Από τις παραμονές των εκλογών του 2016 είχε δώσει, αναίσχυντα, απερίφραστα και ανενδοίαστα, ένα νέο νόημα και περιεχόμενο στο «Δημοκρατικό πολίτευμα: είναι αυτό που για την ανάδειξη των κυβερνώντων βασίζεται στη λαϊκή βούληση, εκφραζόμενη με εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων είναι σεβαστό (κάθε φορά που μας είναι αρεστό)».
Με εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους πλειοψήφησε παναμερικανικά ο Αλ Γκορ, στερήθηκε τη νίκη με ένα πέραν κάθε ηθικής ή λογικής, νομικής ή άλλης, πρωτόγνωρο δικαστικό πραξικόπημα, από αυτά που οι Λεβίτσκι και Ζίμπλατ αναγόρευσαν σε μοντέρνο και αποτελεσματικό τρόπο δολοφονίας των δημοκρατιών στις ημέρες μας, και όμως –προς χάριν προφανώς του συνταγματικού πατριωτισμού που έδωσε εθνική υπόσταση στη χώρα του- ανακοίνωσε ο ίδιος, ως pro tempore πρόεδρος της Γερουσίας, τη «νίκη» του αντιπάλου του!
Με εκατομμύρια ψήφους πλειοψήφησε παναμερικανικά η Χίλαρι Κλίντον, χάνοντας τελείως οριακά πλήθος κρισίμων πολιτειών, και αποδέχτηκε ασυζητητί το αποτέλεσμα…
Με σχεδόν έξι εκατομμύρια ψήφους μειοψήφησε ο «πορτοκαλί» και προκαλεί θεσμικοψυχολογικό εθνικό δράμα: εξαπολύει στους δρόμους τους προ-γλωσσικούς ή πάντως προ-νοητικούς γνωμακολούθους του (προσοχή: δεν λέω πως όλοι οι ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία), τους ενισχύει με προσωπική παρουσία όπου συμπεριφέρεται σαν πιθηκοειδής θυροφίλαθλος, υποδαυλίζει ουσιαστικά οδομαχίες που ίσως δεν αργήσουν, αλλάζει μετεκλογικά(!) με προσωπικά προσκείμενους φανατικούς όλη την πολιτική και φυσική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, εμφανίζεται ως θύμα σκοτεινών κύκλων -σε αυτό ρίχνουν νερό στον μύλο του οι πολιτικά άφρονες που τον έκοψαν στον αέρα- και αφήνει φόβους τρομακτικούς να παράγονται και φήμες εφιαλτικές να κυκλοφορούν. Χωρίς φυσικά να απαντάει γιατί γιατί οι «σκοτεινοί κύκλοι» δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τη νίκη του το 2016 –ως εξίσου αντισυστημικό και απεχθή τον έβλεπαν και τότε- αλλά τα κατάφεραν τώρα, που ελέγχει όλους τους νευραλγικούς μηχανισμούς…
Γιατί το κάνει;
Γιατί αυτό υπαγορεύεται από το άρρωστο υπερτροφικό Εγώ του;
Γιατί είναι πραγματικά στις προθέσεις του να καταστήσει το στρατιωτικό πραξικόπημα τη φυσική εξέλιξη και κατάληξη μιας Αμερικής που αποδέχτηκε προ εικοσαετίας το δικαστικό πραξικόπημα;
Γιατί θέλει να διαπραγματευθεί με τον Μπάιντεν την υποδόρια απειλή -ή την τελική αναγνώριση του αποτελέσματος, η οποία θα καθιστούσε τη χώρα ευκολότερα κυβερνήσιμη από τον νικητή- προκειμένου να διασφαλίσει ατιμωρησία για τις όχι ευάριθμες ποινικές εμπλοκές του; Στις οποίες, υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να προστεθεί -πέραν των ήδη γνωστών, συχνά «πιπεράτων»- η παράδοση μυστικών εθνικής ασφαλείας στον Λαβρώφ! Που προκάλεσε τη θυελλώδη αντίδραση των μεγάλων κεφαλών των ΕΔ της χώρας και στην οποία αναφέρθηκε ακόμη και ο στρατηγός Μακ Μάστερ, πρώην σύμβουλός του επί θεμάτων εθνικής ασφαλείας, σε συνέντευξη που πρόσφατα έδωσε στον Στήβεν Σακύρ του BBC…
Πολλώ μάλλον βέβαια που αυτή η προεδρική «πράξη αβροφροσύνης» προς τον Πούτιν θα μπορούσε πολύ εύκολα να συνδεθεί με τις –μάλλον όχι μόνον- φήμες για προεκλογική βοήθεια το 2016 του ρώσου ηγεμόνα προς τον υπερατλαντικό θαυμαστή του (ο οποίος άλλωστε είναι θαυμαστής κάθε αυταρχικού ηγέτη ανά την υφήλιο, έστω και αν κάποιοι από αυτούς έχουν συγκροτήσει σύστημα εξόντωσης των αντιπάλων τους…). Ή ακόμη να συνεξετασθεί με τη διευκόλυνση της αύξησης γεωπολιτικής επιρροής που κατακτά η Μόσχα, κατευθύνοντας σε διάφορα πεδία την Τουρκία (κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα πως δεν είναι αλήθεια ότι επί κυβέρνησης Τραμπ δεν έγιναν πόλεμοι, απλώς έγιναν δια παρενθέτου κράτους*)…
Συμπέρασμα. Για το «προαναγεννησιακό ον» που λειτούργησε και ως διχαστής του λαού του («θα μετρούσαμε λιγότερους νεκρούς από τον covid, αν δεν καταμετρούσαμε τις προσκείμενες στους Δημοκρατικούς πολιτείες», είπε!), αλλά και ως δολοφόνος του (στις ΗΠΑ υπάρχουν αναλογικά προς τον πληθυσμό σχεδόν δεκαπλάσιοι νεκροί από τον ιό, σε σχέση με την «αποτυχημένη» κατά τον Αλέξη Τσίπρα Ελλάδα του Μητσοτάκη…) θα μπορούσε άνετα να γίνει δεκτό αυτό που κάπου εγράφη: «Η Αμερική δεν είναι άρρωστη επειδή κυβερνάται από τον Τραμπ, κυβερνάται από τον Τραμπ επειδή είναι άρρωστη». Και ηθικά και θεσμικά και πολιτικά άρρωστη θα έλεγα. Σκεφθείτε μόνο πως το δικαίωμα οπλοφορίας έχει συνταγματική κατοχύρωση στις διατάξεις –τις πρώτες 10 τροπολογίες του 1791- που αναφέρονται ως bill of rights… Ότι τα τελευταία 30 χρόνια οι Ρεπουμπλικάνοι πλειοψήφησαν μόνο στις εκλογές του 2004, αλλά κυβερνούν το μισό απ’ αυτό το διάστημα… Και ότι το δικαίωμα της μειοψηφίας να δίνει κυβερνήσεις είναι επίσης συνταγματικά κατοχυρωμένο, τη δε αλλαγή και εν προκειμένω του Συντάγματος –αδύνατη καθότι ασύμφορη και στις μικρές πολιτείες και στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα-έχουν τη δυνατότητα να παρεμποδίσουν 13 πολύ μικρές πολιτείες, δηλαδή κάπου το 3% του πληθυσμού της χώρας.
Άρα… Μπορεί μεν η υγιής Αμερική να έκανε μια τεράστια προσπάθεια θεραπείας της χώρας, αλλά τα καρκινικά κύτταρα έχουν πολύ ευρέως διαχυθεί στο σώμα της. Και οι δημογραφικές εξελίξεις μπορεί να κάνουν στις εκλογές του 2024 –εφόσον πορευτούμε ομαλά σε αυτές και δεν αλλάξουν τον πολιτικό προσανατολισμό του Τέξας- οι Δημοκρατικοί να χρειάζονται 10 εκατομμύρια ψήφους υπεροχή για να κερδίσουν.
- Επ’ αυτού παρενθετικά: Με ένα συγκροτημένο άρθρο του στα Νέα ο ναύαρχος Διακόπουλος αναδεικνύει πόσο μικρότερη ζημιά θα είχε υποστεί η Αρμενία, αν ήταν λιγότερο αδιάλλακτη. Κάτι μου θυμίζει…
