Του Σάκη Μουμτζή
Προσπερνώ τους πανηγυρισμούς των υπουργών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Προσπερνώ και τη, σοβιετικού τύπου, προπαγάνδα της κρατικής τηλεόρασης και των ξεδιάντροπων «δημοσιογράφων». Προσπερνώ και την αδικαιολόγητη αμηχανία των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Τους έπιασαν στον ύπνο οι επικοινωνιολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Στέκομαι στη διαπίστωση, πως έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση και να δρομολογηθούν οι διαδικασίες για την ένταξη της Ελλάδος στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Η μέρα της προπαγάνδας πέρασε κι έρχονται οι ημέρες των αριθμών. Τα στελέχη του κουαρτέτου, σε όλα τα κλιμάκια, θα ελέγξουν τα στοιχεία της Εθνικής οικονομίας και θα προτείνουν τα μέτρα, ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι του προγράμματος.
Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα για την Ελληνική κυβέρνηση, καθώς οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ δεν κάνουν πολιτική διαπραγμάτευση. Βέβαια, πολιτική διαπραγμάτευση κανένας δεν κάνει, παρά μόνον οι Συριζαίοι με το μυαλό τους. Ακόμα -δύο χρόνια τώρα στην εξουσία- δεν κατάλαβαν πώς λειτουργούν τα κέντρα λήψης των αποφάσεων στην Ευρωζώνη.
Οι τελικές αποφάσεις τους καθορίζονται αποκλειστικά από τα στοιχεία που τους παρέχουν οι τεχνοκράτες του κουαρτέτου, μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες και με άξονα πάντα την τήρηση των όρων του μνημονίου. Σε παρόμοια φάση είχαμε βρεθεί και το 2015. Και τότε μέσα σε πανηγυρικό κλίμα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε κατατροπώσει τους δανειστές.
Μόνον μια χειρονομία του Βαρουφάκη -ο τρόπος που αντάλλαξε χειραψία με τον Ντάισελμπλουμ- ήταν αρκετή για να «σκοτώσει την τρόικα», υποστήριζαν τότε διθυραμβικά τα φερέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Φλαμπουράρης κάθε εβδομάδα διατεινόταν πως η συμφωνία καθαρογράφεται. Η συνέχεια είναι γνωστή και αποτελεί την μεγαλύτερη εξαπάτηση του Ελληνικού λαού στην σύγχρονη ιστορία του τόπου.
Δύο χρόνια μετά, πανηγυρίζουν προκαταβολικά για κάτι που γνωρίζουν και οι ίδιοι, πως ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Ο δρόμος μέχρι την τελική συμφωνία έχει πολλές παγίδες, καθώς τα οικονομικά στοιχεία που θα αναλυθούν είναι πολλά και θα εξεταστούν εξονυχιστικά. Δεν γνωρίζει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ τι θα κληθεί να υπογράψει στο τέλος.
Τότε γιατί πανηγυρίζουν; Μα για να κρατήσουν την κυβερνητική συνοχή και όσους οπαδούς τους έχουν απομείνει. Αυτήν την στιγμή δεν τους ενδιαφέρει, αν σε δύο μήνες περάσουν κάτω από τον πήχυ, που οι ίδιοι τοποθέτησαν πολύ ψηλά. Ούτε αν οι προσδοκίες που καλλιέργησαν, διαψευσθούν. Σημασία έχει πως εξασφάλισαν ένα σύντομο διάστημα σχετικά ήρεμης διακυβέρνησης. Μετά βλέπουμε. Το πολύ-πολύ να κάνουμε κι ένα δημοψήφισμα.
Άλλωστε, μέχρι τον Ιούλιο που πρέπει να πληρωθούν τα 7,2 δισεκατομμύρια, πολλά μπορούν να γίνουν. Έτσι σκέφτονται. Μα, θα πει ο αναγνώστης, δεν είναι θετικό ότι συμφώνησαν κι έρχεται το κουαρτέτο; Θετικό είναι, αλλά δεν προδικάζει τίποτα. Αν ανατρέξουμε στην άνοιξη του 2015, θα καταλάβουμε πως με αυτούς τους ανθρώπους δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη.
Γιατί, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε ρυθμούς κανονικότητας. Δεν τους ενδιαφέρει η διαχείριση της καθημερινότητας. Επιζητούν τις εντάσεις, τις ρήξεις, την πρόκληση ανώμαλων καταστάσεων. Όσοι, προχθές, έσπευσαν να χαιρετήσουν, ανακουφισμένοι, την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στον ρεαλισμό, βιάστηκαν.
Γι΄ αυτό, ας περιμένουμε. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Και δύσκολο.
