Του Νίκου Γκιώνη
Ξεκινώντας αυτό το άρθρο ας κάνουμε μια συνοπτική περιοδολόγηση από το πριν στο σήμερα. Από αυτή την περιγραφική διαδρομή θα φανούν πράγματα που ήδη συμβαίνουν κι άλλα για τα οποία μόνον εικασίες με στηρίγματα μπορούμε να κάνουμε…
Αυτονόητο είναι πως αναφέρω όλα όσα η μνήμη μου επιτρέπει με κάποια τυχαιότητα κι όχι επιλεκτικότητα στις επισημάνσεις.
1. Ήδη με την πρωτοβουλία των 58 αναγνωρίζεται από την τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ευ.Βενιζέλο η ανάγκη μιας σταδιακής διεύρυνσης – όσμωσης των δυνάμεων του Προοδευτικού Κέντρου με ανέστιες αλλά υπαρκτές δυνάμεις του χώρου, στην βάση πιο πολύ εμπραγμάτων πολιτικών για τη διάσωση του τόπου και λιγότερο σε μια προσήλωση σε ιδεολογικούς αυτοπροσδιορισμούς, που άλλωστε κι αυτοί χρειαζόντουσαν προσθετικές ή αφαιρετικές επικαιροποιήσεις.
2. Το ρήγμα στην πρωτοβουλία των 58 – την οποία είχαν στηρίξει εργωδώς επίσης ο κ. Σημίτης, ο κ. Γιαννίτσης αλλά και μεμονωμένες ξεχωριστές προσωπικότητες κεντροσυντηρητικών αποκλίσεων, οδήγησε σε μία εκ των πραγμάτων κολοβωμένη ΕΛΙΑ. Μια ΕΛΙΑ, που επιπλέον είχε και δύο – ας πούμε – συλλογικότητες απέναντί της: αφενός μερίδα στελεχών του ΠΑΣΟΚ με το ανάλογο κοινό που συγχρωτίζονταν στο κομματικό περίγραμμα της κ.Φ.Γεννηματά και αφετέρου το ορμητικό νεογέννητο ΠΟΤΑΜΙ του Στ.Θεοδωράκη.
3. Το σχετικά καλό αποτέλεσμα της ΕΛΙΑΣ, έδωσε παράταση χρόνου στις ζυμώσεις παρά την εμφανή αποστασιοποίηση της πτέρυγος Γεννηματά κι όχι μόνον, στο όνομα υποτίθεται της μετεξελισσόμενης καθαρότητας του ΠΑΣΟΚ.
4. Το ιδρυτικό Συνέδριο ενός ευρέος σχήματος, που εξήγγειλε ο Ευ.Βενιζέλος, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε κυρίως λόγω των εγγενών αμφιθυμιών του ΠΑΣΟΚ μα και της εξοντωτικής ενασχόλησης με την διακυβέρνηση.
5. Η ήττα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ, όπως μετονομάστηκε η πρώην πλέον Ελιά σε συνδυασμό με την απόσχιση του τμήματος, που αναφέρονταν στον Γ.Παπανδρέου οδήγησε στην παραίτηση του Ευ.Β. και στην οιονεί μεταβατική ηγεσία της κ.Γεννηματά, η οποία θα έπαιρνε τις πρωτοβουλίες για την διεύρυνση. Τα κακά αποτελέσματα ανάγκασαν περισσότερο από κάθε τι άλλο την Πρόεδρο να ψάξει κάτι με το οποίο ήταν από ουδέτερη ως ψυχρή… κι έτσι αρχίζει μετά χιλίων αμοιβαίων αμφιβολιών η λειτουργία μιας Επιτροπής Διαλόγου, όπου συμμετείχε πλέον το ΠΟΤΑΜΙ, που έπεφτε, η ΔΗΜΑΡ που είχε ενταχθεί στην ΔΗΣΥ αφού παρολίγον – όπως εδιηγείτο ο Α. Λοβέρδος – θα είχε συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές, μα και ο Γ. Παπανδρέου ως ΚΙΔΗΣΟ, που διέσπασεν αναιτίως το κόμμα του για να επανέλθει σε μιαν εικονική διεύρυνσή του.
6. Η Επιτροπή – που κατά τα άλλα είχε ως μέλη της νουνεχείς ανθρώπους - σταμάτησε μετά από κάποια από τα συνήθη αναμενόμενα σε τέτοιες περιπτώσεις πορίσματα. Στην ουσία όμως σταμάτησε εξαιτίας μιας έντονης πολεμικής – και – προσωπικού χαρακτήρα ανάμεσα στην κ.Γεννηματά και στον κ. Στ. Θεοδωράκη. Το ποίος ήρξατο χειρών αδίκων σ΄αυτές τις περιπτώσεις δύσκολα εντοπίζεται. Μάλλον η καχυποψία είναι ισχυρότερο στίγμα της πολιτικής ορθότητος , όταν μάλιστα απουσιάζει η ειλικρινής αντίληψη των αναγκών της φτωχής χώρας κι όχι των παλαιών κομματοπολιτικών επιβιώσεων.
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο Metarithmisi.gr
