Του Νίκου Γκιώνη
Όπως φαίνεται κι από την επικεφαλίδα έχουμε δυο διαφορετικές πτυχές του θέματος, που εν μέρει μόνο τέμνονται. Ας το δούμε.
Από ημιεπίσημες δηλώσεις - συνεντεύξεις των κυβερνητικών αξιωματούχων και των δύο κομματιών, που συναπαρτίζουν την παρούσα κυβέρνηση αντιλαμβανόμαστε, πως έχουμε μια αύξουσα κινητικότητα στην διόδευση της επίλυσης της ονοματοδοσίας της ΠΓΔΜ σε κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο, όπως διαμορφώθηκε από το 1992 ως σήμερα, άλλοτε με ανεπιτυχείς κι λίγες φορές με επιτυχείς κινήσεις οδήγησε περίπου νομοτελειακά – της ίδιας της ζωής περιλαμβανομένης – σε αποδοχή ενός ονόματος σύνθετου για όλες τις χρήσεις. Κι άλλες φορές, επί Κ.Σημίτη – Κ.Καραμανλή –Γ.Παπανδρέου οι μεσολαβήσεις του Μ. Νίμιτς έδειχναν να καταλήγουν στο τέρμα, όμως δεν συνέβη.
Αυτές τις ώρες είναι προφανές, πως δεν υπάρχει τελική πρόταση που θα διακοινωθεί προς διαβούλευση στα κόμματα της χώρας μας και σε αυτά της γείτονος. Πάντως λαμβανομένου υπόψιν πως η Ευρώπη τόσο κατά το σκέλος που αφορά σε εκκρεμότητες του ΝΑΤΟ όσο και σε ο,τι αναφέρεται στην ΕΕ κλείνει τρύπες, είναι πολύ πιθανόν οι προτάσεις αναφορικά με την ονοματοδοσία να οριστικοποιηθούν και η υπόθεση να κατευθυνθεί προς μίαν επίκαιρη προσπάθεια τοποθέτησης του ζητήματος. Βέβαια υπάρχουν από την μία οι κατάλληλες στιγμές κι από την άλλη οι αβεβαιότητες του γενικότερου πολιτικού πεδίου της μιας ή της άλλης χώρας.
Κατά συνέπεια, όπως ορθώς ειπώθηκε από τον Κ. Μητσοτάκη, τον Ευ.Βενιζέλο – επί του παρόντος – η πρόταση ( η όποια πρόταση ) θα πρέπει να παρουσιαστεί ενιαία – ακόμα κι αν μέσα της υπάρχουν ανομοιογένειες – και με κάποιο τρόπο να είναι η Κυβέρνηση , που θα σύρει το κάρο. Αλλιώς, όπως ορθά ειπώθηκε η πρωτοβουλία πάει σε ένα κατεξοχήν ετερόκλητο – οριζόντια και κάθετα – σώμα που είναι οι βουλευτές και εντός του οποίου ενυπάρχουν αντιλήψεις , εκδοχές που ανασύρουν στην επιφάνεια παλιότερες εποχές του κοινοβουλευτισμού και της καχεκτικής δημοκρατίας. Εάν η κυβέρνηση μπορέσει συνταγματικά να ηγεμονεύσει των εξελίξεων έχει καλώς, ειδάλλως παραιτείται και μπαίνουν στην σειρά οι πρόνοιες του Συντάγματος και του ΠτΔ. Δεν νομίζω πως θα το κάνει, ερμηνεύοντας έτσι αστόχαστα και ανομοιογενώς τον κοινοβουλευτισμό έναντι του Συντάγματος με μπαλαμούτια ίσως νόμιμα, βέβαιον πως όχι ηθικά.
Το άλλο τμήμα της επικεφαλίδας μπορεί να ψαχτεί και κατά μόνος και σε συνδυασμό με το πρώτο, του οποίου υπό όρους αποτελεί μερικότητα. Ήδη διατυπώθηκαν αστόχαστες προσεγγίσεις που επαναφέρουν την δομή της επιλύσεως σε παρελθούσες εποχές , προτάσεις στα όρια του φαιδρού σήμερα σαν τις βαμμένες τρίχες που κολλάνε πατημένες στην ρόδα της Ιστορίας. Έως τώρα αναφέρθηκαν οι απόψεις ενός πρώην Υπουργού του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με έδρα την Θ/νίκη αλλά και ακόμα σκληρότερες πολιτικού από την Θ/νίκη πάλι, νυν Ευρωβουλευτού , που πέρα από τα καναρινιά ονόματα της μηχανής του χρόνου αναφέρονται σε υποτιθέμενες προαπαιτήσεις Μακεδόνων βουλευτών εν σώματι και – υπόρρητα – οριζοντίως.
Απόψεις, που επαναφέρουν – έστω αθέλητα – μακεδονομαχικές εξάρσεις του Παναγιώτη Ψωμιάδη. Κατά συνέπεια ακόμα κι αν δεν είναι ετούτη , μα μια άλλη Κυβέρνηση που θα βάλει την ακροτελεύτια ψηφίδα στο όνομα θα πρέπει να το κάνει καθαρά ….άλλωστε η άποψή της θα είναι – ή οφείλει να είναι ενιαία-…Είναι βέβαιο πως τους βιαστικούς που ανέφερα θα ακολουθήσουν κι άλλοι σε σε ένα οριζόντιο κρεσέντο ψευδοεθνικισμού, πολικής ιδιοτελούς επιβίωσης , εκουσίως λανθασμένης ανάγνωσης της παλιάς και πιο καινούργιας Ιστορίας.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
