Του Θανάση Χειμωνά
Με την Κύπρο, το Προσφυγικό, την Τρομοκρατία και την επιστροφή του ΓΑΠ στο ΠΑΣΟΚ μάλλον πέρασε στο ντούκου μια ενδιαφέρουσα διεθνής εξέλιξη: Η αποτυχημένη προσπάθεια του Μπέπε Γκρίλο να εντάξει το κόμμα του (ο Θεός να το κάνει) στην ομάδα των Φιλελευθέρων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μάλιστα, ο ηγέτης του Κινήματος των Πέντε Αστέρων δήλωση απογοητευμένος μετά το ναυάγιο των συνομιλιών: «Η καθεστηκυία τάξη αποφάσισε να εμποδίσει την είσοδο του κόμματός μας στην τρίτη μεγαλύτερη πολιτική ομάδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου».
Σε πρώτη ανάγνωση η επιλογή αυτή του Γκρίλο προκαλεί έκπληξη. Τι γυρεύει ένα κόμμα που έχει κάνει σημαία του την ευκολία του άκρατου λαϊκισμού πλάι στους Ευρωπαίους Φιλελεύθερους;
Κι όμως. Ο Μπέπε Γκρίλο αποτελεί κόπι-πάστε (που θα' λεγε κι ο Πολάκης) του «δικού μας» ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα χωρίς καμία απολύτως ιδεολογία καθαρά προσωποκεντρικό με επικεφαλής έναν άνθρωπο που «πάτησε» αρχικά στην εξωφρενική διαφθορά που ταλανίζει εδώ και δεκαετίες το ιταλικό πολιτικό σύστημα και εν συνεχεία στην απελπισία Των νεόπτωχων που δημιούργησε η παγκόσμια οικονομική κρίση. Ουσιαστικά απολιτίκ, ο Γκρίλο δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να συνταχθεί με τους απεχθείς «φιλελέδες» (θεωρώ δεδομένο πως θα υπάρχει αντίστοιχος όρος στα ιταλικά) για να αυξήσει την επιρροή του.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος εδώ και καιρό προσπαθεί να την χωθεί στην ομάδα των Σοσιαλδημοκρατών του ευρωκοινοβουλίου. Πλάι δηλαδή στους ανθρώπους που τα πουλέν του κατηγορούν για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Η μόνη διαφορά είναι το ότι –δυστυχώς- οι Ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες αποδεικνύονται παντελώς ασόβαροι και επιτρέπουν τα συνεχόμενα γκεστ του έλληνα πρωθυπουργού, μόνο και μόνο για να λένε πως υπάρχει μια χώρα στην Ευρώπη όπου έχουν το πάνω χέρι.
Όπως το Κίνημα των Πέντε Αστέρων έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά βάθος ένα απολιτίκ μόρφωμα. Ένα συνονθύλευμα από παλαιοκομμουνιστές, εθνικιστές, τραμπούκους, επαγγελματίες πολιτικούς αλλά και παντελώς άσχετους αριβίστες τους οποίους ενώνει η δίψα για εξουσία, ή πιο σωστά για την «κουτάλα της εξουσίας» που έλεγε παλιά και ο Χάρρυ Κλυνν. Τα αριστερά τσιτάτα που πετάει κατά καιρούς έχουν απλώς σαν στόχο να ικανοποιούν κάποιους αριστερούληδες που ανακάλυψαν την ιδεολογία αυτή μέσα από τα διάφορα Debtocracy αλλά και να παρασέρνουν (με επιτυχία δυστυχώς…) την «άλλη πλευρά» σε ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα με στόχο την συσπείρωση των οπαδών του.
Μετά το κάζο του Γκρίλο ο Τσίπρας παραμένει μακράν ο πιο επιτυχημένος εκπρόσωπος του ευρωλαϊκισμού. Έχοντας φορτώσει τη χώρα του με ένα έξτρα μνημόνιο, έχοντας σύρει στον λαό του σε ένα δημοψήφισμα- ωθώντας τον προς τη μία κατεύθυνση και τελικά εφαρμόζοντας το ανάποδο όχι μόνο εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι εντός των συνόρων αλλά και να φαντάζει ως κελεπούρι για τη μία από τις δύο ιστορικότερες ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου. Μάθε μπαλίτσα από τον άρχοντα ρε κακομοίρη Μπέπε!
