Του Νίκου Γκιώνη
Αφορμή για την επικεφαλίδα του κειμένου είναι - κυρίως – η αέναη κουβέντα για το τι ακριβώς είναι η Δεξιά, το Κέντρο (και που εντάσσεται αυτό), η Αριστερά, κοκ. Αναπόφευκτα η συζήτηση θεωρητικοποιείται σε μεγάλο βαθμό και εκφεύγει του θεμελιώδους : πως δηλαδή στο κέντρο των αποφάσεων των ανθρώπων για το πολιτικό τους ενδιαίτημα η ιδεολογία είναι βασική μεν, δευτεραθλήτρια δε. Αλλιώτικα θα υπήρχε μια μόνον ιδανική διακυβέρνηση, που θα ψηφίζονταν από το ίδιο κοινό, περιλαμβανομένου του ισοζυγίου θανάτων και ενηλικιώσεων, σε έναν μακρύ ορίζοντα. Αλλιώτικα θα μπορούσαμε να ισχυριζόμαστε πως όλα τα χρήσιμα έχουν παραχθεί από την Σ/δημοκρατία και όλα τα επαχθή από την Συντηρητική εκδοχή ή και ανάποδα. Αλλιώτικα θα μιλούσαμε ως ιερείς οποιουδήποτε δόγματος προσκολλημένοι σε γραπτούς και άγραφους κανόνες.
Εμ δεν είναι έτσι και η ζωή έδειξε πως πολιτικοί συντηρητικοί ασκούν πολιτικές, που περίπου διακονεί η δημοκρατική Αριστερά και ανάποδα. Αν πάρουμε τοις μετρητοίς πολλά πράγματα, τότε ο σοσιαλμανής Κ. Καραμανλής του 1976 ήταν αλά καρτ Σ/δημοκράτης της εποχής λόγω του εθνικοποιήσεων, ο Α.Παπανδρέου του 1985 Κ/δεξιός λόγω του προγράμματος ελεγχόμενης λιτότητας και σταθεροποίησης, ο Πέπε Γκονζάλεθ πρόδρομος του Αθνάρ μιας και είχαν την λογική και οι δύο της μεγιστοποίησης των ιδιωτικών επενδύσεων σε τομείς κυρίως του real estate, κοκ.
Τα πράγματα είναι σχετικώς απλά μόνον όταν μιλάμε για ακρότατα βλαπτικών πολιτικών , πχ Τράμπ ή μερικώς οι Συντηρητικοί του Ηνωμένου Βασιλείου.
Θα έπρεπε αμοιβαίως να αποκλειστούν από τις δέλτους της Ιστορίας ο Αντενάουερ, ο Έκχαρτ, ο Μπράντ, ο Κόλ και να αναρωτιόμαστε ποια Γαλλική Κ/Αριστερά εκπροσώπησε ο Μιτεράν: αυτή με Π/Θ τον Πιέρ Μωρουά ή την άλλη με Π/Θ τον Μισέλ Ροκάρ. Προφανώς και τις δύο.
Ο συγκρητισμός των στοχασμών, που διεστράφησαν ως ιδεολογήματα, ασφαλώς δεν καταργεί διαφορές μα ταυτόχρονα καταγράφει συμπτώσεις και παραδοχές.
Οι Συντηρητικοί της Σουηδίας μετά τον Πάλμε, επεξέτειναν και επικαιροποίησαν το ΕΣΥ, αύξησαν τις δημόσιες επενδύσεις χωρίς ιδιαίτερη ποσοστιαία μείωση των ιδιωτικών, κοντολογής κράτησαν και επεξέτειναν ο,τι καλό είχαν κάνει οι αντίπαλοί τους.
Υπάρχει πράγματι μια – εκ των πραγμάτων - θεωρητική αναζήτηση για τα όρια της ισχύος κάθε χώρου στον συστημικό ή διαφοροποιημένα συστημικό αστισμό, μόνο που πολλές φορές παίρνει χαρακτηριστικά εμμονικής διαστροφικότητας μετρημένης με τα μανόμετρα δεξιάς ή αριστεράς στρόφιγγας.
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ – ενθυμούμενος τον Κούντερα -, είναι σε κάθε ένα από όσα μας περιβάλλουν και αφορούν την βιοτή μας. Ο θεσμικά – πιά – ιδεολογικός μανιχαϊσμός αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά των αναζητήσεων, που κατοικούν διαφορετικά σε κάθε μια από τις γωνιές του πλανήτη, προφανώς και σε μας.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Metarithmisi.gr
