Του Σάκη Μουμτζή
Η πολιτική πρόβλεψη είναι η κατάληξη μιας σειράς λογικών επεξεργασιών γεγονότων, πληροφοριών κι εκτιμήσεων. Προϋποθέτει βέβαια πως το συλλογικό υποκείμενο που καθορίζει τις εξελίξεις, λειτουργεί μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια κοινώς αποδεκτά και κυρίως πως αποδέχεται την ομαλή διαδοχή των καταστάσεων.
Αν ένα κόμμα κινείται με γνώμονα την διαρκή ανατροπή, την ρήξη, τις τομές και τις ασυνέχειες, τότε οι κινήσεις του δεν μπορούν να ενταχθούν στην διαδικασία της λογικής ανάλυσης, καθώς πάντοτε θα είναι φορείς του απρόβλεπτου και του αναπάντεχου.Συνεπώς, στην προκειμένη περίπτωση η πολιτική πρόβλεψη αντικαθίσταται από την προφητεία, δηλαδή από έναν λόγο ενορατικό και μονίμως αμφίσημο.
Κάπως έτσι έχει η κατάσταση από τις 25 Ιανουαρίου 2015 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτισε κυβέρνηση μαζί με τους ΑΝΕΛ. Κάθε εκτίμηση που ήταν προϊόν λογικών επαγωγών ακυρώθηκε, καθώς οι τακτικές κινήσεις του αλήστου μνήμης Βαρουφάκη την καθιστούσαν ιδιαίτερα επισφαλή.
Και σήμερα, επειδή φαίνεται πως ξετυλίγεται το ίδιο σενάριο, καλούμαστε να μαντέψουμε τι έχουν στον νου τους αυτοί που μας κυβερνάνε, με δεδομένο τον συγκρουσιακό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και τα αδιέξοδα της πολιτικής του.
Γνωρίζουν άριστα – και το λένε και οι ίδιοι- πως η ομαλότητα, δηλαδή η ψήφιση και η εφαρμογή των συμφωνηθέντων, θα φέρει την πολιτική καταστροφή του κόμματος τους.Γι΄αυτό και υποστηρίζουν δημοσίως πως «καλύτερα είναι να μας ρίξουν οι δανειστές παρά ο εξεγερμένος λαός.» Αυτό πολύ απλά σημαίνει πως η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν πρόκειται να ψηφίσει τα μέτρα.Και τι γίνεται; Τα λεφτά τα έχουν οι δανειστές και αν δεν μας τα δώσουν, πώς θα πληρώσουμε τις βαριές υποχρεώσεις του Ιουλίου;
Αυτές τις σκέψεις τις κάνει και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθεί να βρει την διέξοδο στα αδιέξοδα της. Η προσφυγή στην κάλπη –εκλογές ή δημοψήφισμα- είναι μια καλή και δοκιμασμένη λύση.Μάλιστα αν η ημερομηνία είναι κοντά στο βρετανικό δημοψήφισμα και στις πιθανές ισπανικές εκλογές, τότε πιστεύουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πως η πίεση-απειλή προς το ευρωπαϊκό διευθυντήριο θα είναι μεγάλη.
Βέβαια, αυτό το σκεπτικό παραβλέπει πως η απειλή, εξ ορισμού, αποτελεί πολιτικό εργαλείο μέχρι την πραγμάτωση της. Μετά ο απειλήσας μετρά τις συνέπειες των πράξεων του. Έτσι με δεδομένο πως το βρετανικό δημοψήφισμα θα έχει αίσια κατάληξη για τους ευρωπαϊστές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με το εγχώριο εκλογικό αποτέλεσμα αλλά και με την οργή των εταίρων.
Μήπως λοιπόν επιθυμεί να εγκαταλείψει την εξουσία; Μήπως βλέποντας την αυτοπαγίδευση του επιδιώκει να αποχωρήσει με τις μικρότερες δυνατόν εκλογικές απώλειες; Και αυτό στο οποίο σχεδόν συμφωνούμε όλοι, πως είναι κολλημένοι με την εξουσία, θα διαψευσθεί; Είναι σε θέση να κάνει η ηγετική ομάδα του κόμματος μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό που να περιλαμβάνει την «δεξιά παρένθεση»;
Σε κάθε ένα απο τα παραπάνω ερωτήματα υπάρχουν τουλάχιστον δύο απαντήσεις. Έτσι η συνολική εικόνα είναι χαοτική, καθώς οι μεταβλητές είναι περισσότερες από τις σταθερές και κάθε λογική εκτίμηση είναι αδύνατη. Συνεπώς οι προβλέψεις είναι της μορφής «είτε-είτε», που ελάχιστα φωτίζουν τον αναγνώστη.
Ελπίζω ότι η ευρωπαϊκή αντιπολίτευση, που έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται το είδος των ανθρώπων που έχει απέναντί της, θα αποφύγει τα περσινά λάθη της.Το σίγουρο είναι πως έρχεται ένα καυτό δίμηνο γεμάτο εξελίξεις, που απαιτούν λεπτούς και ψύχραιμους χειρισμούς, κυρίως από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
