Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Δύο βασικές αρχές καθορίζουν τη στάση μας στον δημόσιο βίο: η εξουσιομανία και η διαρκής αναζήτηση του «μεταφυσικού». Κατά συνέπεια, κάνουμε τα πάντα για να μην χάσουμε την εξουσία και επιπλέον, επιδιώκουμε να εξωραίσουμε την ανεπάρκεια της πραγματικότητας με ουτοπικές αναζητήσεις.
Όλα ξεκινούν από την ιστορική μας συνήθεια να κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Αφήνουμε επομένως, τους μύθους και τα ψέματα να εξελίσσουν την αφήγησή τους στον χρόνο, πολλαπλασιάζοντας τα θύματα των γενεών. Κι όλα αυτά για να μην διακινδυνεύσουμε την αποδοχή ενός φαντασιόπληκτου κοινού που θα μας στερήσει την αναγνώριση.
Η επιστολή Κοντονή στους Εσθονούς με την οποία δεν αποδέχεται τα εγκλήματα των Κομμουνιστών στην Ευρώπη, αποτελεί μια καλή αφορμή να ξεκινήσει μια μεγάλη κουβέντα για τον Κομμουνισμό στην Ελλάδα. Κάτι που δεν έγινε ποτέ μέχρι τώρα και που προκαλεί στους Έλληνες τεράστιες απώλειες στο σημερινό δημοκρατικό τους αφήγημα.
Βεβαίως, η συγκυρία δεν είναι η ιδανική. Δυστυχώς για όλους μας, οι ηγέτες που βίωσαν την Αριστερά του Εμφυλίου και της μεταπολεμικής Ελλάδας δεν υπάρχουν πια. Στη θέση τους, βρίσκονται κακόγουστες καρικατούρες που η μόνη τους σχέση με το παρελθόν είναι η ξεδιάντροπη καπηλεία και ο εκχυδαισμός. Επίσης, δεν υπάρχουν πια ούτε σοβαροί υποστηρικτές της αστικής δημοκρατίας για να ξεκινήσουν τον διάλογο, βασισμένοι στην εμπειρία. Ούτε ο Φλωράκης ζει ούτε ο Κύρκος ούτε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ούτε και ο Παύλος Μπακογιάννης.
Ο Μπακογιάννης δολοφονήθηκε ακριβώς για αυτόν το λόγο, Για να μην συμφιλιωθούν οι Έλληνες. Γιατί κάθε θετικό αποτέλεσμα, θα έβαζε ταφόπλακα στα σχέδια της Αριστεράς να καταλάβει την εξουσία και να καταλύσει την αμαρτωλή αστική δημοκρατία! Η πρόσφατη παράκρουση του γιού Κουφοντίνα ως απάντηση στον Περιφερειάρχη Μπακογιάννη το επιβεβαιώνει.
Αν λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά, αν η μόνη διέξοδος για τους συμπαθούντες τον Κομμουνισμό, είναι η αναβίωση του υπαρκτού σοσιαλισμού αλλά ελληνικά, ποιες λύσεις υπάρχουν;
Πρώτον, πρέπει να μας απασχολήσει για ποιο λόγο διατηρείται διαχρονικά, η συμπάθεια. Πρέπει κάποια στιγμή, να το εξηγήσουμε ως κοινωνιολογικό και πρωτοφανές στην παγκόσμια πολιτική ιστορία, φαινόμενο. Δεύτερον, είναι απαραίτητο να εξετάσουμε την στάση της Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Να θυμίσω εδώ ότι οι Έλληνες ευρωβουλευτές της ΝΔ, το 2008, απείχαν από το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που καταδίκαζε τα εγκλήματα των Ναζιστών και των Κομμουνιστών- οι υπόλοιποι των άλλων ελληνικών κομμάτων ψήφισαν κατά…
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Βιώνουμε μία ιδεώδη μαζική διπολική διαταραχή. Από τη μία, απολαμβάνουμε με βουλιμία, τα οφέλη του «αμαρτωλού» καπιταλισμού και από την άλλη, επειδή δεν μας αρκούν, ονειρευόμαστε τον Κομμουνισμό! Έχουμε γίνει σχεδόν «τοξικομανείς» της κατανάλωσης αλλά με την πρώτη ευκαιρία, εκθειάζουμε την κοινωνική δικαιοσύνη των σοσιαλιστικών καθεστώτων!
Εν τω μεταξύ, οι πολιτικές ελίτ και των δύο πόλων, αρνούνται να μας εισάγουν στην ιστορικότητα της εποχής. Παντού στην Ευρώπη, έχουν κατανοήσει τις θηριωδίες των Κομμουνιστών στο ανατολικό μπλοκ. Όχι όμως στην Ελλάδα! Σε όλο τον κόσμο είναι πια απολύτως βέβαιοι ότι ο Κομμουνισμός είναι κάτι ολοκληρωτικό, απεχθές και αποδεδειγμένα, απάνθρωπο. Αντίθετα, στη δική μας κοινωνία, οι πάντες φρόντισαν να συντηρήσουν τον μύθο του ηττημένου «αγωνιστή». Αυτού που προσπαθεί ηρωικά για έναν δίκαιο κόσμο αλλά πάντα υπάρχουν κάποιοι κακοί που δεν επιτρέπουν να το πραγματοποιήσει.
Η ευθύνη βαραίνει όλους. Και κυρίως, τους κρατιστές της Κεντροδεξιάς που συμμετείχαν, ενοχικά και υποχθόνια, στην εξαπάτηση των Ελλήνων.
Ας ανοίξει λοιπόν, η συζήτηση. Τώρα, που βρίσκονται στην εξουσία, οι πιο αδίστακτοι εκμεταλλευτές του αριστερού αφηγήματος, ας κινητοποιηθούν πνευματικοί άνθρωποι από όλες τις τάσεις που θα θέσουν το ζήτημα. Αν συνεχίσουμε να υποκρινόμαστε, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ούτε για όσους είμαστε πεπεισμένοι για τον ολοκληρωτισμό της εξιδανίκευσης ούτε και για όσους αναζητούν φαντασιακά άλλοθι για την δική τους αδράνεια…
