Του Γιάννη Κ. Καρούζου*
Η κυβέρνηση σήκωσε ψηλά τον πήχη της άμυνάς της στη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς σε σχέση με το λεγόμενο νέο εργασιακό. Θεωρεί ευκταία την επαναφορά στα αυτονόητα, όπως αυτάρεσκα υποστηρίζει η νέα ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας: την επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, την αποφυγή αύξησης του ορίου των ομαδικών απολύσεων, την αποφυγή αλλαγής του συνδικαλιστικού νόμου, την επαναφορά του συστήματος καθορισμού του κατώτατου μισθού στη διαδικασία καθορισμού του όπως πριν τα μνημόνια κλπ κλπ.
Της διαφεύγει όμως ότι η ίδια είχε δεσμευτεί με το προηγούμενο τρίτο μνημόνιο, που η ίδια κατάρτισε και ψήφισε, στον αποκλεισμό μίας τέτοιας επιλογής, δηλαδή της επιστροφής σε πρακτικές προ των μνημονίων, όπως ξεκάθαρα απεικονίζεται στο σχετικό νομοθετικό κείμενο που σήμερα ισχύει.
Αυτά αποτελούν τις δικές της κόκκινες γραμμές, μίας πολιτικής χωρίς όραμα, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς μετρήσιμα άμεσα αποτελέσματα που όμως έχει ανάγκη ο κόσμος της εργασίας και η χώρα. Η κυβέρνηση κλείνει το μάτι στο ακροατήριό της και καλλιεργεί την επικοινωνιακή εικόνα ότι –δυστυχώς–, πλέον, το πρόβλημα στη διαπραγμάτευση, ύστερα από τη δική της ανάπτυξη των κόκκινων γραμμών, εκφεύγει των τεχνικών κλιμακίων των θεσμών και ανάγεται σε αμιγώς πολιτικό επίπεδο. Με βάση όμως ποια εθνική πολιτική; Πότε η ίδια την σχεδίασε; Πότε την ανέπτυξε στην κοινωνία; Πώς την «οχύρωσε» με επιχειρήματα στην αποτελεσματικότητά της; Ποια είναι τα μετρήσιμα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής της και σε ποιο βάθος χρόνου εκείνα των κόκκινων γραμμών της;
Αγνοείται το όραμα της κυβέρνησης στα εργασιακά. Δηλαδή σε έναν τομέα που η χώρα έχει πρώτιστη ανάγκη να βρεθούν τώρα λύσεις και να αναπτυχθούν εθνικές - μπλε γραμμές μεταρρυθμιστικής πολιτικής άμεσης αποτελεσματικότητας, πανεθνικού χαρακτήρα, που θα σήκωνε πολλά πρωθυπουργικά διαγγέλματα στην προβολή της.
Σήμερα η χώρα δεν έχει ανάγκη μόνο από τα «αυτονόητα», που αποτελούν μπαλώματα στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και στη ζούγκλα που κυριαρχεί στα εργασιακά.
Σήμερα η αγορά εργασίας μαστίζεται από ένα κυρίαρχο ανεπίλυτο πρόβλημα: Την ανεργία. Για μία ακόμη φορά όμως λείπει το εθνικό σχέδιο. Η απουσία μίας ολοκληρωμένης πολιτικής με αντίμετρα και πραγματικές μεταρρυθμίσεις, που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Είναι διαπιστωμένο ότι το εργασιακό αποτελεί μόλις το 5,6% στους δείκτες που καταμετρούν τα «εμπόδια» στην ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας στη χώρα μας.
Προηγούνται πολλά σοβαρότερα, όπως αυτό της γραφειοκρατίας (26%), της πρόσβασης στη χρηματοδότηση (19,8%), της διαφθοράς (11,6%). Καμία σύζευξη πολιτικών στους συγκεκριμένους τομείς μέχρι σήμερα δεν υπάρχει. Οι γραμμές όμως της κυβέρνησης παραμένουν κόκκινες στο εργασιακό! Πώς θα αντιμετωπιστεί η αποκλιμάκωση της ανεργίας, η οποία, προκειμένου να επιστρέψει στο 7,9% του 2008, θα χρειαστεί περί τα 20 έτη; Πώς θα δημιουργηθούν νέες θέσεις απασχόλησης, όταν οι ιδιωτικές επενδύσεις φτάνουν μόλις το 7,7% του ΑΕΠ και από το 2007 μειώθηκαν κατά 73,3%. Πόσο οι κόκκινες γραμμές και μόνο αυτές, που αναπτύσσει η κυβέρνηση, αποτελούν ανάχωμα σε όλα αυτά; Με ποιον τρόπο τα αντίμετρα (sic) της κυβέρνησης θα εξαλείψουν το πρόβλημα της καθυστέρησης των πληρωμών από 1 - 15 μήνες σε περισσότερους από 900.000 συμπολίτες μας του ιδιωτικού τομέα;
Τα πράγματα θα πρέπει να κατανοηθούν ως σύνθετα για να θεωρηθούν στη συνέχεια «αυτονόητα». Από κόκκινες γραμμές χορτάσαμε. Από εθνικές πολιτικές έχει ανάγκη ο τόπος και με βάση τα αποτελέσματα αυτών άπαντες κρίνονται.
Αυτοσχεδιασμοί και επιμέρους υποχωρήσεις ή παραχωρήσεις σε μία απορρυθμισμένη αγορά εργασίας χωρίς εθνικές - μπλε γραμμές μίας συνολικής πολιτικής οδηγούν στην αποτυχία.
* Ο κ. Γιάννης Καρούζος είναι εργατολόγος.
