Του Νίκου Γκιώνη
Τουλάχιστον η ταινία των Ταβιάνι εκτός από σκηνοθετική αρτιότητα διέθετε και την απολαυστική μουσική του Ν. Πιοβάνι…ενώ το εκτυλισσόμενο – από το τέλος προς την αρχή – φίλμ της Κ/Αριστεράς είναι εντελώς απροσδιόριστο.
Φυσικά κάθε άλλο παρά απεύχομαι για την επιτυχία του εγχειρήματος μιας και σε γενικές γραμμές ανήκω σε κάποιο διακριτό πολιτικό ρεύμα του χώρου αυτού, που επεκράτησε να λέγεται έτσι. Παρόλα ταύτα – και έως τώρα – έχουν καταγραφεί σπερματικά δύο κυρίαρχες απόψεις, που θα μπορούσαν να συνυπάρξουν στα πλαίσια μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας, δύσκολα όμως θα μπορούσαν να συστεγαστούν.
Είναι η άποψη, που προσπαθεί να ανιχνεύσει και να ανιχνευτεί μέσα στους κλυδωνισμούς της παραδοσιακής άκαμπτης Σ/δημοκρατίας και η άποψη που προσπαθεί να επανορίσει την πρόοδο απροκατάληπτα, στο αναγκαστικό μονοπάτι μιας μετά-Σ/δημοκρατίας.
Είναι αρκετά τα διλημματικά ερωτήματα, που μπορεί να βάλει κάποιος στο τραπέζι κουβεντιάζοντας και προγραμματίζοντας, αρκεί να τελειώσουν επικολυρικά θούρια για την μεγάλη παράταξη. Μεγάλη ή μικρή, πρέπει να είναι σε αδρές γραμμές ομοιογενής νοητικά – όχι ιδεολογικά , γιατί υποκρύπτεται το δόγμα – και να απαντά σε κρίσιμα ερωτήματα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στη Metarithmisi.gr
