Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Η πόλη και τα σκυλιά» είναι το καλύτερο μυθιστόρημα του περουβιανού νομπελίστα, Λιόσα. Οι έφηβοι ήρωες του βιβλίου είναι «τα σκυλιά», που πρέπει να ενσωματωθούν έπειτα στην «πόλη», στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Κανένας από αυτούς δεν διακρίνεται για την ηθική του ακεραιότητα και όλοι τους ενεργούν με βάση τους κώδικες που έχουν θεσμοθετήσει οι προγενέστεροι δόκιμοι και οι βαθμοφόροι της Σχολής. Είναι εγκλωβισμένοι σ'' ένα σύστημα κανόνων όπου η βία, η καταπίεση, ακόμη και το έγκλημα μπορούν να έχουν θέση, αρκεί να μην απειλούν τη σταθερότητα του γενικού οικοδομήματος, της κυρίαρχης συστημικής ιδεολογίας!
Διάβασα το μυθιστόρημα του αριστερού, σημειωτέον, Λιόσα, μετά από ένα άρθρο του («Το Χαρακίρι» ) στην εφημερίδα Ελ Παίς τον Φεβρουάριο του 2015. Εκεί έκανε παραλληλισμούς για την Ελλάδα, με χώρες της Λατινικής Αμερικής: «Οι Ιάπωνες ευγενείς πια δεν αυτοκτονούν, αλλά η θυσιαστική τελετουργία τους παραμένει ζωντανή, και πλέον είναι συλλογική. Σ' αυτήν έχουν επιδοθεί χώρες όπως η Αργεντινή και η Βενεζουέλα. Τώρα, είναι η σειρά της Ελλάδας ».
Και πιο κάτω γίνεται ακόμα συγκεκριμένος και επίκαιρος: χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ «ένα δημαγωγικό, λαϊκίστικο αριστερό κόμμα», υποστηρίζει ότι υποσχέθηκε στους Έλληνες «μια Επανάσταση και τον Παράδεισο». Επίσης, σχολιάζοντας το κατασκεύασμα του «αντιγερμανισμού» που είχε αναπτυχθεί, το ερμηνεύει λέγοντας ότι μόνο η διάδοση των στερεοτύπων και των ιδεολογικών μύθων εξηγεί το φαινόμενο της φροϊδικής μεταβίβασης που κάνει την Ελλάδα να μέμφεται την Γερμανία για την καταστροφή που της προξένησαν οι πολιτικοί της…
Φτάσαμε, αισίως, στο Μάιο του 2017, διάγοντας 2,5 χρόνια «επανάστασης». Και όπως ήταν φυσικό, ούτε μνημόνια σκίσαμε ούτε Γερμανούς ξεφτιλίσαμε ούτε μετακινήσαμε τη χώρα να την πάμε κάπου μεταξύ Κάμελοτ και Ατλαντίδας. Τα «σκυλιά» του Λιόσα προσποιήθηκαν ότι επαναστάτησαν και στο τέλος, εντάχθηκαν πλήρως στην «πόλη» και στις αξίες, της οποίας, άλλωστε, γαλουχήθηκαν από μικρά…
Το μόνο που συνέβη, στην πραγματικοτητα, ήταν η ακόμα μεγαλύτερη ηθική κατάπτωση της κοινωνίας. Ο πλήρης εκχυδαϊσμός της πολιτικής ζωής, ο διχασμός, η απαξίωση της πραγματικότητας και η παραίτηση από κάθε κυρίαρχη πολιτική διαχείριση στην οικονομία.
Υπάρχουν βέβαια, μέσα στο σύστημα – αυτό που εξέθρεψε τα «σκυλιά»- κάποιοι που «δικαιώνονται» από την μετάλλαξη των «επαναστατών» σε υποτακτικούς «γερμανοτσολιάδες». Νομίζω είναι εξίσου τραγικοί με τους ίδιους τους σημερινούς θύτες. Και εξαρετικά προκλητικοί, δεδομένου ότι είναι συνένοχοι στο έγκλημα που βιώνουμε τώρα. Γιατί, είναι δικό τους δημιούργημα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Και μολονότι ο εξευτελισμός τους συνεχίζεται, η κοινωνία δεν πρόκειται να απαλλαγεί εύκολα από τον ξετσίπωτο αμοραλισμό που εμπέδωσε στο DNA της.
Εν ολίγοις, και τέταρτο μνημόνιο θα ψηφίσουν και πέμπτο και όσα άλλα χρειαστεί, προκειμένου να μείνουν στην αμαρτωλή «πόλη» που τόσο πολέμησαν πριν πάρουν την εξουσία. Ναι σε όλα θα πουν και δεν θα ντρέπονται. Μιας και είναι τόσο εύκολοι στο να υιοθετούν άλλοθι και να κατασκευάζουν ιδεολογίες και συνθήματα.
Τελευταίοι όμως, και εξίσου ένοχοι πρωταγωνιστές είναι κάποιοι άλλοι. Όλοι αυτοί «οι χρήσιμοι ηλίθιοι» που συσσωρεύουν μέσα τους την αυταπάτη τους και προσποιούνται τον ανήξερο για την ψήφο τους. Κρυμμένοι πίσω από το υποκριτικό ξέσπασμα μίσους για το σύστημα στο οποίο επιθυμούν και οι ίδιοι να προσχωρήσουν αλλά δεν μπορούν…
Τώρα πια το κακό έγινε. Τα τείχη χτίζονται χωρίς ήχο κτιστών. Και η συνέχεια μπορεί να γίνει ακόμα πιο δραματική. Γιατί όσο περισσότερο εθίζεται ο «τοξικομανής» στην εξουσία άλλο τόσο θα λυσσάξει όταν έρθει η ώρα να την εγκαταλείψει. Πιο πολύ ίσως, κι από τα «σκυλιά» στην «πόλη» του Λιόσα…
