Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρέλαβε ένα κόμμα που δεν του αρέσει. Είναι φανερό ότι όσα έζησε μέχρι τώρα, στην προσωπική του ωρίμανση, δεν ταιριάζουν πολύ με το στιλ του. Δεν μπορώ να ξέρω πως θα εξελιχθεί ιστορικά το εκτόπισμά του- έχουμε ζήσει πολλές διαψεύσεις- αλλά τουλάχιστον, δείχνει να μην «υπομένει» πια τις παράλογες καταστάσεις.
Όλα όσα έγιναν προχθές στις εκλογές της ΟΝΝΕΔ, σε άλλες εποχές θα περνούσαν απαρατήρητα. Το πολύ πολύ, να καλούσε ο πρόεδρος στο γραφείο του, τους αντιπάλους για να τους συμβιβάσει, προκειμένου να μπουν πιο γρήγορα, κάτω από το χαλί τα προβλήματα.
Ο Κυριάκος όμως, δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν τους αναγνωρίζει και πως μετά το συνέδριο, θα επανιδρύσει σε νέα βάση την νεολαία του κόμματος. Όπως και να το δεις, είναι μια θετική αντίδραση, μέσα στον αμοραλισμό της απάθειας και της συγκάλυψης των πάντων εν ονόματι της κομματικής «ενότητας». Προσωπικά, θα ήθελα να ανακοινώσει ότι απλά η κομματική νεολαία διαλύεται, αφού στην πραγματικότητα, δεν συντρέχει κανένας λόγος για την ύπαρξή της. Επειδή όμως, το πολιτικό σύστημα ζει ακόμα την περίοδο των τεράτων ως την αναγέννησή του, ας μην είμαστε υπερβολικοί. Τουλάχιστον, ας στείλει σπίτι τους όλους τους εγκάθετους νεαρούς «φυλάρχους» που μοστράρουν την κομματική ταυτότητα σε πανεπιστήμια και χοροεσπερίδες.
Πέρα όμως, από την μελλοντική τύχη της ΟΝΝΕΔ, η κατάσταση γενικότερα με τις νεολαίες των κομμάτων θα πρέπει να αλλάξει. Δεν είμαστε οι μόνοι με οργανωμένους νέους σε κομματικά όργανα και σε πανεπιστήμια, αλλά σίγουρα, είμαστε οι μοναδικοί που εκφυλίσαμε τόσο πολύ τον θεσμό. Έτυχε να γνωρίσω από κοντά ομάδες φοιτητών που ανήκουν σε κόμματα, σε τρεις χώρες: στη Γερμανία, στην Φινλανδία και στην Γαλλία. Οι πιο «κομματικοί» είναι στη Γερμανία αλλά τους χαρακτηρίζει μία απίστευτη σοβαρότητα (συμμετέχουν σε όργανα του πανεπιστημίου και παίρνουν ώριμες αποφάσεις) και οι πιο «συγγενείς» στο δικό μας ύφος είναι οι Γάλλοι (αυτοί όμως δεν έχουν επιρροή).
Οι δικοί μας «νεολαίοι» ως τώρα, γεννήθηκαν μέσα από την καθοδήγηση που υπαγόρευε η στράτευση στην κομματική σκοπιμότητα. Το πρότυπο οργάνωσης που όλοι ζήλευαν ήταν η ΚΝΕ και οι αυστηρές δομές της. Ποτέ βέβαια δεν μπόρεσαν να τις ξεπεράσουν αλλά κατάφεραν να δημιουργήσουν δυναμικές σφαίρες επιρροής στα δίκτυα της κομματικής διείσδυσης, όπως ακριβώς πρότεινε η καθοδήγηση της ιεραρχίας. Ειδικά η ΟΝΝΕΔ υπήρξε η πιο δημοφιλής οργάνωση νεολαίας της Μεταπολίτευσης, αφού διέθετε μεγάλο έρεισμα μέσα στα πανεπιστήμια.
Όλα αυτά όμως, έπαιζαν κάποιο ρόλο – όχι έντιμο και παραγωγικό για την κοινωνία- μέχρι την δεκαετία του ΄90. Από τότε ως τώρα, οι ομάδες των νέων στα κόμματα έχουν μετεξελιχθεί σε κλειστούς κύκλους «ειδικής» δικαιοδοσίας για προσωπικό όφελος των μελών τους. Κάποιοι έκαναν προσηλυτισμό ανατροπής της αστικής ιδεολογίας και οι αντίπαλοί τους, προσέφεραν δίκτυα διευκολύνσεων ή λειτουργούσαν σαν τουριστικά γραφεία, οργανώνοντας εκδρομές και εκδηλώσεις σε μπαρ και σκυλάδικα.
Ας ξεκινήσει λοιπόν, μια προσπάθεια διάλυσης των κομματικών νεολαιών. Τουλάχιστον, ας δημιουργηθεί ένα νέο αυστηρό καταστατικό που να προβλέπει κανόνες λειτουργίας και δεοντολογία στις δράσεις. Κυρίως όμως να κρατάει τις ομάδες αυτές, μακριά από σχολεία και πανεπιστήμια. Μπορεί να μη συμβαίνει έτσι στη Γερμανία αλλά εμείς βιώνουμε έναν πρωτόγνωρο εκφυλισμό των θεσμών και έχουμε ανάγκη από διαφορετική αντιμετώπιση.
Προτείνω επίσης μία άμεση και δημόσια συνεννόηση των «λογικών» ή τουλάχιστον «λογικοφανών» κομμάτων ώστε να ορίσουν από κοινού τους περιορισμούς και τις αρμοδιότητες της νεολαίας τους. Μια τέτοια συναίνεση απέναντι στις «αμαρτίες» του παρελθόντος, θα διευκολύνει τα κόμματα να πείσουν την κοινή γνώμη, για την διάθεση των μεταρρυθμίσεων στην εσωτερική τους λειτουργία. Θα δώσει μια νέα διάσταση εμπιστοσύνης, την οποία έχει ανάγκην η κοινωνία για να αισθανθεί κάποιον στοιχειώδη σεβασμό, στις αλλαγές που οι πολιτικοί οργανισμοί ευαγγελίζονται αλλά σπάνια αποδεικνύουν έμπρακτα.
Κι αν πράγματι, θέλουν τους νέους συμπαραστάτες στην προσπάθειά τους, ας τους εντάξουν σε δημιουργικά σχήματα επιστημονικής έρευνας, παραγωγής πολιτικής μέσα από ινστιτούτα προβληματισμού ή πολιτιστικών δράσεων. Όχι όμως, με τη στρατολόγηση ομάδων κρούσης του παρηκμασμένου κομματικού μηχανισμού.
Οι εποχές άλλαξαν όπως και οι νέοι. Είναι ώρα να αλλάξουν και τα ίδια τα κόμματα. Κάτι περισσότερο, αξίζουν οι νέες γενιές που έρχονται να διοικήσουν τη χώρα…
