Του Νίκου Ρίζου
Ζούμε μία τραγωδία… Και δεν απέχει πολύ από το να την χαρακτηρίσει κανείς εθνική τραγωδία… Ενός λαός χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμούς… Ένας λαός μετέωρος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας… Ένας λαός αδιαβάθμητος κοινωνικά και κυρίως ιατρικά αφού κανείς δεν αποφασίζει εάν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους η με μονάδες μέτρησης… Και δεν αποφασίζουν όχι μόνο αυτοί που τον δανείζουν αλλά ούτε και αυτοί που τον κυβερνούν… Μιλάμε για ένα απόλυτο χάος όπου τα δημοσιονομικά μεγέθη έχουν γίνει συνώνυμα του μεγαλείου της ψυχής…
Το δυσθεώρητο χρέος είναι ίσης σημασίας με την νέκρωση της ζωής…Κάτι σαν τον φιλότιμο επιχειρηματία που λόγω χρεών εγκαταλείπει τα εγκόσμια και γκρεμίζεται από το ρετιρέ της πολυκατοικίας του… Η λογική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά καθώς βλέπει τον υπερήφανο έλληνα να γκρεμοτσακίζεται από το βάθρο της ανεμελιάς και της αξιοπρέπειας με ένα τρόπο που δεν του αξίζει…
Αυτή η χώρα ήταν πάντα μία χώρα που πορεύονταν επάνω σε ονειρικά συννεφάκια…Ελπίδας, αισιοδοξίας και κυρίως αξιοπρέπειας… Και δέστε που κατάντησε… Μετέτρεψε τον λαό της σε λαό πολιτικά οργισμένο αλλά αγωνιστικά η διεκδικητικά ανήμπορο… Όχι μόνο δεν διεκδικεί… Ούτε καν αποζητά… Έπαψε να ονειρεύεται αφού ο χώρος του ονείρου πληρώθηκε από τον αγώνα της επιβίωσης…
Έπαψε να ελπίζει αφού στα κατάβαθα της ψυχής του η ελπίδα του διαψεύστηκε χίλιες φορές… Διαψεύστηκε κοινωνικά, εκλογικά ίσως και φιλοσοφικά… Ούτε οι επιλογές του έφεραν αποτέλεσμα, ούτε οι ηγέτες του ανταποκρίθηκαν με τον τρόπο που εκείνος περίμενε να ανταποκριθούν…
Έπαψε να προσπαθεί… Να καλλιεργεί, να παράγει, να δημιουργεί… Πρωταρχικό και έσχατο μέλημα του είναι πλέον η διαρκής προσπάθεια να τα βγάλει πέρα…
Έπαψε να ερωτεύεται και να αγαπά… Να επικεντρώνει δηλαδή το συναίσθημα του σε ένα λουλούδι, σε μία γυναίκα, σε έναν άνθρωπο… Που τέτοια πολυτέλεια… Το σύνολο του συναισθήματος έχει πληρωθεί στους κόλπους της οικογένειας και μόνο σ΄ αυτή …
Έπαψε να γεννάει παιδιά… Γιατί ; Μα γιατί η γέννηση ενός παιδιού πρώτα ήταν η χαρά και ο στόχος μιας ζωής… Και τώρα είναι ένας Γολγοθάς αφού το να μεγαλώσεις ένα παιδί και να του δώσεις την ασφάλεια μίας μίνιμουμ προοπτικής σε γεμίζει αγωνία και άγχος αβάσταχτο... Που οδηγεί αυτό ; Σε μία χώρα που εδώ και χρόνια έγινε σουρωτήρι και χώρος διερχομένων, η αλλοίωση του πληθυσμού της είναι πλέον θέμα χρόνου…Σε λίγο θα μιλάμε για μία Ελλάδα χωρίς έλληνες…
Έπαψε πια να εμπιστεύεται τις αξίες με τις οποίες γενιές και γενιές μεγαλούργησαν στο γύρω του…Ολόκληρο το αξιακό του οικοδόμημα υπέστη μια πρωτοφανή πανωλεθρία…Δεν εμπιστεύεται τίποτε, δεν πιστεύει σε τίποτα…
