Του Νίκου Γκιώνη
Την επομένη της μηνύσεως Σαμαρά ο κύριος της επικεφαλίδας είπε : «…μόνο το FBI δεν μήνυσε ο κ.Σαμαράς ..» καθώς και άλλα εξόχως ειρωνικά. Το παράδοξο είναι πως αυτή η καλυμμένη αργκώ χρησιμοποιήθηκε από πρώην Δικαστικό , κατ΄εξοχήν δημιούργημα αστικών θεσμών και με πρότερες πολιτικές προτιμήσεις που έδειχναν κατάταξη στον συντηρητικό πόλο του αστισμού.
Τι έκανε ο κ.Σαμαράς; Θεώρησε πως θίγεται από τα γραφόμενα στην γνωστή δικογραφία, σχηματοποίησε μέσα του την αλληλουχία των πολιτικών και δικονομικών πράξεων που – εκτίμησε πως – τον θίγουν και ενήργησε κατά τον Νόμο, όπως μπορεί να ενεργήσει κάθε πολίτης του πολιτισμένου κόσμου κατά όσων διασύρουν – πάντα κατ΄εκτίμηση – την τιμή και την υπόληψή του. Έκρινε τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς και έδρασε σύννομα.
Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τον ξαφνικό εστετισμό, που κατέλαβε μερικούς /ες εξαιτίας – λένε οι μερικοί – της επιθετικότητος των εισαγωγικών σκεπτικών αλλά και της χρήσης λέξεων – που λένε αυτοί και άλλοι – πως παραπέμπουν σε διχαστικές περιόδους ανώμαλης καθήλωσης της χώρας.
Έχουμε λοιπόν το φαινόμενο όπου μια πολιτική διακυβέρνηση υιοθετεί εντελώς το κατηγορητήριο της δικαστικής εξουσίας με έρπουσες φήμες, με σχόλια εμπαιγμού και με προφανή επιλεκτικότητα όσον αφορά στους κατασταλτικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς ενός υπενοικιασμένου και ημι-ψοφοδεούς Κράτους Δικαίου.
Με όπλο άλλοτε σκαιούς προπαγανδιστικούς σχολιασμούς και άλλοτε ταπεινωτικούς εμπαικτικούς χειρισμούς, διακωμωδείται η ενασχόληση ενός ή πιο πολλών εναγομένων με την προβολή του τεκμηρίου αθωότητος.
Κι έτσι σε μια μεγάλη στέρνα με νερόφιδα κλωτσιέται η ευθυγραμμία της αθωότητας ως ότου να τελεσιδικήσει – αν τελεσιδικήσει – η ενοχή.
Ξερνάς όταν ακούς πρώην ανώτατο δικαστή και νύν υπουργό να ειρωνεύεται το αυτονόητο της υπεράσπισης εαυτού σε χώρο Κράτους Δικαίου.
Απορείς όταν βλέπεις τον υπουργό Εξωτερικών, να καλεί τους αναφερόμενους να αποδείξουν πως δεν είναι ένοχοι.
Αποσβολώνεσαι όταν βλέπεις πανεπόπτες παρουσιαστές να φέρνουν σε δύσκολη θέση πολιτικούς, ρωτώντας τους τι σκοπεύουν να κάνουν με την αθωότητά τους.
Τραβάς να σχίσεις τα ημισφαίρια του εγκεφάλου σου , όταν βλέπεις δημοσιολόγους να παραδοξολογούν λέγοντας …μα πως ο Βενιζέλος ή ο Σαμαράς κάνουν μηνύσεις , όταν τα κόμματά τους δέχονται την Προανακριτική. Σάμπως να μην καταλαβαίνουν πως η ευθύνη, η αθωότητα, η ενοχή είναι αυστηρώς προσωπικόν και η Προανακριτική αυστηρώς πολιτικόν – κοινοβουλευτικό.
Η χώρα αρέσκεται σε αρένες με αιμοδιψείς ψυχαγωγίες, όπου καταλήγουν οι διάφοροι τραπεζικοί της ΔΙΚΗΣ του Κάφκα. Αρέσκεται να έχει πολίτες που κομπάζουν πως είναι οι τίμιοι ενώ έχουν το φακελάκι για τον γιατρό ή την Πολεοδομία στην τσέπη. Κι αν τους πείς πως είναι το άλλο μισό της δωροδοκίας – δωροληψίας σε πλακώνουν.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
