Του Νίκου Δ. Βιτώρου
Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών της 24-9-2017 έφερε μαύρα μαντάτα για τη γερμανική Σοσιαλδημοκρατία. Ο καταποντισμός του κόμματος του Μάρτιν Σουλτς μας κάνει να μιλάμε, τηρουμένων των αναλογιών, για "pasokification" του ιστορικού SPD. Η έλλειψη οράματος, σαφούς προγραμματικού λόγου και πειστικών απαντήσεων, στο ιστορικό πλαίσιο της αποδόμησης του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους, είναι πλέον σαφές ότι έχει οδηγήσει το μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής "κεντροαριστεράς" σε ραγδαία υποχώρηση ή και πολιτική ανυποληψία.
Είναι ακόμη ένα "καμπανάκι" κινδύνου (εμβελείας...Notre Dame,εν προκειμένω), ιδίως για αυτούς που θεωρούν ότι η προοδευτική απάντηση στην κρίση είναι μία ξαναζεσταμένη σούπα δημοσίων επενδύσεων, κοινωνικών παροχών και αναδασμού, μέσω της υψηλής φορολογίας των ανωτέρων εισοδηματικών στρωμάτων. Για όσους πιστεύουν ότι είναι εφικτή μία επιστροφή στις δοκιμασμένες συνταγές, χωρίς, ωστόσο, τα υψηλά πλεονάσματα του παρελθόντος και με τον αυξημένο ανταγωνισμό από τις δυναμικές αναδυόμενες οικονομίες. Για όσους ελπίζουν ότι το αναμάσημα ξεφτισμένων συνθημάτων και το πονηρό κλείσιμο του ματιού στα αριστερόστροφα αντανακλαστικά των παλαιών κεντροαριστερών ψηφοφόρων αρκούν για την επανάκαμψη της προοδευτικής παράταξης.
Είναι προφανές ότι οι παραπάνω επιλογές οδηγούν σε αδιέξοδο. Τόσο στην Ευρώπη, όπου η πτωτική τάση των εργατικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που επιχειρούν "αριστερή στροφή" παγιοποιείται, αλλά και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου η ρευστότητα διαμορφώνει ένα ούτως ή άλλως ασαφές τοπίο. Η λύση, για τον προοδευτικό χώρο, δεν είναι η εμμονική υπεράσπιση των ιδεολογικών αναφορών των περασμένων δεκαετιών. Αντιθέτως, το ζητούμενο είναι ένα νέο πλαίσιο συγκεκριμένων ιδεών και άμεσα υλοποιήσιμων προτάσεων. Μία προγραμματική πλατφόρμα που θα παρέχει τα κλειδιά για την έξοδο από τη στενωπό της ύφεσης, με τις απαραίτητες, θαρραλέες διαρθρωτικές αλλαγές του χρεωκοπημένου μας μοντέλου και προτεραιότητα την ιδιωτική οικονομία και την υγιή ανάπτυξη. Ένα νέο "συμβόλαιο" με την κοινωνία των πολιτών, στο οποίο, όμως, δεν θα περιλαμβάνονται όροι για την προστασία των συντεχνιακών προνομίων και την προάσπιση των κλειστών ομάδων συμφερόντων, αλλά θα κατοχυρώνονται εγγυήσεις για την καινοτομία, την ελεύθερη ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και τον απόλυτο σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων.
Όπως δείχνει εμφατικά το γερμανικό παράδειγμα, η σοσιαλδημοκρατία, όπως την ξέραμε, αποθνήσκει...Το στοίχημα είναι αν ο προοδευτικός χώρος θα αντιμετωπίσει την ιστορική στιγμή ως ευκαιρία ανασύνταξης και επαναπροσδιορισμού της ταυτότητάς του ή αν θα αφεθεί στη μοιρολατρική, παθητική παρατήρηση των εξελίξεων. Στην πρώτη εκδοχή, θα φυτέψουμε το σπόρο του νέου προοδευτισμού. Στη δεύτερη - και απευκταία - εκδοχή, λαϊκιστικές, δήθεν "αντισυστημικές" δυνάμεις θα μεταβολίσουν τα προϊόντα σήψης της παλαιάς, κραταιάς σοσιαλδημοκρατίας, δημιουργώντας τερατογενέσεις που θα μολύνουν το πολιτικό σύστημα.
Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο Metarithmisi.gr
