Αν η πανδημία δεν είχε μετατρέψει τη ζωή μας σε ρόλερ κόστερ θα πέθαιναν από πλήξη όσοι, λόγω επαγγέλματος ή λόγω πάθους ασχολούνται με την πολιτική ζωή. Η συμπληρωμένη διετία της διακυβέρνησης Μητσοτάκη έχει προσφέρει πρωτόγνωρες καταστάσεις και ανατροπές αλλά καμιά δεν προέκυψε από τη σύγκρουση στο πεδίο της πολιτικής. Κάτι άσφαιρα φεύγουν από την Κουμουνδούρου που ούτε τζάμι στο Μαξίμου δεν μπορούν να σπάσουν.
Βλέπω επίσης ότι και οι κυβερνητικές ανακοινώσεις-απαντήσεις στην αξιωματική αντιπολίτευση όλο και φθίνουν και δεν φταίει το καλοκαίρι. Δεν εννοώ, σώνει και καλά ότι μας λείπει ως κοινωνία ο πολιτικός καυγάς και το πολιτικό «ξεκατίνιασμα». Αλλά κάτι λείπει. Υπάρχει και η εκδοχή ότι ως κοινωνία και χώρα, είχαμε στοκάρει πολιτικά πάθη που φτάνουν για αιώνες αλλά επιτέλους ξεκίνησε δυναμικό ξεστοκάρισμα. Οι αληθινοί κίνδυνοι και τα κοινωνικά ζητούμενα απολίθωσαν τις ιδεολογίες, τις ιδεοληψίες και ο κόσμος κατάλαβε ότι η πολιτική δεν είναι ψιλολούβεντο, χαβαλές και καυγάς πάνω από την πρέφα και το τάβλι στο καφενείο ή στο facebook.
Αυτό που λείπει, είναι ο καυγάς με το τίποτα και για το τίποτα της πολιτικής. Η σύγκρουση και η αναμέτρηση στην πολιτική αποκτά αξία όταν εμπεριέχει και την απάντηση στο ερώτημα ποια ζωή και ποιο μέλλον προτείνει και μπορεί να εξασφαλίσει στους πολίτες. Αυτό βλέπουν και πιστώνουν στον Κ. Μητσοτάκη από την μέρα που ψηφίστηκε ως πρωθυπουργός. Συγγνώμη λάθος.
Ο κ. Κ. Μητσοτάκης δεν ψηφίστηκε.... «ανέβηκε στον πρωθυπουργικό θώκο μέσα από μια σειρά καραμπόλες», σύμφωνα με την άποψη της εφημερίδας που διχάζεται ανάμεσα στην Αριστερά του Τσακαλώτου και στην Αριστερά του Τσίπρα. Αν δεν κατάλαβαν ακόμη γιατί αλήθεια ο κόσμος ψήφισε τον Μητσοτάκη πρώτα για αρχηγό της ΝΔ και μετά για πρωθυπουργό ας διαλέξουν γαλλικό ή αμερικάνικο!
