Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε εντυπωσιακές φιέστες για την «έξοδο» της χώρας από τα μνημόνια, αναστολή του μέτρου της περικοπής των συντάξεων και έναν βομβαρδισμό με δικαστικές διώξεις σε βάρος των «βρόμικων» Δεξιών. Το μόνο που «έπαιζε» ήταν οι συντάξεις. Αν το «έπαιρναν» θα είχαμε τριπλές εκλογές τον Μάιο του 2019. Αν όχι, θα πηγαίναμε στις κάλπες τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο του 2018. Τώρα όλα αυτά ανατρέπονται!
Η κυβέρνηση Τσίπρα διαχειρίστηκε τα τραγικά γεγονότα με έναν άθλιο τρόπο κι αυτό το πληρώνει ήδη πολιτικά. Η ανυπαρξία του κράτους στην κρίσιμη ώρα της φονικής πυρκαγιάς και των δύσκολων ωρών που ακολούθησαν για τους πληγέντες σόκαραν και «τραυμάτισαν» τους Έλληνες. Το «θέατρο της Δευτέρας» τους θύμωσε. Τα όσα επακολούθησαν με τις δηλώσεις των υπουργών που προσπάθησαν να ρίξουν όλο το φταίξιμο στα θύματα, εξόργισε ακόμη και ανθρώπους που μέχρι πρόσφατα έπιναν νερό στο όνομα της Αριστεράς και του Αλέξη Τσίπρα.
Στην πραγματικότητα αυτή η κυβέρνηση έχει «τελειώσει». Έπειτα από τρεισήμισι χρόνια στην εξουσία αποδείχτηκε ανίκανη να διαχειριστεί τις κρατικές υποθέσεις προς όφελος του πολίτη και να διοικήσει με ορθολογικό τρόπο τον κρατικό τομέα. Η αλαζονεία της εξουσίας ήταν ένα σοκ για ένα κομμάτι του πληθυσμού που είχε πιστέψει ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν το δικό τους βασιλόπουλο του παραμυθιού. Η επιστροφή στην πραγματικότητα είναι συνήθως επώδυνη και τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από οργή και «ιερή αγανάκτηση» από τους «εξαπατημένους» για τους ασεβείς.
Σε αυτό το σημείο βρίσκεται αυτή την στιγμή η σχέση της κυβέρνησης με τον ελληνικό λαό. Η τελευταία προσπάθεια θα είναι τώρα να «διασωθεί» πολιτικά ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, να ριχτεί όλο το φταίξιμο σε κάποιους υπουργούς και να επιχειρηθεί έτσι να κερδηθεί χρόνος. Όχι ότι μπορεί να αλλάξει κάτι στο μεταξύ. Αλλά στη φάση αυτή οι φιέστες μπορεί να εξαϋλώσουν και τα τελευταία ίχνη του πολιτικού κεφαλαίου που τυχόν βρίσκονται ακόμη στα θησαυροφυλάκια της αριστεροσύνης. Κι ακόμη, η προοπτική της οικονομικής ανάπτυξης μοιάζει με ανέκδοτο, μετά τις εξελίξεις με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Οι αγορές, δυστυχώς, δεν ψωνίζουν από εκεί που ψωνίζει και ο κ. Τσακαλώτος.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Το σενάριο ενός γρήγορου εκλογικού αιφνιδιασμού έχει αντικειμενικά «καεί». Και να μοιράσει επιπλέον συντάξεις από τα ματωμένα από τους φόρους της μεσαίας τάξης πλεονάσματα, το ποτάμι δύσκολα θα γυρίσει πίσω.
Ο Αλέξης Τσίπρας των άλλοτε πολλών επιλογών βρίσκεται για πρώτη φορά εγκλωβισμένος σε μία δίνη προβλημάτων που δεν φαίνονται να έχουν μία εύκολη λύση. Το αντίθετο, όσο περνάει ο χρόνος τόσο πιο δύσκολη γίνεται η κατάσταση, οδηγώντας τον σε νέες σημαντικές απώλειες στο εκλογικό σώμα. Με εκλογές στο ορατό μέλλον η ήττα είναι βεβαία. Με μία μετατόπιση του χρόνου των εκλογών κατά μερικούς μήνες η συντριβή τον απειλεί. Ένας ανασχηματισμός θα του δώσει χρόνο. Όχι όμως τόσο πολύ όσο ο ίδιος θα ήθελε. Ο κ. Τόσκας είναι παρελθόν και η παραίτησή του πυροδοτεί τις εξελίξεις για έναν μικρό ή μεγάλο ανασχηματισμό. Αυτό μπορεί να το καταφέρει, να βρει δύο ή πέντε νέα πρόσωπα να στελεχώσει την κυβέρνησή του. Εκείνο που δεν μπορεί να κάνει είναι να ξανακερδίσει την αγάπη του κόσμου.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
