Του Νίκου Γκιώνη
Στις εκλογές της 8ης Απριλίου 2018 ο Β. Όρμπαν επανεκλέχθηκε Π/Θ της Ουγγαρίας, την οποία διοικεί ως εκλεγμένος από το 2010. Παρότι ξεκίνησε την σταδιοδρομία του ως ένας φιλελεύθερος μετασυντηρητικός, με γοργά βήματα από την μέση της πρώτης του θητείας ξεκίνησε να πειραματίζεται πολιτικά με εκδοχές του φαινομένου, που τα τελευταία χρόνια τείνει να αποκαλείται εθνολαϊκισμός. Συνεπώς δεν μπορούσε παρά μεθοδικά να παρεισφρύσει στην υπερδομή της κοινωνίας , στους Θεσμούς, περιορίζοντάς τους.
Άλλωστε η Δημοκρατία των κοινοβουλευτικών εδράνων είναι τόσον ανεκτική και ευρύχωρη , ώστε υποκειμενικά κοιτώντας την ορισμένοι μπορούν να την περιστέλλουν γειτνιάζοντας επικίνδυνα με την μερική ή ολική κατάργησή της. Κι αυτό ακριβώς πράττει ο διαρκώς εκλεγόμενος Βίκτορ Όρμπαν (θυμόμαστε το περίφημο αμεσοδημοκρατικό αντιδυτικό ερωτηματολόγιο του 2017 ).
Αφότου προχώρησε σε ένα βασανιστικό ξήλωμα οριακών συνιστωσών του Κράτους Δικαίου είτε στην Δικαιοσύνη είτε στο Τύπο είτε σε καίριες Συνταγματικές διατάξεις , άρχισε παράλληλα να εκβιάζει την ΕΕ – των προνομίων της οποίας κάνει ο άθλιος χρήση - άλλοτε χτυπώντας από εθνικιστικούς προμαχώνες αυτή καθαυτή την Συνθήκη της Ρώμης , άλλοτε απειλώντας για την εφαρμογή ανήκουστων μεθοδεύσεων για το μεταναστευτικό – στο μεταξύ ζητούσε τεράστια ποσά από την Κομισιόν για την λειτουργικότητα μιας αντιμεταναστευτικής προοπτικής – άλλοτε υπερτονίζοντας με γλαφυρότητα τα ιερά και τα όσια της Ουγγρικής φυλής , που απειλείται γενικώς …πότε από την λοιπή διεθνική Ευρώπη ως σώμα , πότε από τους αλλοεθνείς που θέλουν να την καταλάβουν μεταναστευτικώς ενώ φορές φορές ο λόγος του ανέφερε τα κλέη της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.
Οι οικονομικές δυσπραγίες της όμορφης χώρας περνάγανε σε δεύτερη μοίρα και η κοινωνία που στις προηγούμενες γενιές έφερε στο συλλογικό της ασυνείδητο τον ολοκληρωτισμό της πολύχρονης σοβιετικής καταστολής , τος εμφάνιζε ολοένα και πιο πολύ μεταλλαγμένο προς έναν έξυπνο κοινοβουλευτικό ημικορπορατισμό.
Είναι περίπου αυτό , που ο Πολωνοεβραίος στοχαστής Ζίγμουντ Μπάουμαν στην μελέτη του με τίτλο Liquid Modernity το 2000 έγραφε : « …ο ορισμός, ο εσφαλμένος ορισμός, της εσωτερικής ασφάλειας ενός συστήματος – χώρας, θεσμών, κατηγοριοποιήσεων πολιτών ,κοκ – αναφέρεται σε κάθε μορφής δυνητικά ή , πιθανώς , και ανύπαρκτα κενά της λειτουργίας της, με αποτέλεσμα η ασφάλεια να προσωποποιείται στον Έναν που μέλλει να κυριαρχήσει αποκλείοντας τους Άλλους, οι οποίοι στρεβλωτικά χαρακτηρίζονται αρχικά αντίπαλοι... μετά εχθροί».
Στην Πολωνία υπό την άτυπη μακρόχρονη ηγεμονία του Γιάροσλαβ Κατσίνσκι ( αμέσως ή εμμέσως ) και παρά τις φωτεινές διακοπές τύπου Ντον. Τούσκ – ο νυν Ευρωπαίος Πρόεδρος – η ρητορεία μίσους και η άσκηση πολιτικής εξαμβλωματικού μινιμαλισμού των δικαιϊκών παραμέτρων οδηγεί στην Ορμπανοποίησή της, μιας και ο Β.Όρμπαν εκτός των άλλων κατάφερε να επιβληθεί ως η αντιπροσώπευση του τοξικού εθνολαϊκισμού των χωρών Βίζεγκραντ.
Ο πρόσφατα εκλεγείς Αντρέι Μπάμπις στην Τσεχία και ο – ανήκων στο Σ/Δ κόμμα και στο αντίστοιχο Ευρωπαϊκό – Ρόμπερτ Φίτσο στην Σλοβακία διακονούν περίπου τα ίδια, αν και σε διαφορετικές ταχύτητες. Επιπλέον στην Τσεχία υπάρχει για την ώρα το ανάχωμα του Προέδρου Ζέμαν, ενώ ο πανούργος Φίτσο παραιτήθηκε από την Πρωθυπουργία μετά από μεγάλες διαδηλώσεις, που ζητούσαν να χυθεί άπλετο φως στην περίεργη δολοφονία δημοσιογράφου , που ερευνούσε εκτεταμένη διαφθορά του Ρ. Φίτσο και του περιβάλλοντός του. Δυστυχώς οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί του επέτρεψαν να τοποθετήσει αντ΄ αυτού ομογάλακτο συνεργάτη του.
Eίναι βέβαια άξια μνείας τα εξής: αυτές οι χώρες έζησαν με μία έντονη κομμουνιστική καταστολή ενώ υπήρξαν εντός τους ισχυρά αντιεξουσιαστικά κινήματα, που καταπνίγηκαν κυριολεκτικώς εξαιρουμένης της περιπτώσεως του πολωνικού Γκτάνσκ και της Αλληλεγγύης. Στην Τσεχοσλοβακία – ενωμένη τότε – είχαμε την Άνοιξη με τον Αλεξέι Ντούμπτσεκ , στην Ουγγαρία τις απόπειρες του Νάγκι ενώ ο Βαλέσα τροφοδότησε όλο το μετακομμουνιστικό καθεστώς …από τον ίδιο που ήταν ένας νομοταγής υπερσυντηρητικός κοινοβουλευτικός , από τον αιρετικό πρώην κομμουνιστή Αντ. Μίεχνιτσκ ως τον Ταντέους Μαζοβιέσκι τον πρώτο ΠΘ μετά την πτώση του υπαρκτού, έναν έντιμο φιλελεύθερο καθολικό αντιστασιακό δημοσιογράφο.
Ωστόσο χαρακτηριστικά που χρήζουν μιας σύνθετης αναλύσεως επέτρεψαν να αναδυθούν στους ύστερους χρόνους εθνικιστικές δυνάμεις – όπως κι αν αυτοπροσδιορίζονται – που κατ' ουσίαν είναι τα αναστραμμένα είδωλα του σταλινισμού με την δολιότητα της παρουσίασης τους ως αναστολείς των Θεσμών εντός κοινοβουλευτισμού.
Στις περιπτώσεις του Βίζεγκραντ εύκολα εντοπίζει κανείς ποιοτικές ομοιότητες με τον Πουτινισμό, τηρουμένων των αναλογιών και των ιστορικο-εθνολογικών μνημών. Σάμπως η δομική ανελευθερία , η αντίθετη με την διδαχή των Φώτων να μπόλιασε τα συλλογικά ασυνείδητα , ώστε αυτά με προνεωτερικό τρόπο να αναδύονται .
Κορυφαίος Έλληνας πολιτικός είπε το αξέχαστο: ή αυτοί ή εμείς. Επειδή δεν νομίζω πως εντρύφησε στην Φιλοσοφία, είπε ενστικτωδώς αυτό που έγραψε καλλιεπώς ο προαναφερθείς Μπάουμαν. Είναι το Ασυνείδητο , που μιλά και εκφράζεται ..η ακατέργαστη πίστη θεολογικού χαρακτήρα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
