Του Νίκου Γκιώνη
Το ίδιο μότο με την επικεφαλίδα, κρύβεται πίσω από τα συλλαλητήρια, λαοσυνάξεις, αντισυγκεντρώσεις, κοκ σε καιρούς ειρήνης με λίγες εξαιρέσεις, όπως με το 114, με την προίκα του μοναρχικού Οίκου, με την αγγλική αποικιοκρατία στην Κύπρο.
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000, επί Σημίτη, έχουμε δυο μείζονα ακτιβιστικά συμβάντα… Το ένα αφορούσε στην τακτοποίηση ενός ήσσονος θέματος διοικητικής φύσεως - την απαλοιφή κάθε θρησκεύματος από τις ταυτότητες – ώστε εκτός των άλλων να γίνει εναρμόνιση με τα θέσμια της ΕΕ και το άλλο μια δραματική αλλαγή – μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό σύστημα, ώστε να σωθεί κι αυτό κι εμείς.Θυμάστε όλοι τους πιο πολλούς βουλευτές των μεγάλων κομμάτων κι άλλους ολιγάρχες να περνάνε κάτω από το δήθεν λάβαρο της Λαύρας , φωνάζοντας όλοι «για του Χριστού την πίστη την αγία, κλπ». Ποιο ήταν το βάθος της διακύβευσης; Μα βέβαια να μείνουν όλα όπως είναι σε κοσμικούς θεσμούς με κυρίαρχη την επεμβατικότητα - από ιδρύσεως κράτους μετά την Επανάσταση –της εκοσμικευμένης εκκλησιαστικής και παρεκκλησιαστικής εξουσίας. Μετά.
Τι παίχθηκε στους οχλώδεις αλαλαγμούς κατά του σχεδίου Γιαννίτση και τις περιθωριακές συμβολικές κρεμάλες του αντιστασιακού καθηγητή Γ.Σπράου; Ο κρατικιστικός χαρακτήρας της Πολιτείας και η αδυναμία της τελευταίας να ορίσει τα πως και τα γιατί της ανάπτυξης και των όποιων αποθεμάτων πλούτου και σε ένα δεύτερο επίπεδο η αυτοαναφορικότητα των συντεχνιών ως προς την ισχύ των σκανδαλωδών προνομίων δύναμης και οικονομικής ευμάρειας.
Και στις δύο περιπτώσεις με όχημα την ιστορία – ερμηνευμένης όμως αποσπασπασματικά και κατά το δοκούν της ημιμάθειας – της χώρας , της θρησκείας, των εργατικών δικαιωμάτων διακυβεύθηκε το δίπολο: καθήλωση στον πελατειακό παρασιτισμό ή προσπάθεια επανερμηνείας και αναγνώρισης του επίκαιρου;
Κάνοντας μιαν υπέρβαση στον χρόνο ανάποδα αναρωτιέμαι τι είχε συμβεί με το ανάθεμα στον Ελ.Βενιζέλο από τον Αιγίνης Νεκτάριο, που αισθητικά μας κληροδότησε – και – την ανάγκη κατασκευής του υπερμεγέθους ανδριάντος του Κων/νου στο Πεδίον του Άρεως; Με την τεχνητή κορύφωση του Διχασμού και την συμβολοποίησή του σε θρησκευτικό ποινολόγιο από κατοπινό Άγιο του Ελληνοχριστιανισμού χτυπήθηκε ο εκσυγχρονισμός του Κράτους, οι γεωργικές μεταρρυθμίσεις , η Παιδεία του Παπανδρέου , του Δελμούζου , του Γληνού μα και η ρεαλιστική οριστικοποίηση της μεταρρυθμιστικής διπλωματίας των συνόρων - μετά τις καταστροφές - προς την δημιουργία ενός στερεού Κράτους – Έθνους. Μα μήπως και με τα λεγόμενα Δημοτικιστικά – την απόδοση των Ορθοδόξων κειμένων στην κοινή ελληνική γλώσσα – που μάλιστα ξεκίνησαν μέλη της Ελληνικής Μοναρχίας , ο λαός – οχλώδης και ζηλωτικά ελληνοχριστανικός – δεν ξεσηκώθηκε αισθανόμενος την υποτιθέμενη Υβριν και Ασέβεια;
Το συνέρχεσθαι είναι κατάκτηση και δεν αμφισβητείται. Αυτό που εγώ εκ πεποιθήσεως και παιδείας αμφισβητώ είναι η αναλογία ιδιοτέλειας / ανιδιοτέλειας στην εκφορά μεγαλόστομων λόγων, που ξεκινούν από τον αγνότερο πατριωτισμό και καταλήγουν στα μείγματα πάσης φύσεως δολερών επιδιώξεων, που ηρωοποιούν ανίσχυρες οντότητες εν προκειμένω την αδούλωτη ελληνική ψυχή, που έως ότου υπαχθεί στα μνημόνια αδούλωτα και αναλληλέγγυα φοροδιέφευγε, αδούλωτα και αναλληλέγγυα ρουφούσε τον γλισχρό πλούτο της χώρας μέσω του κρατισμού – πάντοτε συγκεκριμένων πελατών.
Σε μια προσπάθεια παραμονής του στην εξουσία με τον Καμμένο, ο ΣΥΡΙΖΑ αφάνισε και το παραμικρό ίχνος αξιοπιστίας της εθνικής διπλωματίας κάνοντάς την άθυρμα εσωτερικών παιγνίων καθήλωσης, του ίδιου και του περιούσιου λαού της πλατείας Αγανακτισμένων …τότε που ο όχλος ζητούσε να καεί η Βουλή, υπό τα χαμόγελα του Βαρουφακισμού ως κυρίαρχης ψευδοϊδεολογίας.
Και η επί θύραις ΝΔ, λησμόνησε θέσεις που με κόπο πήρε το πολιτικό σύστημα και τις αναίρεσε καθ' ολοκληρίαν – για την ΠΓΔΜ – με πρόσχημα την υπαρκτή επικινδυνότητα και διαπραγματευτική ακηδία του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δρουν όμως έτσι και οι δύο στις καθηλωτικές ράγες του εθνοποπουλιστικού παρασιτικού πελατειασμού, που μαράζωσε εν πολλοίς την ουσία της χώρας.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
