Του Νίκου Γκιώνη
Αφορμή για το σημείωμα αυτό, παίρνω από πρόταση που διατυπώθηκε στο Κίνημα Αλλαγής - την έθεσε η ΔΗΜΑΡ - και η οποία προτείνει κομματικό δημοψήφισμα (όταν έλθει εκείνη η στιγμή ), ώστε μέσα από μια αμεσοδημοκρατική διαδικασία να αποφασιστούν οι κυβερνητικές συνεργασίες της επομένης, αν κι εφόσον χρειαστούν. Επικαλούνται ως προς αυτό το παράδειγμα της Γερμανίας, όπου το SPD προκειμένου να μεταβάλλει πολιτική στάση για την συμμετοχή του σε έναν καινούργιο Συνασπισμό ζήτησε την δημοψηφισματική απόφανση του κομματικού σώματος εν όλω.
Καταρχάς να ειπωθεί πως η κουλτούρα του ενός κόμματος με το άλλο σε επίπεδο συμβολοποίησης είναι διαφορετική. Τον Μάρτιν Σούλτς εξέλεξε ένα συνεδριακό όργανο 590 ανθρώπων ενώ εξαρχής ειπώθηκε πως δεν επιθυμείται η συμμετοχή σε συγκυβέρνηση υπό την Χριστιανοδημοκρατία. Επίσης να τονιστεί, πως παρά την ισχνή επίδοση του κόμματος και την πληθώρα αστοχιών του επικεφαλής, οι Γερμανοί Σ/δημοκράτες δεν βιάστηκαν και ανανέωσαν την εμπιστοσύνη τους στον Σούλτς. Επιπλέον η νομιμοποίηση της επιλογής των συζητήσεων με την Μέρκελ έπρεπε να είναι η μέγιστη δυνατή, καθώς είναι επιβεβλημένο από τις απρόβλεπτες συνθήκες που προέκυψαν και από αυτόν καθ΄εαυτόν τον εθνικό πατριωτισμό των πολιτικών ελίτ της Γερμανίας, λαμβανομένης υπόψιν της επελαύνουσας Ακροδεξιάς. Συνεπώς ουδέν το φυσιολογικότερο.
Ελάτε όμως στην Ελλάδα του διχασμού του 2012 και υποθέστε ένα κομματικό δημοψήφισμα στον χώρο του – τότε – όλου ΠΑΣΟΚ με το μεγαλειώδες διακύβευμα: τι κάνουμε.
Φανταστείτε ακόμα χωρίς πολλά πολλά, την μισή πιθανότητα – τουλάχιστον – της κατίσχυσης της απάντησης: ποτέ με την Δεξιά για οποιονδήποτε λόγο και με όποια μορφή. Λογαριάστε έτσι αθροίζοντας τα παραπάνω, την βέβαιη χρεοκοπία της χώρας και τα επισιτιστικά, φαρμακευτικά, χρηματικά καταπιστεύματα του Δρος Σόιμπλε από αέρος, όπως των Εγγλέζων επί Κατοχής.
Ας πάμε πολύ πίσω, στην Ιστορία . Η «ειρηνοφιλία»΄ του Π/Θ του Ην. Βασιλείου Τσάμπερλαιν δεν οφείλονταν σε κάποιο λανθάνοντα δωσιλογισμό και κολοβό πατριωτισμό, παρά μόνον στο ότι αφουγκραζόμενος τον λαό του στα πρώιμα στάδια δεν επιθυμούσε ρήξη με τον Xίτλερ, αντίθετα με τον αντιπαθή και ξοφλημένο Τσώρτσιλ, που εθεωρείτο απαρχής οπαδός του σύρραξης, έχοντας αντιληφθεί πλήρως την μισανθρωπία του Χίτλερ. Η Ιστορία γνωστή στην συνέχεια καθώς επίσης και το πόρισμά της περί του ποιος δικαιώθηκε.
Μόλις χτές δημοσκόπηση της MRB, μας είπε πως το ½ των ερωτηθέντων οπαδών του Κινήματος Αλλαγής δεν θέλουν καμμία συνεργασία, ενώ στο άλλο ½ πλειοψήφησε η επιλογή της ΝΔ, όχι πολύ . Καλοί μου φίλοι, Πόντιοι Πιλάτοι του 18 ή 19 τι μας λέτε; Να λερωθούν οι μεν, ίσως οι δε, καλύτερα οι δυό τους μα όχι εμείς γιατί έτσι …θέμε. Και λογαριάζετε νάχετε πατρίδα να την βρίζετε μ΄αυτά τα μυαλά.
Κι αφού ψηφίζουμε για συνεργασίες, δεν ψηφίζουμε και για το Ασφαλιστικό, κι αφού για το Ασφαλιστικό δεν ψηφίζουμε για κάθε τι που κάποιος εξορισμού μεγαλούτσικος Αδελφός του Κόμματος θα μας βάζει δολωματάκι κι εμείς νάμαστε το άλλοθι της ανυπαρξίας πολιτικής βούλησης, στο όνομα μιας λανθασμένης αντίληψης της Δημοκρατίας του Σόλωνος, του Εφιάλτη και του Περικλή;
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
