Του Σάκη Μουμτζή
Αρχικά να πω ότι από τους Συριζαίους όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς. Τα πάντα, για να παραμείνουν στην εξουσία. Από την στιγμή που με τόση ευκολία, εν μια νυκτί, από ultra αντιμνημονιακοί έγιναν δουλοπρεπείς μνημονιακοί, μπορεί με την ίδια ευκολία να επιστρέψουν στις ρίζες τους.
Το πώς θα γίνει αυτό, δεν είναι πρόβλημα. Όταν κάποιος συνηθίσει στις κυβιστήσεις, η φορά τους με μεγάλη ευκολία αλλάζει. Το ζητούμενο είναι, αν γίνει, κάτω υπό ποιες συνθήκες θα γίνει.
Αυτήν την στιγμή τρέχουν, για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, δύο θέματα, που συμπλέκονται. Το πρώτον είναι η επίτευξη του αριστερού success story και το δεύτερο, η παραμονή του κόμματος τους στην εξουσία, παντί τρόπω.
Όμως ενώ όλοι μιλούν για το success story, κανένας δεν το προσδιορίζει επακριβώς. Η καθαρή έξοδος από τα μνημόνια δεν είναι αρκετή. Γιατί θα είναι μια πραγματικότητα, κατά την οποία η Ελληνική οικονομία θα εξακολουθήσει να ελέγχεται τόσο από τους θεσμούς των εταίρων μας όσο και από τους οίκους αξιολόγησης.
Μια άστοχη κίνηση της κυβέρνησης, και τα spreads θα εκτιναχθούν στα ύψη καθιστώντας απαγορευτικό τον δανεισμό και σαρώνοντας έτσι το κυβερνητικό αφήγημα της καθαρής εξόδου στις αγορές.
Επίσης, δεν νοείται, ούτε ουσιαστικά ούτε επικοινωνιακά, success story χωρίς ρύθμιση του χρέους.
Και τέλος δεν νοείται αριστερό success story, χωρίς η κυβέρνηση της Αριστεράς να έχει την δυνατότητα να ασκήσει, έστω υποτυπωδώς, φιλολαϊκή πολιτική. Να καταργήσει κάποιους μνημονιακούς νόμους που η ίδια ψήφισε και κυρίως να πετύχει την μη εφαρμογή της ρύθμισης για την προσωπική διαφορά που θα ισχύσει το 2019.
Όλα αυτά θα τα προσφέρουν στον Αλ. Τσίπρα οι εταίροι μας; Θα τον βοηθήσουν κι άλλο ή θα προτιμήσουν να συζητήσουν τέτοιες διευθετήσεις με την επόμενη κυβέρνηση;
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι λογικό να προετοιμάζεται και για το καλό και για το κακό σενάριο. Τα κόμματα εξουσίας εκπονούν εναλλακτικές τακτικές και στρατηγικές.
Συνεπώς, αν ο Αλ. Τσίπρας διαπιστώσει πως δεν μπορεί να πάρει αυτά που θέλει από τους δανειστές, ώστε να παραμείνει στην εξουσία, πιθανολογώ πως θα ανασύρει, με μεγάλη ευκολία, την αντιμνημονιακή ατζέντα.
Στόχος, το 61,3% του ΟΧΙ που σήμερα τελεί εν υπνώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να το ενεργοποιήσει και να το καρπωθεί. Μιλούμε για την συντριπτική πλειοψηφία των αναποφάσιστων.
Κάτω από αυτό το πρίσμα ξαναδιαβάζω και την συνέντευξη της συζύγου του πρωθυπουργού. Ο λόγος της είναι βαθύτατα αντιμνημονιακός. Απευθύνεται σε όλους αυτούς που προανέφερα. Τους κρατεί «ζεστούς» για το ενδεχόμενο ο Αλ. Τσίπρας να στραφεί, κάνοντας νέα κυβίστηση, προς το μέρος τους.
Γιατί, δεν έχει κανένα νόημα η σύζυγος του πρωθυπουργού να κάνει αντιμνημονιακό κήρυγμα και ο πρωθυπουργός να ασκεί σκληρή μνημονιακή πολιτική. Κάτι δεν πάει καλά. Κάτι άλλο συμβαίνει.
Έτσι κάνω την υπόθεση πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, πιθανόν, αν οι περιστάσεις το απαιτούν, να ενεργοποιήσει την εναλλακτική στρατηγική της. Αυτήν του αντιμνημονίου.
Δεν πρέπει να λησμονούμε πως ο Αλ. Τσίπρας μελετά, επισταμένως, τις κινήσεις του Α. Παπανδρέου. Και κορυφαία κίνηση του εκλιπόντος, εκ του αποτελέσματος κρινόμενη, ήταν η εκλογή του Χρ. Σαρτζετάκη - και όχι του Κωνσταντίνου Καραμανλή - στην προεδρία της δημοκρατίας.
Αήθης μεν, αποτελεσματική δε. Χάρισε στο ΠΑΣΟΚ άλλη μια τετραετία, (1985-1989).
Ο «μαθητής» θα μιμηθεί τον «δάσκαλό» του;
