Του Αγη Βερούτη
Άραγε, όταν λέμε πως η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλή, συμπεριλαμβάνουμε και εκείνες τις πολυεθνικές εταιρείες που εξάγουν το σύνολο των κερδών τους, δια των ενδο-ομιλικών συναλλαγών (transfer pricing), σε φορολογικούς παραδείσους, πληρώνοντας στην Ελλάδα σχεδόν μηδενικούς φόρους;
Συμπεριλαμβάνουμε και τις πλασματικές εξαγωγές καυσίμων από τα βόρεια σύνορα που καταλήγουν να πωλούνται στα πρατήρια και στα βυτία χωρίς υποχρέωση των εμπλεκόμενων εμπόρων πετρελαιοειδών να αποδώσουν τον φόρο ακόμη και αν τον εισπράττουν από τους καταναλωτές;
Ή εννοούμε μόνο τους αυτοαπασχολούμενους, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν κάθε χρόνο 28% σε ασφαλι(η)στ(ρ)ικές εισφορές και 650 ευρώ νταβατζιλίκι επιτηδεύματος, τεκμαρτό φόρο επί 3.000 ευρώ εικονικού εισοδήματος, ακόμα και όταν έχουν μηδενικό εισόδημα, και μετά 22% φόρο, χωρίς αφορολόγητο, συν 100% προκαταβολή για τον επόμενο χρόνο;
Αραγε, γιατί λέγει το Σύνταγμα ότι θα πρέπει να υπάρχει φορολογική ισονομία;
Δεν μπορεί το ελληνικό κράτος να συνθλίβει φορολογικά 800.000 αυτοαπασχολούμενους με την πρόφαση ότι κάποιοι εξ αυτών φοροδιαφεύγουν, άρα τους χτυπάει όλους, και από την άλλη να κάνει τον ανήξερο σε τεράστιες ενδο-ομιλικές μεταφορές (αφορολόγητων) κερδών πολυεθνικών ομίλων, επειδή προσφέρουν 50-60 θέσεις εργασίας στη χώρα.
Αυτή η ασυδοσία είναι προκλητική τόσο για τον μικρομεσαίο όσο και για χώρες ισομεγέθεις με την Ελλάδα (π.χ. Βέλγιο), όπου οι ίδιες εταιρείες πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους, χωρίς «κολπάκια».
Ειδικά, δε, όταν στην Ελλάδα πολλά αγαθά που παρασκευάζονται από πολυεθνικούς κολοσσούς στο εξωτερικό πωλούνται σε διπλάσια έως δεκαπλάσια τιμή από αυτήν σε χώρες με οικονομίες ισομεγέθεις ή και μικρότερες, όπως η Κύπρος, η Δανία και το Βέλγιο.
Εξόφθαλμες διαφορές στις τελικές τιμές πώλησης από τις ελληνικές θυγατρικές τους σημαίνουν πως οι τιμές χονδρικής που παρουσιάζουν στην Ελλάδα εμπεριέχουν τεράστια κερδοφορία που εξάγεται αφορολόγητη, χωρίς να υπάρχει λογικό επιχείρημα, όπως συναλλαγματικό ρίσκο, ή τεράστιο κόστος μεταφορικών, ή κάποιο τεράστιο λειτουργικό κόστος, ίδιον της ελληνικής οικονομίας.
Ακόμα πιο εξόφθαλμη είναι η διαφορά της φορολόγησης της διαφήμισης στο ελληνικό διαδίκτυο και τον Τύπο. Είτε είναι σάιτ στην Αθήνα είτε περιοδικό της Κομοτηνής, πληρώνει 2% επί του τζίρου του για το ταμείο των δημοσιογράφων.
Αν όμως είσαι η Google ή το Facebook, για τα διαφημιστικά έσοδα που έχεις από την ελληνική αγορά δεν πληρώνεις ΤΙΠΟΤΑ.
Δια χειρός ΣΥΡΙΖΑ.
Κάτω η παγκοσμιοποίηση! (για να λέμε...)
(φωτογραφία AP)
