Του Σάκη Μουμτζή
Αναμφίβολα η Νέα Δημοκρατία είναι ένα μεγάλο κόμμα με βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Το έδειξε όταν στάθηκε όρθια στην καταιγίδα των μνημονίων με 29%, τη στιγμή που το άλλο μνημονιακό κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, καταβαραθρωνόταν. Οι αντοχές αυτές οφείλονταν σε δύο κυρίως λόγους.
Πρώτον: η κοινωνική βάση της συντηρητικής* παράταξης έχει ιστορικά ισχυρά θεμέλια, καθώς έχει εγκολπωθεί τις αξίες και τα ιδεολογήματα που αποτελούν τις καταστατικές αρχές αυτού του χώρου. Έτσι ένα συμπαγές ιδεολογικοπολιτικό γονιδίωμα βρίσκεται εγγεγραμμένο στον σκληρό πυρήνα του Συναγερμού, της ΕΡΕ,της Νέας Δημοκρατίας, μια άφθαρτη συγκολλητική ουσία που αποτρέπει τις κεντρόφυγες δυνάμεις να δράσουν. Γι΄ αυτό και η βάση της παράταξης δεν επέτρεψε ποτέ οι αποχωρήσεις και οι διαγραφές στελεχών να μετατραπούν σε διάσπαση του κόμματος, γιατί αυτή πάντα ακολουθούσε τον νόμιμο αρχηγό. Οι απλοί άνθρωποι που ήταν δεμένοι με τις αρχές του συντηρητικού χώρου –αγάπη για την πατρίδα, την οικογένεια, την εργασία, την πειθαρχία, τη θρησκεία– επέβαλλαν με τη συμπεριφορά τους την ενότητα του κόμματος.
Δεύτερον: H ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας μετά την ήττα του 2009 δεν «ξεκατινιάστηκε». Περιφρούρησε, όπως έπρεπε, το κύρος και την προσωπικότητα του ηττημένου πρωθυπουργού, που με τη σειρά του, δια της μονίμου σιωπής, βοήθησε κι αυτός στο ήρεμο εσωκομματικό κλίμα. Η αφωνία του Κώστα Καραμανλή, που τόσο προκαλεί τους εκτός Νέας Δημοκρατίας ευρισκόμενους, ήταν και είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ενότητα της παράταξης και την αποφυγή της εσωστρέφειας.
Χάρη σε αυτούς τους δύο λόγους η Νέα Δημοκρατία είναι σήμερα η μόνη ισχυρή και συγκροτημένη δύναμη του αστικού χώρου και αποτελεί το τελευταίο ανάχωμα στο τσούρμο των μαρξιστών. Μάλιστα υπό τη νέα ηγεσία διαθέτει μια δημοσκοπική δυναμική που καθιστά βέβαιη την εκλογική της νίκη. Όμως για να την σιγουρέψει πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω. Ας δούμε τι είναι αυτό και αν γίνεται.
Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα το οποίο κουβαλά τη φυσιολογική φθορά των πολυετών διακυβερνήσεων, που αποτυπώνεται και στην κούραση που εκπέμπουν μερικά πρωτοκλασάτα στελέχη της. Αυτό είναι γνωστό. Η Νέα Δημοκρατία, λοιπόν, θα πορευθεί με τις αμαρτίες της. Άλλωστε, άμωμο και άσπιλο κόμμα εξουσίας δεν υπάρχει. Συγχρόνως, επειδή είναι μεγάλο κόμμα, θα κάνει τα βήματα προς τα εμπρός με συγκλίσεις και συναινέσεις και όχι με ρήξεις και τομές, που είναι ίδιον των μικρών κομμάτων τα οποία είναι μπολιασμένα με το μικρόβιο της ιδεολογικής καθαρότητας και τη νοοτροπία της σέχτας. Οι συμβιβασμοί και οι μεγάλες πλειοψηφίες χαρακτηρίζουν τα «ανοικτά» φιλελεύθερα κόμματα. Οι διαγραφές και η εσωστρέφεια τα γκρουπούσκουλα του 1,5 - 2%.
Άλλωστε δεν πρέπει να λησμονούμε πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν εξελέγη πανηγυρικά από τον πρώτο γύρο. Μάλιστα σε αυτόν υστερούσε περίπου 10 μονάδες από τον κύριο αντίπαλο του και στον δεύτερο γύρο η νίκη του ήταν καθαρή μεν, με μικρή διαφορά δε. Το ότι ήταν αουτσάιντερ και κέρδισε δεν αναιρεί αυτές τις διαπιστώσεις. Ως εκ τούτου, είναι υποχρεωμένος να κινηθεί προσεκτικά, με σύνεση και με συναινετικές διαδικασίες να βάλει τη δική του σφραγίδα στη φυσιογνωμία και την πολιτική πρακτική του κόμματος.
Όσοι ζητούν από τον Κυριάκο το «εδώ και τώρα» και γκρινιάζουν και μεμψιμοιρούν που δεν το κάνει φαίνεται πως αγνοούν τη λειτουργία των μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Κάθε τολμηρό, μεταρρυθμιστικό βήμα αν δεν στηρίζεται σε πλατιές εσωκομματικές συναινέσεις, θα αποτύχει και στην κοινωνία. Θα είναι υπονομευμένο από την αφετηρία του. Γι΄ αυτό χρειάζεται λίγο χρόνο ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας για να σχηματίσει την ηγετική ομάδα, που μαζί με τα ιστορικά στελέχη του κόμματος θα δώσουν την τελική μάχη.
Η μουρμούρα, οι τακτικισμοί, η ηττοπάθεια δεν βοηθούν σε αυτήν τη μάχη. Αυτό που το έχουμε καταλάβει όσοι δεν είμαστε ενταγμένοι στη Νέα Δημοκρατία φαίνεται πως δεν το κατάλαβαν κάποια στελέχη της.
* Χρησιμοποιώ τον όρο με την κατά σύμβαση σημασία του, γνωρίζοντας βέβαια πως από τη συντηρητική παράταξη προέκυψαν πολλές φορές προοδευτικές πολιτικές.
