Του Σάκη Μουμτζή
Όσοι παρακολουθήσαμε την συζήτηση των αρχηγών των κομμάτων για την τάξη και την ασφάλεια, διαπιστώσαμε πως ο Α. Τσίπρας συνεχίζει την επιθετική και πολωτική συμπεριφορά του.
Κάποιοι που ευελπιστούσαν να ακούσουν έναν συναινετικό πρωθυπουργό, μάλλον θα εξεπλάγησαν δυσάρεστα, γιατί ακόμα και σήμερα δεν έχουν κατανοήσει την φύση του ΣΥΡΙΖΑ. Την ιδεολογία την οποία υπηρετεί.
Η μαρξιστική ιδεολογία είναι μια επιθετική ιδεολογία. Δεν επιθυμεί να συνυπάρξει με τα άλλα ιδεολογικά ρεύματα της κοινωνίας, καθώς επιδιώκει να υποτάξει ή και εξαλείψει οτιδήποτε διαφορετικό υπάρχει σε αυτήν.
Όσοι ασπάζονται την μαρξιστική θεωρία ασκούν την πολιτική, κατά τρόπο επιθετικό, χωρίς να αναγνωρίζουν κανόνες και θεσμούς, οι οποίοι ορίζουν πώς παίζεται το πολιτικό παιχνίδι.
Συνεπώς, τίθεται ένα ερώτημα για τους πολιτικούς αντιπάλους των μαρξιστών. Πώς απαντούν σε αυτήν την εγγενή επιθετικότητα; Πώς αντιμετωπίζουν τον πολωτικό και διχαστικό λόγο τους; Μπορεί ο φιλελεύθερος λόγος με τα γνωρίσματα του –ηπιότητα, μετριοπάθεια, συναίνεση — να αντιπαρατεθεί στον λόγο της Αριστεράς με τα χαρακτηριστικά της οξύτητας και της αιχμηρότητας;
Μήπως η μάχη είναι άνιση και έχει κριθεί πριν ακόμα αρχίσει; Μήπως ο διχαστικός λόγος της Αριστεράς έχει μεγαλύτερη επικοινωνιακή απήχηση και λόγω του τρόπου εκφοράς του;
Η φιλελεύθερη παράταξη έχει δύο επιλογές:
1.Να αποφύγει να δώσει την μάχη στο γήπεδο του αντιπάλου. Να μην παρασυρθεί σε έναν πολωτικό λόγο, αλλά με μετριοπάθεια να αναδείξει τις δικές της πολιτικές, παράλληλα με την κριτική στα πεπραγμένα της κυβέρνησης.
Η Ιστορία έχει δείξει πως αυτή η πολιτική φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκει. Αντί να συνετίσει τον αντίπαλο, ο κατευνασμός θεωρείται ένδειξη αδυναμίας, και τον αποθρασύνει.
2.Να απαντήσει στον πολωτικό λόγο της Αριστεράς με λόγο εξίσου πολωτικό. Να υιοθετήσει το «εμείς ή αυτοί».
Μπορεί όμως ένας φιλελεύθερος ηγέτης να συμπεριφερθεί πειστικά με αυτόν τον τρόπο; Μήπως η ιδεολογία του τον εμποδίζει; Η απάντηση είναι πως μπορεί.
Και πάλι αν προστρέξουμε στην Ιστορία θα δούμε πως όσες φορές οι φιλελεύθεροι πολιτικοί αντιμετώπισαν την Αριστερά με τα δικά της όπλα θριάμβευσαν. Όσες φορές πήγαν με τον σταυρό στο χέρι ηττήθηκαν.
Η πολιτική είναι ένα διαρκές παιχνίδι συσχετισμού δυνάμεων. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας. Στην πολιτική όταν ο αντίπαλος χρησιμοποιεί όλα τα μέσα και δεν αναγνωρίζει κανόνες, τότε και η αντίπαλη πλευρά οφείλει να κινηθεί αναλόγως, χωρίς αναστολές.
Στην πατρίδα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Επιδιώκει με τον πολωτικό λόγο του να συσπειρώσει ό,τι μπορεί να συσπειρώσει, γιατί είναι γνωστόν πως οι αναποφάσιστοι είναι ψηφοφόροι του.
Από την άλλη πλευρά η Νέα Δημοκρατία, παρά το μεγάλο δημοσκοπικό της προβάδισμα, αισθάνεται ανασφαλής γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Γιατί οι αναποφάσιστοι δεν προέρχονται από τον χώρο της.
Επειδή αυτοί είναι εξοικειωμένοι με τον επιθετικό και διχαστικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ δύσκολα η Νέα Δημοκρατία θα τους προσεγγίσει με λόγο μετριοπαθή και συναινετικό. Άλλωστε, πάντα τις εντυπώσεις τις κερδίζει ο επιτιθέμενος και όχι ο αμυνόμενος. Αυτός αποκτά τον αέρα της νίκης.
Το ζήτημα είναι αν η Νέα Δημοκρατία μπορεί να ανταποδώσει με την ίδια σφοδρότητα τα χτυπήματα που δέχεται, από έναν αδίστακτο αντίπαλο.
