Του Νίκου Γκιώνη
Ή αλλιώς «Ιησούν ή Βαραβάν»…και είπον : «Βαρραβάν ».
Θυμάμαι από εκείνα τα χρόνια τα παλιά στο Πολυτεχνείο, τον Θεοδόση Τάσιο να εντάσσει στο μάθημά του την παθητική και ενεργητική πυροπροστασία. Μιλούσε αρχικά για τις πάσης φύσεως κατασκευές. Και μετά με την λογιοσύνη, που τον διακρίνει να επεκτείνεται στην Πολιτική Προστασία – προτού αυτή θεσμοθετηθεί – και να μας μιλά σαν σε διάλεξη για τις «τυχηματικές» φυσικές δράσεις: σεισμός, φωτιά, πλημμύρα, άνεμος, χιόνι. Ανάλογα με την περίπτωση όριζε την αντίδραση της οργανωμένης κοινωνίας έναντι της τυχαίας δυνητικής φυσικής απειλής. Στους σεισμούς δια της Επιστήμης επιδιώκουμε την ελάχιστη βλάβη , που είναι η ρηγμάτωση έναντι της μείζονος που είναι η κατάρρευση. Στις πλημμύρες με τις ανασχέσεις στην χειρότερη περίπτωση αναμένουμε κατάκλυση – και φυσικά καταστροφή των καλλιεργειών – στις ελεύθερες πεδινές ή ημιορεινές εκτάσεις . Στην εκτεταμένη φωτιά σε συνδυασμό με τον άνεμο , υπεισέρχεται – έλεγε – πέραν των αντιπυρικών ζωνών και άλλων απαραίτητων πλήν αυτονόητων δράσεων , η επιτυχής σκόπευση στην βάση των προγνώσεων άλλων Επιστημών του φαινομένου και η επιλογή της επιβιώσεως των εμβίων με αφανισμό των υλικών κατασκευών. Κοντολογής πιθανολογούμε και αποφασίζουμε να θυσιάσουμε σπίτια – ακόμα και μορφές πανίδας – για να σωθούν οι άνθρωποι. Εγώ το καταλάβαινα σαν ακρωτηριασμό ποδιού έναντι γάγγραινας.
Πάντα επιλέγεις. Η σύγχυση είναι η απραξία
Φυσικά ο Τάσιος δεν ανακάλυπτε εντελώς την «πυρά» . Ήδη από χρόνια – μπορεί και 40- 50 – υπήρχε η οργανωμένη και σχετικά έγκαιρη απομάκρυνση των κατοίκων έναντι πιθανολογούμενων ακραίων φαινομένων , στις ΗΠΑ κυρίως αλλά και στην Σοβιετική Ένωση. Ήταν θέμα απόφασης , επιλογής , με πιθανότητες να σώσεις πολλά έμβια ή απλώς να ταλαιπωρήσεις ανθρώπους , αν τελικά οι στοχασμοί δεν επιβεβαιώνονταν. Έτσι.
Κάποτε φτιάχτηκε κι εδώ η Πολιτική Προστασία, η οποία είχε πολλές επιτυχίες με χαρακτηριστική τον σεισμό του 99 , μερικές αποτυχίες αλλά πάντα δρούσαν επί τη βάσει περίπου πολεμικού επιχειρησιακού σχεδιασμού στην βάση της καταστολής, καθώς αρχικά δεν είχε προβλεφτεί πρόληψη. Τα 10 τελευταία χρόνια δουλεύονταν πολύ το λεγόμενο «Υγειονομικό μοντέλο» , η πρόληψη δηλαδή.
Τι ακριβώς έχει συμβεί και η Πολιτική Προστασία έχει πια τόσο παραμεριστεί δεν το γνωρίζουμε, παρά μόνο εικασίες κάνουμε. Ωστόσο για να φτιαχτεί το όποιο μοντέλο δράσης εκτός από τις υδροφόρες ή τα αεροπλάνα ή τον σχεδιασμό εκκένωσης – όπως έπραξε ο Δήμαρχος Καμίνης με απόλυτη επιτυχία, φυσικά σε ευμενέστερο πεδίο απότι μια δόμηση πολίχνης – χρειάζονται επιτελείς , που να δουλεύουν όλο τον χρόνο με επαρκή διαχειριστική επίβλεψη από μια ξύπνια ηγεσία. Να , μόνον που εδώ μας έδειξαν πως ο Μηχανικός ΠΘ δεν είχε ιδέα για την ταχύτητα του αέρα , ως τάξη μεγέθους αντιληπτικά και ο αρμόδιος ΥΠΕΣ έπαιζε αμήχανα το κινητό του . Παρακάμπτω για προφανείς λόγους το επικοινωνιακό στήσιμο.
