Βομβαρδιστήκαμε χτες και προχτές με τα τετριμμένα μηνύματα των πολιτικών για την επέτειο της Δημοκρατίας. Τα οποία μαρτυρούν την κατάντια της. Και μαρτυρούν ότι αυτοί οι πολιτικοί και αυτές οι πολιτικές έφεραν τη χώρα εδώ που είναι σήμερα. Όλοι βρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τη συγκυβέρνηση. Μόνο που είναι δικό τους δημιούργημα.
Μιλάει για τη Δημοκρατία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που σαν υπουργός και συνταγματολόγος επί χρόνια, αντί να υπηρετήσει τους κανόνες της και τους νόμους της υπηρέτησε ένα ρουσφετολογικό κομματικό κράτος κακοδιοίκησης και προώθησης μιας νοοτροπίας που διέφθειρε τους πολίτες αντί να τους κάνει καλύτερους πολίτες.
Τους διέφθειρε με τους χιλιάδες από το παράθυρο διορισμούς και τις νομικές του συμβουλές, εμπνέοντάς τους την πεποίθηση ότι όχι η νομιμότητα, αλλά η νομοστρεβλωτική αλλαγή της μπορεί να ωφελήσει τον καθένα, σε αντίθεση με τους πολίτες που έπαιρναν τα ρίσκα τους έξω από το δημόσιο.
Μιλάει για τη Δημοκρατία ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς να έχει εκφράσει ούτε έναν λόγο αυτοκριτικής και συγνώμης για την πολιτική της παράταξης που ηγείται. Και η οποία, με την κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος και με την επιλεκτική νομοθεσία εύνοιας ημέτερων, επί χρόνια ευτέλιζε στη συνείδηση των πολιτών την έννοια του χρηστού κράτους και της Δημοκρατίας.
Παράλληλα, επί χρόνια ευνοούσε τα συμφέροντα των «δικών της παιδιών» και αποπειρόταν το καπέλωμα της δικαιοσύνης με τη διορισμένη κορυφή της. Ενώ ταυτόχρονα τάιζε κι αυτή το βαθύ κράτος, που κρατούσε μια Παιδεία ημιμαθή, μια Υγεία ημιθανή και μια πολιτική δημόσιων έργων γεμάτη διαπλοκή και χαρίσματα σε βάρος του λαού.
Μιλάει για τη Δημοκρατία η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που σαν κόμμα επί χρόνια καθιέρωσε το ψέμα και την εξαπάτηση των πολιτών σε καθημερινή πρακτική, παράλληλα με το ακαταδίωκτο των ημέτερων. Που επί χρόνια ευτέλισε την έννοια της διάκρισης των εξουσιών, με επανειλημμένες απόπειρες ποδηγέτησης της ηγεσίας των δικαστών, με εξόφθαλμους διορισμούς.
Με την καθιέρωση μιας ηθικής συνδικαλιστικού τραμπουκισμού στο δημόσιο και με την παγίωση του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού και της λεηλασίας του δημόσιου χρήματος σε όφελος του κόμματος και των εκλεκτών του. Με την εξάπλωση της νοοτροπίας νομιμοποίησης της αρπαγής δημόσιου χρήματος. Και με το ακαταδίωκτο κάθε λαμόγιου του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου.
Μιλάει για τη Δημοκρατία ο Λεβέντης, μια πολιτική καρικατούρα αυτής της εποχής, που εκφράζει ό,τι πιο ασόβαρο και παρακμιακό έχει να επιδείξει η Ελλάδα του 1980, απόδειξη της μορφωτικής και πολιτικής φτώχειας των Ελλήνων του σήμερα. Το σοβαρότερο: Οι κοινοτυπίες και οι άγαρμποι ακροβατισμοί του και τα εξόφθαλμα ψέματα που ξεφουρνίζει ακούγονται… σοφίες στο πάμφτωχο και υποβαθμισμένο σημερινό πολιτικό τοπίο.
Μιλάει για τη Δημοκρατία το ΚΚΕ, που δεν πιστεύει στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, αν και σέβεται τους κανόνες της στο κοινοβούλιο περισσότερο από εκείνους που υποτίθεται ότι είναι οι εκφραστές της!!
Μιλάει για τη Δημοκρατία ο Καμμένος, που κάθε του δήλωση είναι και μια βρισιά προς κάθε κατεύθυνση και μια απειλή, που ξεπερνάει τα όρια της καλώς νοούμενης αντιπαράθεσης στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού, αγγίζοντας συχνά τα όρια του λεκτικού τραμπουκισμού. Ένας ακροδεξιός με την προβιά του δημοκράτη.
Όλοι αυτοί, σαν άτομα και σαν κόμματα είναι εκείνοι που ευτέλισαν τη Δημοκρατία στα μάτια των πολιτών και την έκαναν αναξιόπιστη και κουρελόπανο στα χέρια κάθε απαίδευτου και κάθε σαλτιμπάγκου τα τελευταία τουλάχιστον 36 χρόνια.
Όλοι αυτοί, που βγάζουν δεκάρικους σήμερα για τη Δημοκρατία και ζητάνε να τη σέβονται οι πολίτες, είναι εκείνοι που την έκαναν αναξιόλογη στα μάτια των πολιτών. Είναι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί που ο λαός ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ και έφερε στη Βουλή ανθρώπους σαν τον Λεβέντη, τον Καμμένο, τον Καρατζαφέρη.
Όλοι αυτοί, που σήμερα κόπτονται για τη Δημοκρατία είναι εκείνοι που έδωσαν το δικαίωμα σε κάθε αντιδημοκράτη και κάθε μπαχαλάκια της συγκυβέρνησης να θέλει να επιβάλει την αντιδημοκρατία του, να διαλαλεί έναν νέο εμφύλιο, να περιφρονεί τη δικαιοσύνη και τους νόμους, να διαφθείρει ακόμα περισσότερο χωρίς κανένα φραγμό το κράτος και τους υπαλλήλους του.
Όλοι αυτοί είναι που έχουν δώσει το δικαίωμα στους αντιδημοκράτες της συγκυβέρνησης να κυβερνούν, να απειλούν, να σχεδιάζουν υπόγεια πολιτικές, να παρανομούν και να γαλουχούν το λαό με τη νοοτροπία της ατιμωρησίας και της αυθαιρεσίας σαν δήθεν πράξεις επαναστατικές. Απευθυνόμενοι στα πιο ταπεινά και πρωτόγωνα αντικοινωνικά ένστικτα. Χαϊδεύοντας αυτιά αμαθών.
Μιλάνε για Δημοκρατία εκείνοι που χρωστάνε μια συγνώμη στο λαό για το οικονομικό, κοινωνικό και, κυρίως, μορφωτικό του κατάντημα. Και τίποτε δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο όσο τα κόμματα της μεταπολίτευσης θα είναι παρόντα σαν να μην έγινε τίποτε, σαν να μην έχουν συμμετάσχει σ αυτή την κατάντια ενός λαού. Ο οποίος, όπως όλοι οι λαοί, έχει όλα τα προσόντα να γίνει πολύ καλύτερος. Όχι απ' αυτές τις νοοτροπίες.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
