Μόλις χθες γράφαμε, σχολιάζοντας τα ευρήματα της έρευνας της Public Issue για τις τάσεις της ελληνικής κοινής γνώμης για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ότι το ποσοστό που δηλώνει δυσαρεστημένο από τη στάση που κρατάει η κυβέρνηση σε σχέση με αυτό που δηλώνει ικανοποιημένο, δημιουργεί τον συνειρμό των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών όπως αυτές αποτυπώθηκαν στο δημοψήφισμα του 2015.
Η δημοσκόπηση της Metron Analysis που παρουσιάστηκε χθες το βράδυ στο MEGA, έρχεται να συμπληρώσει μια ανησυχητική εικόνα.
Στον δείκτη εκτίμησης (και όχι στον δείκτη πρόθεσης) ψήφου η Metron υπολογίζει το ποσοστό 5,9% για την Ελληνική Λύση και ένα 2,9% (δηλαδή πολύ κοντά στο 3%) στο κόμμα του καταδικασμένου και φυλακισμένου Ηλία Κασιδιάρη.
Στήνεται ένα πολιτικό σκηνικό με ποιοτικά χαρακτηριστικά 2012 αλλά όχι στην ίδια έκταση, το βαφτίζουμε «μίνι 2012», που τροφοδοτείται από τα γεγονότα της πανδημίας (περιοριστικά μέτρα, εμβολιασμοί και η άρνησή τους) και τα γεγονότα στην Ουκρανία.
Υπάρχουν και οι σταθεροί, «χρόνιοι» παράγοντες που τροφοδοτούν τη δημιουργία του κλίματος αντισυστημισμού: τα φιλορωσικά ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας, οι σκληρά συντηρητικοί κύκλοι της Εκκλησίας της Ελλάδος, η χλιαρή στάση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ απέναντι στην εισβολή και η ουσιαστική στήριξή της από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ενώ δηλαδή το ρεύμα του αντισυστημισμού εκφράζεται επισήμως από συγκεκριμένους φορείς, η έλλειψη ενιαίου μετώπου από το δημοκρατικό τόξο, όπως αυτό ορίζεται από τη Νέα Δημοκρατία, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, αφήνει χώρο στον αντισυστημισμό να «αναπνεύσει» πολιτικά και δυνητικά να μεγεθυνθεί.
Στην εξίσωση αυτή θέλουμε να προσθέσουμε και τον παράγοντα «προεδρικές εκλογές στην Κύπρο» που κινητοποιούν τους γνωστούς μηχανισμούς του βαθέος κράτους, τους θιασώτες της διπλωματίας της στασιμότητας στις σχέσεις μας την Τουρκία και των εξαρτημένων δημοσιογραφικών ανακλαστικών που ήδη έχουν επανακάμψει δριμύτεροι απολαύσαμε ένα πρώτο, σχετικό, «σόου» με αφορμή τη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν.
Το σκηνικό αυτό δημιουργεί νέες προκλήσεις στον δημοκρατικό κόσμο της χώρας όπως αυτός περιγράφεται στην ιστορική του συσπείρωση στο «Μένουμε Ευρώπη».
Δεν είμαστε στο 2012 οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Πλέον, όλα τα μεγάλα κόμματα της εποχής έχουν κυβερνήσει και δεν μπορούν να κουνάνε το δάχτυλο, ηθικολογώντας περί πολιτικής ανενόχλητα.
Ακόμα, τα χρόνια διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία, ενώ ήταν γεμάτα από κρίσεις και «συνθήκες επείγοντος» αφήνουν μέχρι και τη στιγμή που πληκτρολογούμε αυτές τις γραμμές, μια αίσθηση σταθερότητας παρόλα τα λάθη που έγιναν και τους κακούς χειρισμούς της κυβέρνησης, ιδιαίτερα εκεί που ενοχλεί πολύ τους κεντρώους: στους θεσμούς, τον τρόπο διακυβέρνησης και κάποιες μεθοδεύσεις. Το Κέντρο δεν είναι ένα σημείο ανάμεσα στα δύο άκρα. Με όρους πολιτικής, Κέντρο σημαίνει τρόπος διακυβέρνησης.
Ακόμα, δεν χωράει την παραμικρή αμφιβολία το γεγονός ότι παρά τα προβλήματα, οι μνήμες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που χαρακτηρίστηκε από ερασιτεχνισμό, ιδεοληπτικές εμμονές και ασυναρτησία σε συνδυασμό με τη δραματική βελτίωση που επέφεραν στην καθημερινότητα των Ελλήνων οι εφαρμογές της ψηφιακής διακυβέρνησης αλλά και άλλες παρεμβάσεις όπως η μείωση των φόρων, δημιουργούν μια αίσθηση σιγουριάς.
Η απροθυμία για «νέες περιπέτειες» είναι ακόμα ισχυρή και αυτό αποτυπώνεται σε όλες, ανεξαιρέτως, τις έρευνες κοινής γνώμης γιατί παρά την πτωτική τάση, τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας παραμένουν εντυπωσιακά υψηλά εάν και το διακύβευμα είναι η αυτοδυναμία και εμείς τουλάχιστον δεν έχουμε λόγο να μην το αναγνωρίσουμε και ας στεναχωρεί αυτό κάποιους φίλους και πολιτικά συγγενείς στο Κέντρο.
Όμως, δεν είναι μόνο οι πολιτικές συνθήκες διαφορετικές και ας δημιουργεί το παρόν συνειρμούς του πρόσφατος παρελθόντος.
Και ο κόσμος του Κέντρου δεν είναι ο ίδιος. Δεν είναι αλαφιασμένος, παραζαλισμένος από την αιφνιδιαστική κατάρρευση για την οποία κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει. Ο κόσμος του Κέντρου έχει αποκτήσει λόγο, έχει εξασκηθεί στην αντιπαράθεση με επιχειρήματα, έχει αληθινή πολιτική υπόσταση και είναι πιο δικτυωμένος από ποτέ.
Αυτή τη φορά κανείς δεν μπορεί να πάρει «στο κυνήγι» του δημοκράτες Έλληνες.
Οι νέες προκλήσεις λειτουργούν πάντα και ως ιστορικές ευκαιρίες: αυτή τη φορά ο κόσμος του Κέντρου οφείλει να συγκρουστεί ανοιχτά και σε βάθος, δηλαδή με όρους πολιτικούς με τις δυνάμεις της αντιμεταρρύθμισης, της συντήρησης δηλαδή, με το φαιοκόκκινο μέτωπο.
Η ευκαιρία είναι εδώ και δεν πρέπει να χαθεί.
