν το κατάπιαν εύκολα ούτε καν οι δικοί του. Οι πολύ- πολύ δικοί του. Πήγαν στις Πρέσπες για τα βαφτίσια και έπεσαν πάνω σε κηδεία. Η εικόνα του κ. Τσίπρα μοιάζει με καθρέπτη που έσπασε και τα κομμάτια του δεν είναι πλέον δυνατόν να ανασυγκολληθούν. Το τίμημα της αποδόμησης της Αριστεράς ήταν μεγάλο για την πατρίδα. Αλλά και μοιραίο να συμβεί όπως συνέβη, έπειτα από εθνικές αυταπάτες 80 και πλέον ετών…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
Διόρθωση στο άρθρο για την Μακεδονία
Όπως μας επισήμαναν αναγνώστες πράγματι η ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας όπως την ορίζουμε σήμερα επικράτησε ως γεωγραφικός όμως και όχι διοικητικός όρος στη διάρκεια της ύστερης τουρκοκρατίας και θεωρείτο ότι περιλάμβανε όχι ένα αλλά τρία βιλαέτια: της Θεσσαλονίκης, του Μοναστηρίου και του Κοσσυφοπεδίου.
Στην Ελλάδα καθοριστική για τη διαμόρφωση του ευρύτερου γεωγραφικού όρου της Μακεδονίας είναι η υιοθέτησή του από τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο στην πεντάτομη Ιστορία του (1860 – 1874). Σύμφωνα με τον Παπαρρηγόπουλο(1), η Μακεδονία χωριζόταν σε τρεις ζώνες: Μια αναμφισβήτητα ελληνική μια μέση, που διεκδικούνταν από Έλληνες και Βουλγάρους μια βόρεια την οποία θεωρούσε «αλλότριαν του Ελληνισμού» και εκτεινόταν βορείως της γραμμής Μοναστηρίου, Στρωμνίτσας Μελένικου.
Όπως εξηγεί σε ουδέτερο πολιτικό χρόνο το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών (έγγραφο Υπ. Εξωτερικών Γ. Χαραλαμπόπουλου 26.7.1983 προς όλες τις ελληνικές διπλωματικές αρχές για την ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης για το Μακεδονικό):
«Την περίοδο όμως της Τουρκοκρατίας επικράτησε να θεωρούνται ως μακεδονικά ακόμα και εδάφη ως το Σκάδρο (Σαρ) δηλαδή βόρεια από τα Σκόπια, χωρίς όμως να υπάρχει η επιστημονική βάση γι αυτό. Σήμερα μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τους Τούρκους το 1912-13, το νότιο τμήμα αποτελεί την ελληνική Μακεδονία που κατέχει το 51% του συνόλου του γεωγραφικού χώρου. Γύρω στο 39% ανήκει στη Γιουγκοσλαβία, η οποία από το 1944 το οργάνωσε ως ομόσπονδο τμήμα της Ομοσπονδίας με την ονομασία Δημοκρατία της Μακεδονίας. Τέλος, ένα μικρό τμήμα, γύρω στο 10% βρίσκεται στη Βουλγαρία και αποτελεί το νομό Μπλαγκόεβραντ.» Η διανομή αυτή της γεωγραφικής Μακεδονίας έγινε στη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 2013, άσχετα με το αν αναφερόταν ή όχι η λέξη Μακεδονία στη συνθήκη.
(1) «Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος και οι εθνικές διεκδικήσεις (1877 – 1885)», (επιμ.) Π.Μ. Κιτρομηλίδη – Τ.Ε Σκλαβενίτη, Δ' Διεθνές Συνέδριο Ιστορίας, Ιστοριογραφία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας 1833- 2002, τόμ. 1, Αθήνα 2004, σσ. 150 – 168.
Ο Κλέάνθης Νικολαϊδης, επίσης,γράφοντας το 1899 ως υποστηρικτής των ελληνικών θέσεων σε βιβλίο του που εκδίδεται στο Βερολίνο σημειώνει:
«Σύμφωνα με την τουρκική ονοματολογία, περιλαμβάνονται (σ.σ. εννοεί στη Μακεδονία) τα τρία βιλαέτια της Θεσσαλονίκης, της Βιτόλια (Μοναστήρι) και του Κοσσυφοπεδίου (Kossowo). Αλλά στην Ελλάδα συνηθίζεται να αποδίδεται στο έδαφος της Μακεδονίας μόνο το σάντσακ των Σκοπίων από το βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου.»
LA MACEDOINE - LA QUESTION MACEDONIENNE DANS L'ANTIQUITE, AU MOYEN-AGE ET DANS LA POLITIQUE ACTUELLE PAR Le Dr Cleanthes NICOLAIDES. 1899
