Του Νίκου Γκιώνη
Πριν λίγες μέρες ο κ. Π. Καρβούνης - έως πρότινος επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της ΕΕ στην Ελλάδα και συνεργάτης του J. C. Juncker – περιέγραψε γλαφυρά τις προετοιμασίες που είχαν προχωρήσει τότε – τον Ιούνιο του 2015 – στην Κομισιόν για διπλό Grexit καθώς και τις προχωρημένες και καταγεγραμμένες συζητήσεις για το ύψος της ανθρωπιστικής βοήθειας και τις ποσότητες τροφίμων και φαρμάκων. Επενέβη – είπε – ο Juncker και σε συνδυασμό με την στροφή Τσίπρα, άρχισε να αποσοβείται σταδιακά το ενδεχόμενο.
Δύομισι χρόνια μετά – πολύ λίγα για μια στοχαστική λήθη των καταστάσεων – κι ακούγεται ακόμα φρικώδες αν το εντάξουμε στο πλαίσιο της τωρινής πραγματικής υπανάπτυξης, των γενικευμένων και χωρίς όρια πλειστηριασμών πλουσίων κακοπληρωτών και μικρομεσαίων αδυνατούντων, των νεοπλασματικών φορολογήσεων και μιας μισοσυνειδητής παλαιοκορπορατιστικής πολιτικής εξόντωσης των παραγωγών εργασίας και μικρομεσαίου πλούτου. Αν θυμηθούμε για λίγο και τις πρόχειρες – ή όχι;- κουβέντες περί Στρατού, κλπ μπορούμε να καταλάβουμε, έστω και μέσα στην βύθιση της χαύνωσης του μιθριδατισμού μας, πως τα πράγματα οδηγούντο προς πεδία πολύ χειρότερα οικονομικά από αυτά του εμφυλιοπολεμικού Ανατολικού μπλόκ.
Την ώρα, που ανασκαλεύω αυτές τις καθόλου απωθημένες μνήμες, που μια χαρά είχαν κοινωνικά ετοιμαστεί από τους ερμαφρόδιτους πολιτικά αγανακτισμένους του Συντάγματος – επίκαιρη παραλλαγή των 70.000 μελανοχιτώνων φασιστών στην πορεία προς την Ρώμη της προπολεμικής Ιταλίας και τα Ανάκτορα του Βίκτορος Εμμανουήλ – διαβάζω αυτό που λίγο πολύ αναμένονταν…
Το ότι ο χρεοκοπημένος, ως χώρα και ως πολιτικός, Maduro αυτοκηρύσσεται οιονεί δικτάτορας και αλβανοποιεί σαν τον παλιό μας κλειστοφοβικό γείτονα Εμβέρ Χότζα την πατρίδα του, με την εισαγωγή ενός φαντασιακού καπιταλιστικού νομίσματος που έχει ως βάση το πετρέλαιο, το ασήμι και τον χρυσό.
Τον Maduro πήγαν να εισάγουν – και μάλιστα χωρίς τα υπαρκτά πλαίσια του Τσαβισμού -, μετά τον Τσίπρα τα παρολίγον τανκς προς ικανοποίηση του νοσηρού προψυχωσικού πολιτικού στρατάρχη με τις εμμονές σε σεξουαλικούς προγεννητικούς – ψυχαναλυτικά – συμβολισμούς. Δεν είχαν κοπιάρει καν τον Λακλάου, τον Περόν, ούτε καν τον Chavez. Αν δεν ήταν η ΕΕ κι αυτός ο επάρατος Schaeuble – ναι αυτός που πρότεινε τον Mario Centeno – να εγγυηθούν την υστάτη, την θεσμικότητα η χώρα απλώς δεν θα υπήρχε.
Η τρωθείσα θεσμικότητα διατηρείται σήμερα σε όρια ανοχής, παρά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα εθνολαϊκιστικού μουσολινικού τύπου – πολύ περισσότερο απότι λανθάνοντος ταξικού κομμουνιστικού - , χωρίς όμως αυτό να προδιαγράφει αισιοδοξία.
Ο εθνοποπουλισμός, είναι σαν ένας προσαρμοστικός Άλλιεν, σε πάει παντού …από την καχεκτική κοινοβουλευτική δημοκρατία έως την πολιτική και δημοσιονομική δικτατορία.
Τις ίδιες ώρες, ετούτες τις στιγμές η Γερμανική Ιδεολογία οδηγείται με την ύψιστη δυνατή αίσθηση πατριωτισμού σε έναν πολύ δύσκολο νέο μεγάλο Συνασπισμό. Μπροστά στις καινούργιες συνθήκες ο Martin Schulz περίπου άλλαξε την πρώτη απόφασή του – μέσα από Συνέδριο παρακαλώ, όπου οι Σύνεδροι που πριν έλεγαν όχι τώρα λένε ναι με επιφυλάξεις – οδεύοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μόνον ως πολιτισμική πρωτίστως και πολιτική εν συνεχεία ωριμότητα, μπορούν να χαρακτηριστούν αυτές οι κολοσσιαίες πολιτικές διαδραστικότητες.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
