Του Νίκου Γκιώνη
«Αν κοιτάξεις επίμονα την άβυσσο, τότε κι αυτή θα κοιτάξει βαθειά μέσα σου», γράφει ο Φρίντριχ Νίτσε στο ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.
Τα τρία ονόματα, που αναφέρω στην επικεφαλίδα δεν είναι παρά ενδεικτικοί συμβολισμοί της διόδευσης της χώρας, προς τα κρημνώδη αδιέξοδα. Οι τακτές στάσεις ενός λεωφορείου χωρίς σαφή πορεία και αναπόφευκτη κατάληξη κάποια άβυσσο, την μία ή την άλλη.
Ο Λ.Παπαδήμος εκλήθη να αναλάβει το βάρος της χώρας το 2011, περίπου σε καθεστώς λοιδορίας μαζί με τον Ευ. Βενιζέλο.Τότε γινήκανε πολλά, όμως η κοινοβουλευτική συναίνεση που είχε επιτευχθεί με το στανιό είχε τον όχλο απέναντι, έναν όχλο με δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στην εξαφανισμένη ατομική συνείδηση και στην διαμορφωμένη τερατώδη συλλογική. Αυτά τα σύνορα σε μια καλή χωροθέτηση είναι χρήσιμα και απαραίτητα για κανονικές – περίπου – κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις, λέει ο Μαξ Βέμπερ στα δοκίμιά του.
Τα χρόνια πέρασαν και το όνομα Παπαδήμος, διακριτικά αποσύρθηκε όπως συμβαίνει με όλους τους προικισμένους ευπατρίδες. Η άβυσσος λιγάκι ξεθώριασε, όμως εθελουσίως οι αποκαλούμενες αυτάρεσκα δρακογενιές μαζί με οχληρά ακροδεξιά στοιχεία πήραν το τιμόνι διασκεδάζοντας την άβυσσο που ανακάλυπταν εκ νέου. Αντί του συμβολικού θανάτου του συμβολίζοντος Λ. Παπαδήμου, τα περακρατικά στοιχεία που ζουν αρμονικά ως ξενιστές στο σώμα του κυβερνώντος εθνολαϊκισμού επέλεξαν τον φυσικό του θάνατο, μόνο που από σύμπτωση απέτυχαν.
Η καχεκτική παρουσία στην υπόθεση της κυβερνώσας Πολιτείας, αρχής γενομένης από τον ίδιο τον Π/Θ Α.Τσίπρα, φανέρωσε την αμηχανία – ακόμα και την ανθρώπινη – μιας εξουσίας στηριγμένης στο μίσος. Και τα σύμβολα, όσο είναι ενεργά ενοχλούν τον απαίδευτο συγκαλυμμένο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. Ανάβουν που και που φλας, στην τρελλή πορεία του λεωφορείου προς την θανατηφόρο άβυσσο.
Ο Α.Γεωργίου εκλήθη κι αυτός να εισφέρει ως τεχνοκράτης και έκτοτε το πληρώνει. Μα τι πληρώνει; Τους ήδη γνωστούς αριθμούς που καταδίκασαν την ελληνική οικονομία από το 2007 και μετά. Πρέπει να αφανιστεί περίπου με το στίγμα της προδοσίας. Παρά τις πάμπολλες αθωώσεις του τα νομολογικά παράθυρα τον επαναπαραπέμπουν συνεχώς, έως ότου τον τελειώσουν μέσα από τους μηχανισμούς μιας θνήσκουσας Μαδουρικής Δικαιοσύνης. Στα δικαστήρια, αμόρφωτοι και άξεστοι ζηλωτές αντιμνημονιακού τύπου που υποστηρίζουν μια αναγκαστικά μνημονιακή διακυβέρνηση, που όμως παραμένει παρόλα αυτά τόσο φαιά όσο και ο πρώιμος κοινοβουλευτικός μουσολινισμός του 20, που θεμελίωσε τα ιδεολογήματα του Τσάβες και των απανταχού κατσαπλιάδων, ουρλιάζουν ζητώντας την Σταύρωση του Α.Γεωργίου, ενός άχρωμου ευγενούς επιστήμονα, που τείνει να γίνει σύμβολο αντίστασης.
Οι κατηγορίες των εισαγγελέων υφολογικώς, παραπέμπουν στα στρατοδικεία του 1950, στα αντίστοιχα της Χούντας, ενώ οι φανατισμένοι δικαστές της Ξ. Δημητρίου και της Β. Θάνου, θυμίζουν τον δοτό αρεοπαγίτη Π/Θ του Παπαδόπουλου, τον Κ. Κόλλια.
Αναφορικά με τον Α. Γεωργίου να θυμίσουμε τους δίκαιους ευτελισμούς, που ως κυβερνώσα Πολιτεία υποστήκαμε από την ΕΕ ... εξευτελισμούς πανομοιότυπους με αυτούς του Β. Ορμπαν και των Πολωνών ακροδεξιών εθνικιστών, που διοικούν τις χώρες τους.
Όμως ο ελληνικός – δυτικός Μαδουρισμός κλείνει το μάτι συνεχώς, διαστροφικά και ηδονιστικά προς τον Λεβιάθαν της επόμενης αβύσσου.
Και ο Γιάνης, κατά κόσμον Ιωάννης Βαρουφάκης τι κάνει, τι μας δείχνει; Μιας και τα μαθαίνουμε όλα από αυτόν ένα προς ένα, λέει πως οι άλλοι που τους κρατάω, σας πήγαιναν στην άβυσσο στα μουλωχτά μέσω του θυμικού σας, εγώ κάλεσα την ίδια την άβυσσο να μας κοιτάξει και να μας ρουφήξει ως άλλη δίνη... Διαλέξτε…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο metarithmisi.gr
