Του Νίκου Γκιώνη
Η Πολιτική Επιστήμη ορίζει αδρομερώς το πολιτισμικό τραύμα ως την συνισταμένη μιας σειράς πολιτικών επεισοδίων μείζονος σημασίας, που υπερβαίνουν την ατομικότητα οπότε μιλάμε για ομάδα ή κοινωνία, παρουσιάζουν δε μια διάρκεια επώασης, σχηματισμού, εκδήλωσης.
Υπό αυτή την αυστηρή τοπολογία τα περίπου πέντε χρόνια της συγκροτημένης εθνολαϊκιστικής διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν συνιστούν τραύμα, καθώς απουσιάζει η διαγενεακή χρονικότητα. Αν όμως υποστασιοποιηθεί ετούτη η πενταετία ως το τέλος της εγγεγραμμένης συνείδησης του Διχασμού και τελικώς του Εμφυλίου 1945-1949, τότε ναι υπήρξε μια ίσως (;) οριακή φάση του τραύματος του Εμφυλίου, καθώς μισοσυνειδητά φορέθηκε το δίλημμα:«Εμείς ή Αυτοί». Το αν η πενταετία 2015-19 αυτονομηθεί ως καθαρό νέο πολιτισμικό τραύμα θα φανεί στην διάρκεια των επομένων χρόνων και στην επιρροή των τωρινών πληγών τουλάχιστον σε μια γενιά πέραν της σημερινής.
Ωστόσο αυτό που μπορεί ασφαλώς να καταγραφεί είναι ακριβώς το τέλος της καλλιεργημένης αυταπάτης. Τα κωμικά της αυταπάτης –που έχει όλα τα κλασσικά των φαντασιωτικών αυταπατών– περιγράφονται τόσο κωμικά, δηλαδή δραματικά, από τις αντιδράσεις στελεχών του παρολίγον φονικού πρώτου εξαμήνου, με την αφορμή της προβολής της ταινίας του Γαβρά.
Διαβάστε όλο το άρθρο στο metarithmisi.gr
